ما پیروزیم چون بر حقیم



 

این وبلاگ سعی دارد مسایل کشور عزیزمان ایران را مورد بررسی قرار دهد و سرافرازی و رفاه ایران آرزوی من است. رسیدن به این آرزو بدون همراهی و تعاون ایرانیان بر اساس دموکراسی و حقوق بشر و خود کفایی علمی و اقتصادی ممکن نیست.برای آشنایی با عقاید بنده در این موارد میتوانید بنوشته های زیر کلیک بفرمایید توجه خواهید داشت که هر سرفصلی متشکل از پستهای زیادی است که میتوانید در پی خواندن نخستین پست بقیه را از همان صفحه اولی که خوانده اید پیګیری بفرمایید

 


 

لیستی از نوشته های قبلی

 

 

 

این وبلاگ از همکاری تمام خوانندگان استقبال میکند .نظرات همه مورد احترام است و سانسوری بجز کاربرد کلمات رکیک که در عرف ایرانی فحش و ناسزا و لودگی تصور میشود ندارد

 

 

مسایل موجود در جامعه ایران بر اساس عقل منطقی و آزاد و رها که نوکر دین و یا ایدئولوژی بخصوصی نیست بررسی میشود. بعقیده نگارنده عقلی که هدفش کشف حقیقت و رفاه و منافع جامعه انسانی امروز و آینده است بدمکراسی و عدالتی منتهی میشود که حداقل عدالتش حقوق بشر خواهد بود.

 

 

من با تمام کسانی که این عقل را برای سنجش رویدادها و ایجاد جامعه ای که روابط افرادش با هم بر اساس آن عقل و عدالت باشد همراه هستم و همه را هم به این عقل و عدالت دعوت میکنم

لطفا نظر خودتان را در مورد نوشته ها و اخبار بنویسید.بدون تبادل افکار و آرا نمیتوان بخرد جمعی و دانش بیشتر رسید

 

 

 

ادعا شده است خمینی انگلیسی زاده و جاسوس انگلیس بوده است

 

 

Khomeini was an agent for the West

Source: www.realitymediapk.com/khomainiexposed/

 

By looking at his photo without a beard, you will notice that he indeed looks British

 

Khomeini's Background & His British Father



With all bets off, the Iranian reformers have now struck at the heart of the revolution and are insisting on an inquiry into the disappearance of Imam (Ayatollah) Musa Sadr, some 25-years ago, during a visit to Libya. The Iranian-born leader of the Lebanese Shia, Imam Musa Sadr, was revered and respected above all others in the Shia world. He refused to accept Khomeini as an Ayatollah. With the influence Imam Musa Sadr enjoyed, he became an insurmountable obstacle to Khomeini’s political plans, and of those who supported the overthrow of the Shah and needed a despot like Khomeini to be their cat’s paw.

Imam (Ayatollah) Musa Sadr’s mysterious disappearance in Libya - his body was never found- opened the way for Khomeini to invade Iran, which accurately describes the action of a foreigner like Khomeini taking over a country in which he (Khomeini) was neither born nor had any Persian blood in his veins at all, paternally or maternally.

While one devout Iranian in California speaks of Khomeini reverently as a great man, similar to Hitler, other less friendly Persians liken him to an invader like Genghis Khan the Mongol scourge.

The cornerstone and founder of the Islamic Revolution of Iran was Ayatollah Khomeini and the structure which he put in place. However, there is compelling evidence that Khomeini was never an Iranian in the first place and had no right to impose his policies on the Iranian people. Nor was his elevation to the title of ayatollah anything more than a political, face-saving expediency to prevent his being hanged for treason in 1964. Considerable effort was made in 1979 to eradicate evidence of any record of either Khomeini's non-Iranian origins and the source of his use of the title of Ayatollah.

One of the first actions which Khomeini took, within hours of his return to Iran after the Shah left, was to execute two prominent men who were living proof of his origin and also of his false Ayatollah status. One of these was Gen. Hassan Pakravan, Head of SAVAK, the Imperial Iranian national intelligence and security organization.

Furthermore he immediately tried to assassinate the highly-respected Ayatollah Shariatmadari, who, with Ayatollah Golpayegani, had in 1964 granted Khomeini the false title. They had agreed to allow Khomeini, then literally awaiting death on charges of treason, to be called an Ayatollah to save his life: it was forbidden to execute an Ayatollah. This took place in 1964 at the urging of the British Ambassador to Iran and Gen. Pakravan, when a face-saving legal reason had to be found not to hang Khomeini for treason. It is known that Pakravan had fought hard to avoid Khomeinis execution at that time.

Later, when the 1979 assassination attempt failed against Shariatmadari, Shariatmadari, far higher in the religious hierarchy than Khomeini, was placed, incommunicado and under house arrest, without the right to preach or receive visitors other than a handful of close relatives, whose anti-Khomeini statements could be easily impugned as biased.


Few contest that Khomeini’s mother was a Kashmiri Indian, but even fewer Iranians or otherwise know his fathers origins or his real name. The late Iranian Senator Moussavi, who represented Khuzestan Province in Southern Iran, at the time of the monarchy, knew Khomeini’s father and his four sons well, looked after their needs, used his influence to obtain their Iranian identity cards with fictitious dates and places of birth to avoid military service. Sen. Moussavi died for this help, on Khomeini's personal orders, immediately on Khomaini return from France after the 1979 coup.

SAVAK chief Gen. Pakravan, the man who saved Khomeini's life in 1964, was taken that same night onto the roof of his house and shot to death for having compiled a complete background file on Khomeini. The SAVAK background file still exists, as a senior SAVAK official, who defected and joined SAVAMA (the clerics equivalent of the SAVAK) took possession of it. This same man was reportedly head of SAVAMA in the US for quite some time, and sources indicate that he has kept the file for a rainy day.

Why did Khomeini return to Iran with such a bloodthirsty mind set? It seems clear that it was to exact the revenge which he said he would have. Prior to his return to Iran in 1979, Khomeini openly stated that he would kill as many Iranians. He considered everyone in Iran guilty in advance as there were hairs on the head of his son, killed in a car accident, but in his mind killed by Iranian authorities.

Unable to provide an acceptable paternal background for Khomeini, a story was concocted to link his paternal heritage to that of his Kashmiri Indian mother and introduced an Indian-born father (also from Kashmir) but of Iranian heritage. In fact, no such person existed. But someone with similar and misleading characteristics certainly did, which could lend credence to this fiction of an Indian father.

Khomeini’s real father, William Richard Williamson, was born in Bristol, England, in 1872 of British parents and lineage. This detail is based on first-hand evidence from a former Iranian employee of the Anglo- Iranian Oil Company (later known as British Petroleum- BP), who worked with and met the key players of this saga. This fact was supported by the lack of a denial in 1979 by Col. Archie Chisholm, a BP political officer and former editor at The Financial Times, when interviewed on the subject at his home in County Cork, Ireland, by a British newspaper.

The then-78-year old Chisholm stated: I knew Haji [as Williamson was later known] well; he worked for me. He certainly went native but whether he is Khomeini’s father I could not say. Would not an outright, ridiculing denial have been the natural response, were there no truth to the British paternity? From someone who knew Haji [and thus the truth] well?

Chisholm obviously wished to avoid a statement leading to political controversy or possible personal retribution in the very year Khomeini took over in Iran. Nor as a former, experienced political officer himself would he be willing to drag Britain into the new Middle East conflict. But neither was he prepared to provide an outright lie instead of his no comment.

How it all happened:

A stocky, handsome, dark-haired Bristol boy, Richard Williamson ran away to sea at the age of 13 as a cabin boy, on a ship bound for Australia. However, he jumped ship before he got there. Little is known about him until he showed up, at the age of 20, in Aden at the Southern end of the Arabian Peninsula in South Yemen, where he joined the local police force.

His good looks soon had Sultan Fazl bin-Ali, ruler of Lahej, persuading him to quit the police force to live with him. Richard later left him for another Sheikh, Yousef Ibrahim, a relative of the Al- Sabah family, which rules Kuwait today.

A few points should be remembered about the Persian Gulf and Arabian Peninsula area at that time. Regional countries like Lebanon, Iraq, Jordan, Syria, Saudi Arabia and so forth did not exist as sovereign entities and were artificially created about 70 years ago by the British and French governments when they partitioned the area. Iran, or Persia as it was called, was soon to be controlled by Russian Cossacks in the North and the British Army in the South, although technically it remained an independent monarchy under the largely absentee Qajar dynasty.

British military presence in Iran was under Lt.-Col. Sykes (later Sir Percy Sykes), based in Shiraz, but politically controlled by Sir Arnold Wilson in Khorramshahr (then called Mohammareh) with assistance from E. Elkington in Masjid-Suleiman and Dr. Young, based in Ahwaz. All three were cities in Khuzestan Province, which was later represented by Senator Moussavi. Col. T.E. Lawrence, who gained fame as Lawrence of Arabia, operated out of Basra in Mesopotamia (Iraq) and Khorramshahr during this same period.

Oilfields, far beyond the technological capability of the Arab tribes (or Persia) to develop or appreciate as a valuable commodity, were being discovered and exploited by the British, including via the Anglo-Iranian Oil Company, formed to siphon off oil from Khuzestan Province in Southern Iran.

Kuwait, on the other side of the Persian Gulf was still not a country at the time. As the major player in the Middle East oil industry, Britain had to exert influence and control through its political and oil personnel. Haji Abdullah Williamson became one of these in 1924 when he joined British Petroleum as political officer. He retired under that same name in 1937, at the age of 65. Earlier, in what is now Kuwait, Richard Williamson had very quickly converted to Islam and adopted the first name of Abdullah. Family names were still unusual and son of the son of or son of a type of worker or craftsman was still commonly used to identify people. For 14 years he had lived among the Bedouin tribes on the Arabian Peninsula and in 1895 and 1898 he went on pilgrimages to Mecca, took on the rightful title of Haji and took on his first benefactors name of Fazl, adding Zobeiri to it as a distinguisher. Thus, William Richard Williamson became known as Haji Abdullah Fazl Zobeiri.

During his service with British Petroleum in the Persian Gulf, Haji Abdullah took his vacations in Indian Kashmir, to rest from the relentless Gulf heat and in this timeframe married at least seven times to Arab and Indian women each under Muslim marriage rituals. He had 13 children of whom seven were boys and the rest girls with most of the children dying in early childhood. His repeated Kashmir excursions and Indian wives and use of the name Abdullah Fazl Zobeiri probably give rise to the Kashmir Indian father misconception.

With dark-haired Haji Abdullah a fanatically devout Muslim, a characteristic he imposed on his children, this fervent religious attitude and Arab nomenclature would not normally be an expected combination for a foreigner, especially an Englishman. He insisted his four surviving sons attend religious school in Najaf (in Iraq) under the tutelage of Ayatollahs Yazdi (meaning of the city of Yazd) and Shirazi (of the city of Shiraz). Two of them, Hindizadeh (meaning Indian born) and Passandideh (meaning pleasing or approved) studied well and eventually became ayatollahs in their own right.

The third boy, a troublesome young man, failed to make his mark in Najaf and went to the Iranian holy city of Qom, where he studied under Ayatollah Boroujerdi. When family names became a requirement by law under His Majesty Reza Shah, the young man chose the city of his residence, Khomein, as the designator and took on the name Khomeini (meaning: “from Khomein city”).

The fourth son hated theology and went across the Persian Gulf to Kuwait and opened up two gas (petrol) stations using the paternal family name of Haji Ali Williamson, though it is unclear if he ever performed the Haj pilgrimage. This in itself links Khomeini through that brother with Haji Williamson. Why, otherwise, would Rouhallah Khomeinis undisputed brother use the Williamson family name? The patriarch of this brood, Haji Abdullah Fazl Zobeiri (aka Haji Abdullah Williamson in BP), was thrown out of Iran by Reza Shah along with three other British political officers for anti-Iranian activity and joined his son in Kuwait. Here he took on the duties of Oil Distribution for the Anglo-Iranian Oil Company.

With his longstanding contacts in the Arab world and his Muslim religion, he forced a 50/50 agreement between US oil interests in Kuwait and the Anglo-Iranian Oil Company as well as in 1932 pursuing the exclusive exploration rights for British Petroleum in Abu Dhabi.

His lack of a formal education forced British Petroleum to send out Archie H. T. Chisholm (see above), a senior executive, to conclude the Abu Dhabi contract and together with Haji Abdullah’s political influence they overcame competition from Major Frank Holmes, Sheikh Hussein and Mohammad Yateen to successfully land the exclusive contract. Chisholm, as he said, got to know Khomeini’s father well. Back in Iran again in 1960, Khomeini saw an opportunity to exact revenge for his father having been thrown out of Iran and to impose his Islamic fundamentalist philosophy onto an Iran struggling with budget problems, caused mostly by its oil being in the control of foreign oil companies, which decided not Iran how much oil the country was allowed to produce and at what price it had to be sold.

With his own and his family's theological background, Khomeni began to foment an anti-monarchy revolt through the mosques, which by 1964 resulted in imposition of martial law and finally with his arrest and his being sentenced to death by hanging. And consequently he was given the life-saving Ayatollah title which he had not earned.

After formally being exiled to Turkey, Khomeini ended up in Iraq where he wrote some philosophical and social behavior dissertations which were so bizarre by religious standards that, where possible, the tracts were bought up and destroyed by the Iranian Government when he took over in 1979. The most damning were in Arabic language versions and then later, cleaner versions appeared as edited translations in Farsi.

Some linguists, who studied his public speeches in 1979 and 1980, concluded his Farsi vocabulary to be less than 200 words, so not only did he not have Persian blood, he did not even speak the language. With the number of Iranians who have died because of him and his successors over the past 25 years going into the hundreds of thousands, if not well over a million if the death toll from the eight-year Iran-Iraq war is included, this Anglo-Indian may have had no love or compassion for Iranians either.

In the Iran Air aircraft flying Khomeini back from France to Tehran in early 1979, with cameras rolling, a journalist asked: What do you feel about returning to Iran? He replied: Nothing! The question was repeated, and again he replied: Nothing!


Summary of Khomeini's Background

1. In 1964 Ayatollah Shariatmadari and Ayatollah Golpayegani gave Khomeini the title of Ayatollah. Reportedly, they had done this to save Khomeini's life, as Khomeini was facing a charge of treason against the Shah. And reportedly it was the UK ambassador who had urged that Khomeini be saved.

2. Shariatmadari was higher in the religious hierarchy than Khomeini. In 1979, after Khomeini took over Iran, he placed Shariatmadari under house arrest.

3. Reportedly, Khomeini was not Iranian. He "was neither born (in Iran) nor had any Persian blood in his veins at all, paternally or maternally." Khomeini's mother was a Kashmiri Indian. Reportedly, a story was invented that Khomeini had a Kashmiri Indian father with Iranian origins. The Iranian Senator Moussavi knew Khomeini's real father. Reportedly Khomeini had Moussavi killed.

4. Reportedly, Khomeini's real father, was William Richard Williamson, born in Bristol, England, in 1872 of British parents and lineage. A witness to this was a former Iranian employee of the Anglo- Iranian Oil Company (later BP), who knew the Khomeini family. In 1979, when Col. Archie Chisholm, a BP political officer and former editor at The Financial Times, was asked about this, he neither confirmed nor denied the story.

William Richard Williamson's biography was written in the early 1950s, by Stanton Hope, a British Journalist and writer who had met Williamson in his home near Basra in the late 1940s. The book title is: Arabian Adventurer: the Story of Haji Williamson

5. Reportedly, Richard Williamson, at the age of 20, was working in South Yemen in the local police force.

"His good looks soon had Sultan Fazl bin-Ali, ruler of Lahej, persuading him to quit the police force to live with him. Richard later left him for another Sheikh, Yousef Ibrahim, a relative of the Al- Sabah family, which rules Kuwait today."

6. In Iran at this time, the British were exploiting the oilfields. Williamson, now a Muslim, joined British Petroleum as political officer. He called himself Haji Abdullah Fazl Zobeiri.

7. Williamson took holidays in Kashmir and married at least seven times to Arab and Indian women. His sons attended religious schools. Reportedly, one son went to the Iranian holy city of Qom and took the name Khomeini.

8. In the early 1960s, Khomeini began to plot against the Shah. In 1964 Khomeini was sentenced to death. By becoming an Ayatollah, his life was saved.

9. Reportedly, in 1979, Khomeini was flown from France to Iran, with the help of the British Intelligence Service, MI6. He took over Iran.

In 1979, Imam (Ayatollah) Mussa Sadr disappeared during a visit to Libya. Imam Mussa Sadr was the Iranian-born leader of the Lebanese Shia and he "was revered and respected above all others in the Shia world."

 

Why was the Shah of Iran toppled by the CIA and MI6?

The mainstream media would like us to believe that the Shah was overthrown by People Power and that the CIA and MI6 were taken by surprise. However, there is evidence that the CIA and MI6 toppled the Shah because he had become too much of a nationalist, like Egypt’s President Jamal Abdul-Naser, and was not following instructions on oil or even opium.

The CIA did not want left-wing democrats taking over from the Shah as they might not be easy to control. So, reportedly, the CIA allowed the Ayatollahs to take over.

Radio Free Iran claimed that while at Qom, the Ayatollah Khomeini received a "monthly stipend from the British, and he is in constant contact with his masters, the British."

On 19 January 1980, the International Herald Tribune reported that the Shah had said, two years before he was overthrown, that he had heard from two different sources connected with oil companies that the regime in Iran would change.

‘We believe that there was a plan to ensure less oil was offered to the world markets in order to bring down the price (of oil). One country was to be chosen for the sacrifice... It seems that the country chosen to drop its oil production was mine’ said the Shah.

According to the Guardian: “Shah- Oil Companies Helped to Oust Him”

The Shah's nationalist policies were making him more popular in Iran and making his country more independent and more powerful. This worried the CIA and MI6.

1. The Shah bought land from the upper classes and, along with the crown's own land, sold it back cheaply to tenant farmers. Over one and a half million people became land owners, thus ending the old feudal system.

2. The Shah allowed women the right to vote. He brought an end to the wearing of the veil.

3. He developed plans for a $90 billion nuclear power program.

4. The Shah signed petroleum agreements with ENI, the Italian oil company.

5. He began to close down the opium industry. This had been created during the days of British influence.


Former intelligence officer, Dr John Coleman, considers opium to be of prime importance in the toppling of the Shah (Conspirators’ Hierarchy: The Story of the Committee of 300 - 6). Dr Coleman is sometimes described as being a conspiracy theorist.

Coleman believes that the U.S. government toppled the Shah of Iran. He writes:

Why was the Shah deposed...?

In a word, because of DRUGS. The Shah had clamped down and virtually put an end to the immensely lucrative opium trade being conducted out of Iran by the British. At the time that the Shah took over in Iran, there were already one million opium/heroin addicts.

This the British would not tolerate, so they sent the United States to do their dirty work for them in terms of the “special relationship” between the two countries.

When Khomeini took over the U.S. Embassy in Teheran, arms sales by the United States, which had begun with the Shah, were not discontinued...

After 1984, Khomeini’s liberal attitude toward opium had increased the number of addicts to 2 million, according to United Nations and World Health Organization statistics.

Both President Carter and his successor, Ronald Reagan, willingly and with full knowledge of what was at stake, went on supplying arms to Iran even while American hostages languished in captivity...

The arms trade with Iran was sealed at a meeting between Cyrus Vance... and Dr. Hashemi, which resulted in the U.S. Air Force beginning an immediate airlift of arms to Iran, carried on even at the height of the hostage crisis the arms came from U.S. Army stockpiles in Germany and some were even flown directly from the United States with re-fuelling stops at the Azores.

This is The Real Story of Khomaini which the Iranian Regime hides from whole world.

 

http://discoveringislam.org/Khomeini_british_agent.htm

 

Posted on Saturday, January 21, 2012 at 08:52PM by Registered Commenterافشا | CommentsPost a Comment

آیا نشانه ای از پیشرفت ارزشهای حقوق بشری وجود ندارد؟

 

در زمان جنگ جهانی دوم هیتلر و رژیم آمریکایی هر دو ضد بشر بودند ومثلا مسئله سیاهان در آمریکا همان نژاد پرستی هیتلری از نوع دیگری بوده است.حالا چکونه شده است که آمریکا حقوق بشر از زبانش نمیافتد و رئیس جمهورش هم سیاه پوست است. چه نیرویی در پشت این ماجرا بوده است.آیا رسیدن از تحقیر بشر سیاه پوست به تکریم او موفقیت بزرگی نیست ؟ پدیده ای که قرنها در دنیای قدیم و مهاجرین این دنیای قدیم به دنیای نو ادامه داشته است.آیا این نشانه ای از عقلانیت مدرن زمان ما نیست؟ این که میگویند حقوق بشر چیست و کجاست اینها دام و تله امپریالیسم و غربیان است آیا حرف درستی است؟
اگر ملت آمریکا به این سرعت توانست ارزشهای خلاف عقلانیت را از خود بزداید و بتواند حرف اول را در جهان بزند چرا ما نمیتوانیم از افکار تحقیر بشری خود رهایی یابیم.افغانی بد است و نمیفهمد؛ کرد بد است و حق داشتن مقامات ملی را ندارد ترک خر است و رشتی بی غیرت است و .....
آیا ایرانی از زمان عقب نمانده است ؟ ایا ایرانی بیخودی به ارزشهای ضد بشری اسلامی و ناسیونالیسم برتری طلب آریایی نچسبیده است؟

اهمیت ارزشهای حقوق بشری در ایران و در باورمندی مردم به این ارزشها برای شکست استبداد ایرانی اسلامی

http://efsha.squarespace.com/blog/2011/7/2/774975790655.html

 

Posted on Friday, January 20, 2012 at 11:26PM by Registered Commenterافشا | CommentsPost a Comment

جنگ تحمیلی از خارج و رابطه اش با آینده ایران و اتحاد اپوزیسیون

 

 

دوستم  میگوید که آنان که می خواهند به کمک احمد چلبی های ایرانی بر بال موشک های مرگبار و ناوگان های جنگی آمریکا و انگلیس در خلیج فارس به ایران “دمکراسی” صادر شود، و آنان که پیش از این تهدید کرده اند در صورت حمله احتمالی نظامی اسرائیل به تاسیسات هسته ای ایران با یازده هزار موشک تمام خاک اسرائیل را به توبره می کشند و مردم این کشور را قتل عام می کنند، هر دو دشمنان مردم ایران و مانع تبلور اراده آزاد مردم در تاسیس یک نظام دمکراتیک در کشور ما هستند

در این مورد حمله خارجی بملایان چه باید کرد؟

ایران و اوضاع آچمز فعلی آن باید اصلاح شود تا مردم به آزادی و استقلال ملی برسند.

از سوی دیگر هم میدانیم که خمینی هم با کمک آمریکا بقدرت رسیدو شاه و پدرش هم با کمک بیگانه بقدرت رسیدند.بدون کمک موثر بیگانه در این کشور کسی نمیتواند حکومت کند

  باندی که رضا شاه را بقدرت رساند

http://efsha.squarespace.com/blog/2010/10/7/353151848315.html

یا در مورد خمینی

 

در جایی که مردم نتوانند خودشان اقدام بسرنگونی حکومت بد بکنند و حکومت خوبی را بر سر کار آورند چگونه باید عمل کرد.شما ومن که باجنگ مخالفیم این را هم باید جواب بدهیم.نجات ایران در چیست؟
از نظر من نجات ایران در دمکراسی و حقوق بشر و خودکفایی است که استقلال ما را هم بیمه خواهد کرد
نجات ایران در برپایی حکومتی دمکراتیک بر اساس ارزشهای حقوق بشری و رفتن بسوی خود کفایی علمی اقتصادی برای حفاظت از آن حکومت است.هر مانعی بر سر دمکراسی باشد هر مانعی بر سر ارزشهای حقوق بشری باشد و یا هر مانعی برای اعتلای علمی و اقتصادی کشور با...شد مسئله ماست.ایدئولوزی های ضد حقوق بشری مثل ایده مجاهدین خلق و ولایت فقیه و کمونیستی- یا ناسیونالیستهای آریامهری و ....مسئله ماست.تا ملت به این تفاهم نرسند نه خمینی و نه شاه و نه حاکم بعدی میتواند در این کشور پس از مردن قبری داشته باشد
این موضوع میهن هم جزیی از مسئله خودمان است که باید حل کنیم تا راحت باشیم از من و شما که گذشت نسلهای بعدی راحت باشند.شما خطای جنگ طلبان را گفتید ولی راه حل ارایه نکردید که من و شمای ضد جنگ چگونه خواهیم توانست مسایل را حل کنیم.این وضع ایران اکنون آچمز است اگر اقدامی از داخل صورت نگیرد و یا اقدامی از خارج و توسط قدرتهای خوب و بد صورت نگیرد ملایان هم چنان حاکم بوده و دردسر و عقب ماندگی ببار میآورند و چه بسا که ایران را هم بر باد دهند.

منظورم از وضعیت اچمز ادامه استبداد و نبودن راه رهایی از ان است که بعلت مقدور نبودن اتحاد برای این اپوزیسیون استبدادی و خود محور است که بجز خود هیچ نیرویی را قبول ندارد و به هیچ اعتقادی که همه ایرانیان را پوشش بدهد هم مسلح نیستند.دیگر حنای ناسیونالیسم افراطی و اسلام سیاسی ریخته است نیروهای دلسوز و مترقی جامعه مثل روشنفکران -دانشجویان - کارگران لازم است سعی نمایند که جبهه حقوق بشری و دمکراسی طلبی قوی در کشور تشکیل بشود.در نبود جبهه مشترک دمکراسی طلب حول ارزشهای حقوق بشری این وضعیت آچمز ممکن است سالها ادامه یابد و یا بین اپوزیسیون استبدادی و حاکمیت استبدادی جابجا شود و ملت هم چنان در استبداد غوطه ور بماند و عقب ماندگی هر روزه تشدید شود.ما لازم است به این مسئولیت تاریخی خود بها بدهیم و موانع اتحاد را که همان باور های ضد حقوق بشری در بین آحاد ملت واقتصاد دلالی و کمپرادور در ایران است را در هم بشکنیم تا از با زتولید استبداد در ایران جلوگیری کنیم.
ما حق نداریم بعلت مخالفت با جنگ طلبان و با بی عملی استبداد در ایران طولانی بکنیم.
برای در هم شکستن استبداد اتحاد عمل بین ایرانیان لازم است و برای اتحاد ما بین ایرانیان تنها موردی که میتواند از بر پایی استبداد در ایران جلوگیری کند و عقب ماندگی های ایران را جبران کند دمکراسی ؛ ارزشهای حقوق بشری و خودکفایی علمی و اقتصادی است.حول این ارزشها باید متحد شد
Posted on Friday, January 20, 2012 at 09:52PM by Registered Commenterافشا | CommentsPost a Comment

منشا اخلاق

 

از افشا

اگر منشا اخلاق را فقط شفقت و مهربانی بدانیم بدون علم و پیش بینی نتیجه کار ممکن است شفقت و مهربانی ما دوستی خاله خرسه باشد.شفقت اخلاقی است ولی اگر با نتیجه مفیدی هم همراه شود اخلاقی تر است

 

مگر ریشه اخلاق مذهب است که بعضی ها این گونه میاندیشد؟
از دورترين زماني که تاريخ مکتوب بشر گزارش کرده است تا بعد از جنگ جهاني دوم، دو نکته تقريباً مورد اجماع همة فيلسوفان اخلاق بوده است؛ يکي اينکه رکن اخلاق «عدالت» است ـ به تعبير ديگر، ا
خلاقي زيستن به‌معناي عادلانه زيستن است ـ و ديگر آنکه عدالت نيز بدين معنا است که حق هر صاحب حقي رعايت شود؛ همة موجودات هستي، از جمله خود انسان، ديگر هم‌نوعان او، طبيعت پيرامون او و در صورت اعتقاد داشتن به خدا، خدا، حقوقي دارند که اگر انسان اين حقوق را رعايت کند، عادلانه و اگر رعايت نکند، ظالمانه زيسته است. اما اين اجماع تقريبي، استثناء‌هايي نيز داشت؛ معدود کساني نيز وجود داشتند که عدالت را رکن اخلاق نمي‌دانستند. شاخص‌ترين چهره در ميان ايشان بودا بود که «شفقت» را رکن اخلاق مي‌دانست. در ميان اروپائيان نيز جوزف باتلر مفهوم «حس اخلاقي» را به فلسفة اخلاق وارد کرد و آن را رکن اخلاق مي‌دانست. جز او ديويد هيوم نيز مفهوم «نيک‌خواهي» را به‌عنوان رکن اخلاق معرفي کرد اما اين دو نفر بر اين دو مفهوم تأکيد چنداني نداشتند. در نهايت شوپنهاور به تبع بودا، بار ديگر مفهوم «شفقت» را به‌عنوان رکن اخلاق مطرح کرد. پس از جنگ جهاني دوم و زماني که گرايش‌هاي زنانه‌نگر در غرب پديدار شد، فيلسوفاني که چنين گرايش‌هايي داشتند، به مفهومي شبيه «شفقت» توجه کردند و آن مفهوم، «غم‌خواري»
(care)
بود. ايشان معتقد بودند اين مفهوم، رکن اخلاق است و نه عدالت. گرچه اين فيلسوفان از موضع زنانه‌نگري از اين عقيده دفاع کرده‌اند اما مي‌توان از منظري ديگر نيز به دفاع از اين نظريه پرداخت.

به‌نظر مي‌رسد «عدالت»، مبناي علم حقوق است نه علم اخلاق و نمي‌توان اخلاق را به حقوق فروکاست. اخلاق و حقوق، دو مقولة جدا از هم هستند که هر يک کارکردهايي مخصوص به‌خود را دارند. گرچه ممکن است در اين ميان، يکي بر ديگري مبتني باشد اما نمي‌توان هيچ‌يک را برجاي ديگري نشاند. در واقع مبناي علم حقوق (Law)، عدالت و مبناي عدالت، حقوق (Rights) است. بر اين اساس کساني که از قديم، اخلاق را مبتني بر عدالت مي‌دانسته‌اند، ميان علم حقوق و اخلاق خلط کرده‌اند. در عوض بايد به‌جاي عدالت، غم‌خواري را مبناي اخلاق قلمداد کنيم. اگر غم‌خواري را مبناي اخلاق بدانيم، آنگاه غم‌خواري خود، سه فرزند به‌بار خواهد آورد که نخستين آنها عدالت است؛ دومين و سومين فرزند نيز احسان و عشق هستند. با اين وصف مي‌توانيم ادعا کنيم علم حقوق، مبتني بر اخلاق است، چرا که حقوق، مبتني بر عدالت است و عدالت، يکي از فرزندان غم‌خواري است.

غمخواري، معادل جمع ميان هم‌دلي و هم‌دردي است. هم‌دلي بدان معنا است که کسي در عالمِ تصور و خيال، خود را چونان شخصِ ديگري قلمداد کند و بتواند دريابد از منظر او جهان، چگونه ادراک مي‌شود؛ آن شخص چه باورهايي، چه احساسات، عواطف و هيجاناتي و چه خواسته‌هايي دارد. اگر انسان بتواند بدين‌صورت با ديگري هم‌دلي داشته باشد يا به تعبير روان‌شناختي با نگرش آن فرد به جهان بنگرد، آنگاه با درد و رنج‌هايي که آن شخص را آزار مي‌دهد، او هم آزرده مي‌شود. اگر چنين اتفاقي رخ داد علاوه بر هم‌دلي، هم‌درديِ با آن فرد نيز در انسان ايجاد شده است. غم‌خواري، حالتي است که يک انسان نسبت به ديگري هم‌دلي و هم‌دردي داشته باشد؛ اگر او به‌چنين حالتي دست يافت وارد ساحت اخلاقي شده است و در اين حالت هرچه نسبت به آن فردِ ديگر انجام دهد، اخلاقي است.

اگر انسان نسبت به ديگري غم‌خواري پيدا کند، اولاً حق او را ادا مي‌کند؛ لذا اولين فرزند غم‌خواري عدالت است. ثانياً از خوبي‌هايي که حق خودِ اوست، به ديگري هديه مي‌کند و دومين فرزند غم‌خواري يعني احسان متولد مي‌شود. از اين مرحله، تمايز نظريه‌اي که اخلاق را تنها مبتني بر عدالت مي‌دانست با نظريه‌اي که اخلاق را مبتني بر غم‌خواري مي‌داند‌، مشخص مي‌شود. در آن نظريه اخلاق تنها همان مرحلة اول بود، اما در اين نظريه که مبتني بر غم‌خواري است،اخلاق، دو شاخة ديگر نيز پيدا کرده است. سومين و شريف‌ترين مرتبة غم‌خواري، مرتبه‌اي است که در آن انسان بدون هيچ‌ ملاحظه، محاسبه و مضايقه‌اي ديگري را دوست داشته باشد؛ در چنين حالتي، عشق يعني سومين فرزند غم‌خواري، متولد مي‌شود. اين سه مرتبه هرکدام مقدمة ديگري است؛ يعني تا عدالت محقق نشود، احسان پديد نمي‌آيد و تا احسان وجود نداشته باشد، عشق در کار نخواهد بود، اما هر مرتبه‌اي که پس از ديگري محقق مي‌شود، از مرتبة پيش از خود شريف‌تر و ارزشمندتر است.

برگرفته از:

http://arraarra.blogfa.com/

 

Posted on Thursday, January 19, 2012 at 11:38PM by Registered Commenterافشا | CommentsPost a Comment

نگاهی به جنبش فتح وال استریت_ بخش دوم و پایانی - یونس پارسا بناب

بخش اول

نگاهی به جنبش فتح وال استريت - يونس پارسا بناب

http://efsha.squarespace.com/blog/2011/12/13/597803067141.html

 

 

 

نگاهی به جنبش فتح وال استريت
(بخش دوم و پايانی)
يونس پارسابناب


 

درآمد
در بخش اول اين نوشتار به ويژگی ها، ترکيب بندی اقشاری و طبقاتی و به مواضع و گفتمان های رايج در درون جنيش تسخير پرداختيم. در بخش دوم و پايانی اين نوشتار دستاورد ها، موقعيت جهانی و آينده ی احتمالی اين جنبش را مورد بررسی قرار ميدهيم.
جنبش تسخير که از عمرش سه ماه ميگذرد تا کنون در965 شهر در متجاوز از 90 کشور در اکناف جهان کسترش يافته و با جنبشهای عظيم "خشم" در اسپانيا، "ميدان تحرير" در مصر، اُکسی Oxi ("برعليه" نظام) در يونان، "تسخير ژوها نسبورگ" در آفريقای جنوبی و...رابطه برقرار ساخته است. در اينجا به توضيح نکاتی در باره ی اهميت و دستاوردهای کنونی اين جنبش می پردازيم.
اهميت و دستاوردهای جنبش
1 � بدون ترديد تمام جنبشهای مترقی و دمکراتيک در تاريخ مبارزات ملل جهان جايگاه و اهميت مهم و حتی گا هاً تاريخساز دارند. ولی جنبش فتح که از آغاز عمرش سه ماه ميگذرد و احتمالاً ماه ها (و حتی سالها) در آمريکا و فراسوی مرزهای آن ادامه و گسترش پيدا خواهد کرد، دارای يک ويژگی کيفی است که به آن يک موقعيت ممتاز ميدهد. اين جنبش که بخشی از "انقلاب جهانی" (Global Revolution) است در "قلب" خود نظام جهانی (و به قولاً در داخل "شکم هيولا"ی رژيم که در رأس نظام قرار دارد)، به وقوع می پيوندد. اين جنبش در واقع تتمه و ادامه ی گسترش امواج بيداری و رهائی است که ديروز در کشورهای "جنوب جهانی" (کشورهای سه قاره) پديد آمده و امروز به سواحل اقيانوسهای اتلانتيک و آرام آمريکا نيز رسيده است.
2 � اين جنبش به نوبه ای خود خواهان استقرار يک "بديل جهانی" برای استقرار جهانی بهتر است: جهانی که پايه هايش بر اساس اصولی به غايت راديکال بنا شده . اين جنبش پيوسته تلاش می کند تا رهروان ("رانندگان") واقعی نا برابری اقتصادی �اجتماعی را به صورت عامه فهم به توده های متعلق به "طبقات (Popular class) معرفی کند. اين "رانندگان" واقعی کسانی به غير از "يک در صديها" (اوليگاپولی های معدود تر و مالی تر شده) نيستند که به خاطر آز و طمع (منطق حاکم سرمايه =انباشت از طريق سود) به محروم سازی آنها ("99 در صديها") بيش از پيش ادامه ميدهند. با آماج و هدف قرار دادن شرکتهای عظيم فراملي، جنبش موفق گشته اقشار متنوع و چشمگيری از مردم (جوانان، کارگران، بازنشستگان، برگشته گان از جنگ، بی خانمان ها، زاغه نشينان و ساکنين گتوها و...) را برای اولين بار در مورد دشمن مشترک (An enemy in common) که "داخلی" است، آگاه، همدل و هم زبان سازد.
3 � شايان توجه و اعجاب انگيز است که فعالين اين جنبش (چه کارگر و چه دانشجو و عموماً جوان) چقدر زياد به تاريخ سياسی آمريکا در باره ی واژه و انگاشت "دشمن مشترک" آگاهی و دانش کسب کرده اند. در دوره ی نسبتاً طولانی "جنگ سرد" (از 1974 تا 1991 ) "دشمن مشترک" توده های قابل توجهی از اقشار مختلف مردم در آمريکا به ترتيب "خطر کمونيزم"، "نفوذ شوروی"، "خطر سرخ" و "خطر زرد" بودند که بُعد "خارجی" داشتند.
بخاطر موقعيت هژمونيکی آمريکا در سالهای بويژه 1950 تا 1973 ، هيئت حاکمه آمريکا موفق گشته بود که با استفاده از رسانه های فرمانبر، جنايات ماکارتيستی و هاليوود سرکوب گشته بخش قابل توجه ای از توده های مردم را بطور مؤثری دور اين نوع دشمنان مشترک قلابی و کاذب بسيج شازد.
4 � بعد از پايان "جنگ سرد": فروپاشی و تجزيه شوروی و بلوک شرق و تبديل چين توده ای و جمهوری دمکراتيک ويتنام به کشورهای سرمايه داري، آمريکا از موهبت آن مترسکها و "دشمنان مشترک" محروم گشت. در دوره بعد از "جنگ سرد" اوليگارشی دو حزبی آمريکا باز موفق گشت که دو باره بخش قابل توجه ای از توده های مردم منجمله کارگران اروپائی تبار سفيد پوست را قانع سازد که اين بار و در اين دوره نيز "دشمن مشترک" آنها خارجی است. "تروريسم بين المللی"، "مواد مخدر"، "راهزنان دريائی" و دولتهای گردنکش و..."دشمنان مشترک" کاذب و قلابی بودند که در بيست سال گذشته هيئت حاکمه ی آمريکا با تحميق توده های مردم بر آنها حقنه کرد. ولی در اين دوره بر خلاف دوره ی "جنگ سرد" ترفندهای هيئت حاکمه آمريکا آنطور که بايد و شايد مؤثر واقع نگشته و بيش از دو دهه دوامی نياوردند. تحليلگران ضد نظام و فعالين جنبش، نا کامی آمريکا را در اين دوره به سه علت مهم نسبت می دهند، که عبارتند از:
الف � فرود و تضعيف موقعيت هزمونيکی آمريکا در سطح جهان بويژه، در گستره های سياسي، اقتصادي، فرهنگی و ديپلماسی در بيست سال گذشته.
ب � فراز و گسترش بحران ساختاری که در دهه ی 1970 آغاز گشته و در سالهای اخير (از پائيز 2008 به اين سو) فراگير تر و رسانه ای تر گشته است و
پ � عروج امواج خروشان بيداری و رهائی منبعث از بحران ساختاری نظام از "بهار عربی" در خاور ميانه و آفريقای شمالی تا جنبش فتح وال استريت در آمريکا.
5 � در تاريخ صد ساله ی گذشته ی امپرياليسم (که در طول آن آمريکا بعد از تضعيف قدر قدرتی امپراطوری انگلستان به تدريج قدرتمند گشته و بعد از پايان جنگ جهانی دوم موقعيت هژمونيکی کسب کرد) اين اولين بار است که توده های وسيعی از مردم در آمريکا دشمن مشترک خود را نه خارجی بلکه داخلی ميدانند. آنها معتقدند که دشمن مشترک آنها يعنی عامل اصلی بدبختي، بی امنی معيشتی و بی خانمانی آنها "يک در صديها" هستند. اين تغيير کيفی در باورها، انظار و افکار مردم يکی از بزرگترين دستآوردهای جنبش فتح در سراسر آمريکا ست.
6 � يکی ديگر از دستآوردهای فعالين که به پديده ی فتح مقام ارجی ميدهد اين واقعيت است که جنبش موفق گشته دو باره برای اولين بار واژه انگاشت "طبقه" را در صدر بحث ها و تبادلات سياسی قرار دهد. اين امر باعث گشته که برای اولين بار درجه ی آگاهی های طبقاتی در بين توده های مردم بويژه در بين کارگران، بی خانمانها، بازنشستگان و.....به طور قابل ملاحظه يی رشد و اعتلاء يابد. اين فعالين در ضمن همراه با مسئله ی طبقاتی واژه و انگاشت سرمايه داری را نيز به عنوان "دستگاهی" که عامل اصلی نا هنجاريهای غير قابل تحمل اجتماعی و بی عدالتی های اقتصادی و معيشتی در آمريکا (و حتی در جهان) است، در انظار و افکار توده های مردم طرح و ترسيم و رواج سازند.
7 � اين جنبش از منظر فعالين آن ميتواند به عنوان يک "چتر"ی باشد که در زير آن تمام چپ ها و ديگر نيروهای مترقی و برابری طلب "جمع" و "ادغام" گردند. به عقيده ی اين فعالين چپ آمريکا مثل چپ های اکثر کشورهای چه مسلط مرکز و چه دربند پيرامونی از "ويروس" پراکندگی (و انشقاق=گروهيگرائی) رنج ميکشد آنها به جد معتقدند که اين جنبش "شايد" قادر گردد بعنوان يک پلاتفورم تمام نيروهای چپ آمريکا و ديگر نيروهای مترقي، برابری طلب و رهائی بخش را که بطور آشکار نظلم سرمايه را به چالش می طلبند، "ادغام" سازد.
8 � يکی ديگر از دستآوردهای غنی اين جنبش ظرفيت و توانائی فعالين آن در امر "يادگيری" و تجربه اندوزی از توده های مردم است که در فعاليتهای اين جنبش منجمله در مجمع عموميهای متعدد آن در شهر های مختلف که هر روز عصر ها در پارک ها، دانشگاه ها در ميدانها، پاساژها و اماکن عمومی و خصوصی برگزار ميگردند، بطور آشکار ديده ميشود. بر اساس مشاهدات و ملاحضات اين نگارنده در "ميدان آزادی" و "پارک مک فرسن" (دو محل برگزاری فعاليت های جنبش فتح در شهر واشنگتن) ميتوان به جرأت اذعان کرد که اين جنبش توانسته پراکسيس (تلفيق تئوری با عمل) انگاشت و گفتمان معروف "از توده بياموزيد و به توده ها ياد بدهيد" را بطور چشمگير و کامل تر از گذشته بين نيروهای سرنگون ساز پياده سازد. بطور مثال، فعالين جنبش که گاهاً از خود به نام "فاتحين" ("تسخير کنندگان") ياد ميکنند، در يکی از شبهای مجمع عمومی در "پارک مک فرسن" مسئله ايرا مطرح ساختند که حل فوری آن ضروری بود. توضيح اينکه "فاتحين" نميدانستند که با آمدن زمستان سرد و پر از برف و طوفان که در واشنگتن، نيويورک و ديگر شهر های شمال شرقی آمريکا شديد تر و طولانی تر از مناطق ديگر آمريکا ست، چگونه قادر خواهند گشت که به ادامه ی "فتح" خود بدون از دست دادن بازنشستگان که عموماً ميانگين سن آنها 75 سال است، ادامه دهند. در اينجا ما بی خانمانها (Homeless ها) را داشتيم که با شرکت فعال خود در اين بحث ها به فعالين جوان و کارگر ياد دادند که چگونه ميتوانند با استفاده از تجارب آنها که سالها در شرايط سخت زمستانهای فوق العاده سرد و پر از طوفان و برف سنگين در اين پارک ها و ميدانها به زندگی "بی خانمانه ی" خود ادامه دهند، بر مشگل خود فايق آيند. پيشنهادات اين توده های بی خانمان مبنی بر استفاده از فانوسها الکتريکي، بخاريهای برقی و دستی و بر پائی چادرهای چوبی و....که جملگی مورد تأييد و تصويب مجمع عمومی قرار گرفتند نشان دا د که اين جنبش به غايت دمکراتيک بوده و شرکت توده های مردم در تصميم گيريها بی اندازه اميد وار کننده است.
9 � البته اين پروسی ی "از توده ها به توده ها" به هيچ وجه خيابان "يکطرفه" نيست. در اين مدت زمان فتح و تسخير که از عمرش نزديک به سه ماه سپری شده ما شاهد اين امر هستيم که توده های قابل توجهی از بی خانمان ها، ساکنين زاغه ها، گتو ها و کوخ ها که به جنبش پيوسته اند به حد قابل ملاحظه ايی با هويّت ها و آگاهی های "افقی" (اتنيکي، نژادي، زباني، دينی-مذهبی و...) خود خدا حافظی کرده و در آستانه ی کسب يک هويت و آگاهی "عمودی" (طبقاتی) قرار گرفته اند.
عکس العمل حاکمين در مقابل دستآوردهای جنبش
1 � يک ضرب المثل هندی در باره ی مبارزه ی سياسی ميگويد که : « آنها {قدرتمندان صاحب ثروت} در اول ما (توده های مردم="99 در صديها"} را نا ديده ميگيرند سپس ما را مسخره می کنند و سپس به جنگ عليه ما بر ميخيزند ولی در نهايت ما پيروز ميشويم». اين ضرب المثل امروز ورد زبان فعالين جنيش فتح در سراسر آمريکا گشته است. آنها چيز ديگری به غير از آن از"دستگاه"
تحت کنترل "يک در صديها" انتظار ندارند. حد اقل در دو هفته ی اول جنبش ( از 17 سچتامبر تا نخستين روزهای ماه نوامبر 2011 ) رسانه های گروهی جاری منجمله "راديوی کشوری عمومی" (NPR) جنبش را مطلقاً نا ديده گرفتند کاری که هميشه در گذشته با جنبشهای مترقی کرده اند. سپس در هفته های اول نوامبر جنبش را به مسخره کشيده و اعلام کردند که اين جنبش "پيام جامع" و "هدف" ندارد. ولی زمانيکه در ميمه ی دوم نوامبر پيام جنبش ("99 درصديها" عليه "يک درصديها" بپا خيزيم) و هدف آن ("دنيای بهتری" بسازيم) را با صدای بلند و روشن شنيدند، به هراس افتاده و به تهاجم عليه جنبش دست زدند.
2 � اين جنبش امروز اين واقعيت عينی را می پذيرد که نظام سياسی-اقتصادی حاکم مطلقاً "فاسد" بوده و دولت فرمانبر صاحبان ثروت و قدرت (اوليگوپولی ها="يک در صديها") است. بيش از 90 در صد جوانان، کارگران، "کهنه سربازان" (از جنگ بر گشتگان) و بازنشستگان که در پائيز 2009 به اوباما رأی داده بودند، امروز از توهم بيرون آمده و متوجه شده اند که دو حزب حاکم "دوبال عقابی" هستند که به فرمان يک در صديها "پرواز" ميکنند. روی اين اصل فعالين درون جنبش به هيچ وجه تحت تأثير "تحسين" های قلابی و کاذب بعضی از اعضای سرشناس حزب دمکرات قرار نگرفته و تعهدات وفادارانه ی آنها را به صاحبان "وال استريت" شب و روز افشاء و بر ملا می سازند.
فعالين جنبش پيوسته بر اين اصل تأکيد می ورزند که مسائل جهان بشريت بايد از طريق گسترش همبستگی ها و همدلی ها بين خلقهای جهان و مستقل از اقدامات، رفورم ها و تصميمات نظام حاکم فعلی حل شوند. جنبش در مدت کوتاهی که از عمرش ميگذرد موفق گشته که در زميده های بيداری و آگاهی به پيروزيهايی دست يابد. بطور مثال فعالين اين جنبش در مسير مبارزه برای بيداری و رهائی از چنگال رژيم موفق گشته که به دام آن بخش از "يک درصديها" که با زدن نقاب کاذب "دمکراسی واقعی" بصورت خود و تعبيه ی ترفندهای به غايت فريبنده "مبارزه عليه فقر" و "فساد" و "اختلاس" آنها را "اخته" سازند، نيافتند.
3 � جنبش فتح در اين زمينه خدمات زيادی در طول سه ماه گذشته انجام داده که حائز اهميت می باشند. جنبش موفق گشته که روابط و سلسله مراتب از بالا به پائين را (که مرکز اصلی روابط در نظام حاکم سرمايه داری واقعاً موجود است) به کلی در درون فعالين منسوخ سازد. به عوض آن جنبش موفق شده يک فضای باز توده ايی بوجود آورد که در آن بحث و تبادل نظر دمکراتيک بر اساس انگاشت و پراتيک "از توده ها به توده ها" رواج روزانه يافته و در تمام تصميم گيريها شيوه ی ارتباطاتی از "بالا به پائين" رد گردد.
4 � رواج گفتمان فراگير در باره ی"دوحرف" سی (C) يعنی Capitalism (سرمايه داری) و Class (طيقه) در بين توده های مردم در فضاهای اشغال شده توسط فعالين در شهر های مختلف و متنوع آمريکا يکی ديگر از دستآوردهای مهم و بر جسته ی اين جنبش است. پيش از آغاز اين جنبش بندرت کلمه ی طبقه و مضامين مربوط به آن � مثل ديناميزم مبارزات طبقاتي، خصلت و ماهيت طبقاتی و...- در ملاء عام و در کوچه و بازار بين توده های مردم شنيده ميشد. عموماً مردم منجمله اکثريت بزرگی از توده های کار و زحمت پيوسته در معرفی هويتی خود به انگاشتهايی چون نژاد، تبار، جنسيت و يا دين و مذهب مشخص و معينی بسنده کرده ويا خود را "ليبرال"، "محافضه کار" و "مستقل" و....محسوب ميداشتند. امروز بيش از هر زمانی در گذشته توده های مردم ساکن پارک ها، ميدانها و اماکن اشغال شده خود را به طبقه ی "ندار" (99 در صديها) و آنها (اوليگوپوليست ها) را به طبقه ی "مدار" (يک در صديها) نسبت می دهند. جوانان دانشجو، روشنفکر و کارگر که دارای آگاهی های طبقاتی هستند موفق گشته اند توده های فراوانی از مردم را در مورد ماهيت واقعی طبقه ی مدار که نيتش پيوسته مجروم سازی و فقر زائی طبقه ی ندار و "بی چيز" است، آگاه سازند.
5 � اين پروسه ی بيداری و آگاهی وسيع در بين توده های مردم به گسترش شعله های همبستگي، هم دلی و هم زبانی در بين اجزاء مختلف درون طبقه ی "ندار" (کارگران بويژه بيکار، از جنگ برگشته ها و ساکنين گتو ها و...) دامن زده و در نتيجه به ادامه و گسترش جنبش تسخير در آمريکا و کانادا و ديگر کشورهای جهان در آينده کمک های شايانی خواهد کرد. بعضی ديگر از دستآوردهای اين جنبش که حاکمان را به هراس انداخته است، عبارتند از:
- موفقيت در راديکاليزه ساختن بخشی از اتحاديه های کارگری. اين امر يک واقعه ی نظير در تاريخ شصت سال گذشته ی آمريکا است. تعداد قابل توجهی از کارگران اعتقاد يافته اند که به فعالين درون جنبش در جهت اعتلای سطح مبارزه برای کسب عدالت اجتماعی بپيوندند. اين امر در کشورهای عربي، اروپائي، جنوب آفريقا و در چين نيز دارد به وقوع می پيوندد.
- پيروزی جنبش در گسترش شعله های اعتصاب عمومی در بنادر مهمی مثل بندر اُوکلند کاليفرنيا که آغاز پروسه ی فلج سازی رأس نظام است.
- گسترش حوزه ها ی جنبش تسخير از ميادين و پارک ها به صحن دانشگاه ها و مدارس متوسطه و حتی مدارس ابتدائی.
- موفقيت در تشويق مردم در جهت انتقال پس اندازهای خود از بانکهای بزرگ (بانک آمريکا، سيتی بانک، ولزفارگو، چيس و...) به بانکهای کوچک محلی به عنوان يک محمل بايکوت (تحريم) عليه اوليگوپولی ها.
- برگزاری سمينارهای آموزشی در سراسر آمريکا در باره ی ماهيت سرمايه داری (تاراج و استثمار و...) و خصلت های آن (جنگ افروزی و گسترش جنگهای مرئی و نامرئی در سراسر جهان).
آينده ی جنبش تسخير
1 � پيش بينی و آينده نگری در باره ی سرانجام جنبش تسخير نيز مثل جنبشهای بهار عربي، جنبش "خشم" در اسپانيا، Oxi (برعليه نظام) در يونان و...مشکل است. بدون ترديد جنبش تسخير در آمريکا بخش جدا ناپذيری از جنبش جهانی است که در سراسر جهان در حال شکلگيري، رشد و نمّو است. اين جنبش هنوز در عنفوان کودکی خود بوده و بعد از دو ماه و نيم، تازه "فرا ميگيرد" که چگونه روی پای خود ايستاده و شروع به قدم زدن کند.
2 � اين جنبش در دوره ی نو نهالی خود از منابع بزرگی الهام ميگيرد که مهم ترين آنها عبارتند از:
- سنن مبارزاتی در تاريخ مردم آمريکا و
- ابتکارات بی نظير فاتحين ميدان تحرير و ديگر ميدانها و پارک ها در کشورهای مختلف جهان (از مکزيک و شيلی در آمريکای لاتين و يونان، اسپانيا و... دراروپا گرفته تا کشورهای جنوب و شمال آفريقا و چين و هندوستان در آسيا)
3 � جنبش تسخير نيز مثل جنبشهای ديگر در جهان يک "مسابقه ی طولانی" است که در آن "بازی کنندگان" بايد انرژی خود را بطور معقولانه حفظ کنند تا خسته نشوند. در اين مسابقه و راه طولانی چالش های بزرگی زير پای اين چالشگران نهفته است که بايد آنها را به نفع "99 در صديها" و به ضرر "يک در صديها" (در خدمت توسعه ی عدالت اجتماعی) حّل کنند. فعالين جنبش تسخير با دو چالش بزرگ و مهمی روبرو هستند که حّل مناسب آنها ميتواند نقش کليدی در رسيدن آنها به هدف نهائی خود (استقرار جهانی بهتر- جهانی دمکراتيک تر، برابری طلب تر= سوسياليسم قرن بيست و يکم) ايفا کند. اين دو چالش بزرگ در پيش پای فعالين جنبش تسخير عبارتند از:
4 � جنبش شديداً نياز دارد که "اقليت" های ساکن در آمريکا را که عموماً در زاغه ها، گتوها و کوخ های درون شهرها (در "جزايری" پر از فلاکت، فقر و نا امنی) زندگی می کنند بيش از پيش به ميدان مبارزه و "تسخيرها" بکشد. بايد توجه کرد زمانی که بحران اقتصادی بروز ميکند اين اقليتهای نژادی و اتنيکی (مثل سياه پوستان آمريکائی تبار و اتنيک های لاتين تبار از کشورهای آمريکای لاتين و...) هستند که مهلک ترين و خانمانسوزترين ضربه ها را در جامعه ی سرمايه داری ميخورند. مضا فاً اين اقليتها هستند که سالهای سال نبردی نامرئی و آرام را عليه صاحبان قدرت (يک در صديها) به پيش برده و قربانيان بی شماری را در اين راه از دست داده اند. استراتژيهائی چون "تسخير گتوهای" محله ی برانکس (Bronx) در شهر نيويورک توسط فعالين جنبش تسخير به روشنی نشان ميدهد که اين جوانان کارگر و سرباز از جنگ برگشته بطور جّدی آگاه گشته اند که بدون جلب و جذب اين اقليت ها نميتوانند آن "جهان بهتری" را که استقرارش هدف نهائی اين جنبش است، در آمريکا بر پا سازند.
5� مضافاً، اين جنبش در مبارزه و "مسابقه ی" طولانی خود برای ايجاد "جهانی بهتر" بايد به يک تغيير بزرگی که در دموگرافی جهان در کشورهای پيرامونی در بند در صد سال گذشته اتفاق افتاده توجه کرده و در مورد آن آگاهی فعالين جنبش فتح را بيش از پيش اعتلاء بخشد. توضيح اينکه ايجاد "جهانی بهتر" در کشورهای مسلط مرکز("شمال جهانی") اگر احياناً در گذشته های دور بدون توجه به مشگلات و فعل و انفعالات سياسی منبعث از آنها در کشورهای پيرامونی دربند ("جنوب جهانی") امکان داشت امروز به خاطر سکونت و زندگی نزديک به 80 در صد جمعيت هفت ميليارد نفری جهان در کشورهای سه قاره (به اضافه ی اقيانوسيه) امکان پذير نيست. شايان خوشحالی و شادابی است که فعالين جنبش تسخير به اين نکته ی اساسی نيز برخورد استراتژيکی کرده و با اعزام نمايندگان خود به ميدان تحرير و ديگر ميدانها در کشورهای سه قاره و دعوت هيئت های اعزامی از کشورهای مصر، يونان، و...نشان ميدهد که به اين اصل تاريخی و تاريخساز آگاه بوده و خواهان همبستگی جدّي، همدلی و همبستگی با مردمان دربند پيرامونی هستند که ساکنين اصلی کشورهای "متاطق طوفانی" ("حلقه های ضعيف") نظام جهانی بوده و خواهان سرنگونی آن هستند.
در خاتمه و جمع بندی بايد گفت که فعالين جنبش بطور جدی و صميمانه به اين نتيجه رسيده اند که اگر آنها به وظايف و آرمانهای خود مسئوليت و وفاداری نشان ندهند در آينده نميتوانند "جهان بهتری" را بوجود آورند.
منابع و مآخذ
1 � مشاهدات و تأملات امانوئل والرستين (Emanuel Wallerstein) در باره ی "موج دوم جنبش عدالت اجتماعی در سطح جهانی" در سايت: www.binghamton.edu/fbc/commentaries
2 � لارنس سامرز (Summers) "نابرابری زير سئوال قرار گرفته است"، در نشريه ی "فايننشال تايمز"، 21 نوامبر 2011 .
3 � چنار آکچين (Akcin) "نگاهی به جنبش تسخير وال استريت"، سخنرانی در جلسه ی عمومی "اتحاد چپ ايرانيان واشنگتن"، 13 نوامبر 2011 .
4 � پملا کان استيبل (Constable)، "31 نفر از فعالين جنبش تسخير در واشنگتن دستگير گشتند"، در روزنامه ی "واشنگتن پست"، 5 دسامبر 2011 .
5 � "يادداشتهای سردبيران" در باره ی جنبش تسخير در مجله ی "مانثلی ريويو" (Monthly Review)، سال 63 ، شماره 7 ، دسامبر 2007 .
6 � در باره کرونولوژی جنبش و رشد و گسترش آن در آمريکا و اکناف جهان رجوع کنيد به: شماره های نوامبر و دسامبر مجله ی "Adbusters" در سايت
http://adbusters.org .



28 دی 1390
Posted on Wednesday, January 18, 2012 at 10:44PM by Registered Commenterافشا | CommentsPost a Comment