آزادی ایران

پاسبان شعبانى در زندان خمينى!

 توسط حسن رجب نژاد

 

اين آقاى امير انتظام وقتى نوبت شستن ظرف ها ميشد همين طور سر سرى مى شست. قاشقى كه مى آورد هنوز چرب بود. من هم قاشق را ميدادم و مى گفتم: عبا س آ قا! خودت با اين قاشق بخور! مى گفت: به من نگو عبا س آ قا! بگو آ قاى امير انتظام. مى گفتم: تا روزى كه من توى اين اتاق مسئول هستم، تو برا ى من عباسى و من هم براى تو حسين، فرقى نميكند. آن موقعى كه كسى بودى گذشت. مى گفتم: اين قا شق و كا سه هنوز چرب اند. مى گفت: موا د ظرف شويى نيست. مى گفتم: چرا، اينجاست. خلاصه، هر بار كه امير انتظا م شهردار بود ما گرفتا ر بوديم. يعنى كا رش را تميز انجام نمى داد. يك روز آمدند برا ى پا رو كردن برف، امير انتظا م گفت من نمى آيم. بايد مرا به زور ببريد، كه باعث شد همه ما را بدون دم پا يى ببرند توى برف برا ى پا رو كردن با م ها. يا روزها ى مصاحبه نمى آمد و مى گفت: با يد مرا به زور ببريد! در نما ز هم نمى آمد پشت سر اينها بايستد ....

يك روز، يك آخوند لاغر اندامى را آوردند كه عبا بر دوش داشت. همه معطل بودند كه اين برود نما ز بخواند. نماز حاجى مغانى تما م شد و اين آخونده رفت و موكت را زد كنا ر و روى موزاييك نما ز خواند و غذا هم نخورد. عصر هم غذا نخورد. فكر كردند كه اعتصاب غذا كرده. آمدند بردندش و يكى دو روزى يا زدنش يا بردند بند ديگر. نمى دانم. دو با ره بر گرداندنش ولى عبايش را از او گرفته بودند. از اين آخوند هاى دها تى بود كه بعدا ما فهميديم چقدر كله اش با ر دارد. با هيچكس هم حرف نمى زد. روى تختش مى نشست و فكر مى كرد. يك روز آيت الله اردبيلى آمد. نميدانم عيد غدير خم بود يا روز ديگرى، گفت آن آخونده را بيا وريد. مثل اينكه مى شناختش. آخونده اول هيچ حرفى نزد و جوا بى نداد. آمدند گفتند جواب نمى دهد. اردبيلى گفت: بگوييد كه من خوا هش ميكنم كه بيايد. اردبيلى نمى خواست تو بيايد. جلوى هشت ايستاده بود.

آخونده جواب داد: برو به اربابت بگو، من نه تنها تو را بلكه اربابت را هم آدم نمى دانم.

آمدند و به اردبيلى گفتند. اردبيلى گفت: آره، اعصابش خراب شده، بگوييد اگر كارى دارد بگويد

رفتند به آخونده گفتند. گفت: تو كه داخل آدم نيستى كه من به تو بگويم چه كا ر دارم. به اربابت بگو فلانى ميگويد اگر خيلى لطف دارى، بگو غذاى مرا از بيرون بياورند.

حا لا ما فكر مى كرديم از بيرون چلوكباب يا غذاى خوب مى خواهد. ديديم برايش نان خشك آوردند با كشك. كشك را صبح مى ريخت توى آب، ظهر مى سابيد و نا ن را خورد ميكرد آن تو و نا ن و كشك مى خورد. ولى جير ه زندا ن نمى خورد.

حاج داوود ميگفت: حاجى! چرا روى موكت نما ز نمى خوانى؟؟
 

مى گفت: اين موكت ها غصبى است و نما ز ندا رد.

گفت: پس چرا روى موزاييك ها مى خوانى؟؟

گفت: اينها زمان شاه ساخته شده و از ماليات و پول نفت مردم ساخته شده. مال اين ملت است و من هم در آن سهم دارم.

غصبش نكردم. شاه هم ندزديده. نفت را فروختند پولش را گرفتند و زندا ن درست كردند و من هم در آ ن زندا نى ام. اما شما اين موكت را غصب كرديد و مال غصبى نماز ندا رد. بردندش و يكى دو روز زدنش ...

يك روز موسوى اردبيلى آمد. عده اى هم رفتند دور و برش. آن روز، روز شهردارى من بود. ظرف ها را شسته بودم و از دستشويى مى آمدم. آقاى عليقلى اردلان وزير دارايى دوران شاه هم شهردار اتاق خودش بود و ظرف ها را شسته بود و دو تا يى دا شتيم مى آمديم. يكى از پاسدا رها گفت: آقاى اردلان، آقاى اردبيلى آمده، نمى خوا هيد با او صحبت كنيد؟؟

اردلان نشنيده گرفت. پا سداره فكر كرد چون پير مرده گوشش سنگين است. زد روى دوشش و دوباره گفت: آقا ى اردلان، آقا ى اردبيلى آمده، نمى خواهيد با او صحبت كنيد؟ اردلان هم به اينور و آنور نگاه كرد و گفت: من كسى را اينجا با بيل نمى بينم! پا سدا ره گفت: چى چى با بيل؟! اردلان گفت: آقا! من اينجا كسى را با بيل نمى بينم .... و رفت توى اتاق خودش و نرفت آنجا ....

 

پاسبان حسين شعبانى

حسين شعبانى يكى از زندانیانی بود كه حاج داوود را هم تحويل نمى گرفت. وقتى ملاقاتش مى آمدند ، گوشى تلفن را كه ميگرفت صحبت كند مى گفت: خدا رحمت كند شاهنشا ه آريا مهر را!! بنا م نامى شا هنشاه آريامهر!! آنى كه به ما نان داد، جان داد، خا نوا ده اش هم شا ه دوست بودند. پاسدارها آ نور زن و بچه اش را كتك مى زدند، اينور خود حسين را ...

اين حسين شعبانى آژان بود. پاسبان كلانترى چها رده بود. خودش تعريف ميكرد كه حاكم شرع خيلى دلش ميخواست او را به اتها م كشتا ر مردم در روز بيست و دو بهمن اعدام كند. ولى شعبانى توانسته بود ثابت كند كه در آن روز استرا حت داشته و روز 21 بهمن سر خدمت بود. البته حاكم شرع انتقا م خود را از يك پا سبا ن ديگر به نا م احمد اقبالى گرفت و او را به اتها م كشتا ر مردم اعدا م كرد. آنقدر شعبا نى بيچا ره را زده بودند كه كه تمام فك و دندانش خورد شده بود، ولى از رو نمى رفت. به همين دليل به او ملاقات نمى دادند. يك خانه يك اتاقه سا زمانى در كوى نهم ابا ن داشت كه از او گرفته بودند و زن و بچه اش رفته بودند پشت پا ركينگ شركت وا حد چا در زده بودند. فرد ثروتمندى سرپرستى آنها را به عهده گرفت و بعنوان سرايدا ر به محل انبا رش برد. گاهى هم مى بردشان به ملاقا ت حسين. حسين شعبانى اينقدر اين كا ر ها را ادامه داد تا پا سدا رها عادت كردند. نامه كه مى نوشت بالايش مى نوشت: بنام نامى شاهنشا ه آريا مهر! بعد مىنوشت : خدا شا ه را بيا مرزد، اگر زنده بود ما اين وضع را نمى داشتيم و از اين حرفها. به جاى اينكه براى خا نواده اش نا مه بنويسد از شا ه مى نوشت.

شرط آزادى حسين از زندان خوا ندن دو ركعت نماز بود كه او هم نمى خواند. خلاصه، خسته شدند. نزديك شش سال در زندا ن بود. يك روز حاج داوود رحما نى كه رييس زند ان بود آمد وگفت: حسين، نمى خواى برى؟

گفت: كجا برم، حاجى؟

گفت: قربون من!

گفت: اون موقع كه قربون شما رفتم كمتر از چهارده سا ل داشتى!

آخر حاج داوود هم بچه شهباز بود و حسين را مى شنا خت.

حاج داوود گفت: از رو نميرى حسين؟؟

گفت: هر چه شما از رو رفتيد ما هم ميريم ...

حسين شعبا نى تنها كسى بود كه هر چه دلش ميخواست به حاج داوود ميگفت.

يك با ر گفتند: حسين، حاج آقا لاجوردى گفته حسين بايد دو ركعت نماز بخواند تا آزاد شود.

گفت: حاج آقا لاجوردى بيايد اينجا پيشنما ز بشود تا من پشت سرش نماز بخوا نم.

روزى لاجوردى آمده بود بازديد زندان ها. گفتند كه حسين اين را گفته. لاجوردى تو دماغى حرف ميزد .كسانى كه لاجوردى را ديده اند ميدا نند وقتى آدم قيافه اش را ميديد چه حال چندش آورى پيدا ميكرد. لاجوردى آمد و به حسين گفت: باشه، من مى ايستم تو پشت سر من نما ز بخوان.

همه پا سدا رها آمدند و لاجوردى ايستا د وحسين هم گفت به شرطى كه صف اول من بايستم و بقيه پشت سر من بايستند.

لاجوردى ايستاد. حسين هم پشت سرش. لاجوردى قامت بست و الله اكبر الله اكبر ميگفت كه يكمرتبه حسين گفت : خدايا! اعليحضرت را بيا مرز! بنام نامى شاهنشا ه آريا مهر! الهى، شا ه كجايى كه ببينى اينها چه كا ر مى كنند؟؟!!

آنقدر از اين حرف ها زد كه لاجوردى نما ز را نيمه كا ره گذاشت و گفت: اينو ولش كنين، آدم بشو نيست!

يعنى حسين شعبا نى از آن ساعتى كه ايستا د به اندازه دو ركعت از شاه حرف زد: الهى نور به قبرت ببا ره! من هر شب جمعه برا ت فا تحه ميخونم! بعد كه گفتند تو بايد نما ز ميخواندى گفت: من نما ز خواندم ديگه! خداى من شاهنشاه آريا مهر است!!

نه تنها من، حتى چپى ها و همه بند به او احترام ميگذاشتند ...

نقل از كتاب "پشت پرده هاى انقلا ب اسلامى" اعترا فا ت حسين بروجردى
از انتشا رات نشر نيما. صفحات 392 تا 398

گفت‌وگوی فرهاد نیرومند با نیما راشدان در مورد کندی سرعت اینترنت

خبرگزاری آذربایجان : خلبان سپاهی ناراضی مخفیانه در ۲۶ دیماه به شهادت رسید،این مطلبی است که دقایقی قبل توسط یکی از پرسنل میهن دوست پایگاه هوایی سپاه در شیراز به دستمان رسید.متن ارسالی بدین شرح است :

بسم رب الشهداء والصدیقین

انالله و انا الیه راجعون

همزمان با اعدام چندین نفر از سارقان و اشرار در روز ۲۶ دیماه ۱۳۹۰ در شیراز، با خبر شدیم که در کمال تعجب و ناباوری یکی از خلبانان مذهبی، متدین ، صدیق، فهمیده و بسیار محترم پایگاه هوایی سپاه در شیراز نیز همزمان با این افراد با استفاده از شرایط خبری و در خفا (در زندان شیراز) به دار آویخته شده است.

ما، پرسنل جوان پایگاه هوایی سپاه در شیراز، به نمایندگی از سوی تمامی پرسنل، شهادت این اسوه تقوی و شهامت "شهید رحمت الله حیدری فرزند حسین" (اعلی الله مقامه الشریف) را به پیشگاه آقا امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ، تمامی همکاران خلبان ایشان و خانواده محترمش تسلیت عرض می کنیم، و از خداوند سبحان برای ایشان علو درجات و برای خلبانان سپاه پاسداران صبر آرزومندیم.

شهید رحمت الله حیدری از جمله خلبانان بسیار متبحر و دارای سوابق درخشان پرسنلی و دانشگاهی بود که پس از گذراندن دوره‌های آموزشی با نتایج عالی ، پرواز را با جنگنده‌های سوخو آغاز کرد و هیچگاه از راه درخشان سرور و سالارش آقا امام حسین پا پیش نکشید و از سپاهیان راستین وطن اسلامی و عزیزمان ایران بود.

با اغتنام فرصت به همه جباران، غارتگران بیت المال و زورگویان حاکم بر ایران هشدار می دهیم که بدون شک روزی فرا خواهد رسید که ما پرسنل جوان و جان بر کف سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بخصوص در پایگاههای هوایی سپاه و بویژه خلبانان جسور و شجاع سپاه که در عزای این نمونه ایمان و رشادت نشسته اند، با اقتدا به سرور و سالار جوانان کربلا حضرت علی اکبر انتقام خون این جوان پاک و آزاداندیش را از قاتلانش خواهیم گرفت.

- به امید آن روز

و سیعلم الذین ظلموا‌ای منقلب ینقلبون

پایگاه هوایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی - شیراز

۲۷ دیماه ۱۳۹۰ مصادف با ۲۳ صفر ۱۴۳۳

*****

اختلاف شدید در بین نیروهای سپاه پاسداران و موج استعفا در این نیرو

خبرگزاری آذربایجان : به گزارش یک منبع موثق و رابط ما از نیروهای سپاه ،پس ازقضایای اخیر و اعلام برنامه مانور نیروهای سپاه در خلیج فارس و تمرین بستن تنگه هرمز، تعداد زیادی از پرسنل معترض سپاه پاسداران از سمت خود استعفا داده اند و این موضوع یکی از معضلات اخیر این نیرو گشته است. خبرها در مورد اختلافات درونی نیروهای سپاه بعد از نوشتن مطلب سردار علایی در روزنامه اطلاعات و مخالفت و موافقت با آن از سوی رده‌های مختلف درونی سپاه ،نشان از شکاف عظیم در بین سپاهیان می دهد.خبرهای تکمیلی در روزهای آینده به اطلاع خوانندگان خواهد رسید.

 http://www.parsdailynews.com/95632.htm

يكشنبه ، ۲ بهمن ۱۳۹۰

دمکراسی ریشه در عقلانیت و مدرنیته و انقلاب صنعتی و رشد تکنولژی دارد که همه اینها با زتاب پیروی از عقلانیت و گسترش علم است.جامعه ای که عقلانیت و علم را رد بکند و از آنها تهی باشد و نتواند نیازهای خود را امین کند تهی از دمکراسی هم خواهد بود.پايه اوليه دموکراسي را بايد عقل دانست اصول حقوق بشر که حق آزادي بيان ، انتخاب حکومت، انتخاب کار و شغل، برابري انسانها در حقوق اجتماعي و عدم تبعيض سياسي، قومي و عقيدتي و...شامل ميشود از نظر بنده عقلي است.و اگر به عقلانيت اصول حقوق بشر اعتقاد نداشته باشيم ميتوان حقوق بشر را هم پايه ديگر دموکراسي ناميد.
منظور از عقل عقلی است زمینی و مادی که ماموریتش کشف حقیقت و جستجوی منافع همه بشریت امروز و آینده است؛ بنابراین دموکراسی بمرزی نمیتواند محدود بماند و هر جا که انسانی موجود است لازم است حکومت دموکراتیک هم موجود باشد یعنی دموکراسی محدوده فقط ملی ندارد و باید جهانی باشد و گر نه ممکن است منافع همه بشریت را بر نیاوردهمانطور که عرض شد حقوق بشر و در نگاه کلی تر عدالت که حقوق بشر حداقل عدالت در حکومت دموکراتیک است.عدالت از نظر من منشا عقلی دارد البته عقلی که در پی حقیقت و منافع همه بشریت امروز و آینده است.پس بزبان ساده تر دموکراسی دو پایه دارد: عقل و عدالت

روشن فکر واقعي لازم است معتقد به دموکراسي باشد!

روشنفكر مستقل و حقيقت جو ست!
وظيفه روشنفكر جستن حقيقت و بكار بردن يافته خود براي تكريم زندگي است.
بنا براين روشن فكر كسي است كه در يك دستش علم و در دست ديگرش عشق را به عنوان رهنماي خود انتخاب كرده است

دمکراسی یونانی و دمکراسی آمریکایی که برده داری را در کنار سیستم خود داشتند و حقوق اقلیت ها و تکریم انسان را زیر پا میگذاشتند دمکراسی ناقصی است که نباید با دمکراسی زمان ما یکی انگاشته شود.فقط آن دمکراسی یک بحث تاریخی در مورد سابقه دمکراسی در تاریخ است

جامعه ایرانی  نیاز به دمکراسی را دریافته است ولی اشرافی به موانع دینی - ساسی - فرهنگی و ...در ایران ندارد این دوران دوران گذر بسوی دمکراسی است

افشا

ملت ایران با باور های ضد حقوق بشری خود و در زیر رگبارهای تبلیغاتی ارتجاع جهانی خمینی را  رهبر خود کرد و با دست خود طنابی برای دار زدن فرزندان خود بافت و بخمینی جلاد و فاسد و دزد و آدم کش داد.در زیر گوشه ای از تجاوز خمینی و ایادی اوباشش را به دختران باکره می بینیم

________________________

پرده بکارت پاداش بازجوها و شکنجه گرها بود"، مسعود نقره کار

بازجوها و شکنجه گران اکثرا جوان و مجرد بودند، کار شاق بازجویی و شکنجه گری پس از مدتی آن ها را خرد و خسته می کرد. قصد موافقان ازاله بکارت دختران باکره قبل از اعدام، جلب رضایت بازجوها و شکنجه گرها و زندانبان های جوان بود

_________________________

(بخش سوم)

"با حاکم شرع، محمد رضا بروجردی ، به طرف قم راه افتادیم، با جیپ آهوی آبی رنگ، راننده جواد معلم بود، راننده ای که بازجویی و شکنجه گری هم می کرد، البته بیشتر شکنجه گر بود، جوان بود و سنی حدود 19 تا 20 سال داشت.

در قم جلسه ی مهم سراسری حکام شرع برگزار می شد. قبل از جلسه به دیدار آیت الله منتطری رفتیم ، دیداری مستقل از آن جلسه بود.آیت الله گیلانی، آیت الله موسوی اردبیلی و اسدالله لاجوردی هم آنجا بودند. آقایان آمده بودند تا ازآقای منتظری فتوایی درتایید ازاله بکارت دختران باکره ی محکوم به اعدام بگیرند.آیت الله منتظری با آوردن چند آیه و حدیث، کار را نادرست دانست و زیر بار نرفت و فتوا نداد. البته آقایان اینکار را شروع کرده بودند اما بهانه شرعی نداشتند و آمده بودند آن را دست و پا کنند. من خودم در شیراز و شهر های دیگر شاهد این عمل جنایتکارانه بودم. سعی کرده بودند با توجیه های ساختگی این کار را شرعی نشان بدهند. مثلا" می گفتند اگر دختر محارب یا باقی یا مرتد و کافر باکره اعدام شود به بهشت خواهد رفت، باید بکارت او را بر داشت تا بهشتی نشود.این ها حرف های من درآوردی این دست از آقایان بود. حتی در زمان جنگ هم چنین رفتاری با دشمن جایز نیست .

البته شایع است که بازجو یا شکنجه گر و یا زندانبان اول قربانی را عقد می کرد و بعد تجاوزو ازاله پرده بکارت انجام می داد، که این هم حرف درستی نیست. اینکه بعضی از بازجوها و شکنجه گرها و زندانبانان پس از اعدام قربانی با شیرینی سراغ خانواده قربانی رفتند و ماجرا ی عقد شان با دختر اعدامی را به اطلاع خانواده قربانی رساندند را هم من بعید می دانم واقعیت داشته باشد. تمام تلاش دست اندرکاران این بود که این موضوع رو نشود و صد در صد سری بماند.

واقعیت این بود که بازجوها و شکنجه گرها و زندانبان ها اکثرا" جوان و مجرد بودند، کارشاق و طاقت فرسای بازجویی و شکنجه گری پس از مدتی آن ها را خرد و خسته می کرد.همانگونه که گفتم قصد موافقان ازاله بکارت دختران باکره قبل از اعدام، جلب رضایت بازجو ها و شکنجه گرها و زندانبان های جوان بود. در دستگیری های فله ای، دختران جوان 13 تا 14 ساله را دستگیر می کردند، زیاد هم بودند. فقط یک زندان هم که نبود، زندان هایی توی شهر، وحتی درمرکز شهر بود، که زندان های بی نام بودند. دختر های جوان را می بردند به زندان ها و هر کاری که دل شان می خواست با آن ها می کردند.

از بازجو ها و شکنجه گرها جواد معلم بود ، و یا محمدحسینی که 20 سال داشت و محمد رضا جوانمردی که 21 ساله بود و یا محمد نامجو اهل کرمانشاه که همین سن و سال ها را داشت. جوان بودند . این ها حتی شلاق زدن و شکنجه کردن هم بلد نبودند . آنقدر می زدند تا اقرار بگیرند و از زندانی امضا بگیرند که مثلا" روزنامه فروخته ، کمک مالی کرده و... و وقتی دختر جوان محکوم به اعدام می شد ، به پاداش خود که ازاله بکارت بود می رسیدند. فقط همین یک پاداش نبود، ترفیع هم می گرفتند. بازجوی خوب و شکنجه گر خوب کسی بود که آمار اعدامی های اش بیشتر بود. سال 60 برای حکم اعدام بیشتر دادن و پرونده سازی علیه زندانی مسابقه بود، بازجو ها سعی می کردند چیزی از پرونده ها و بازجویی ها ( که گاه 500 تا 600 صفحه بود) پیدا کنند و طرف را محکوم به اعدام کنند.

البته راه های دیگری هم برای سرگرم کردن و پر کردن وقت بازجوها و شکنجه گرها بود ، مثلا" برای سرگرم کردن شان حسابی مشغول شان می کردند. سه شنبه ها دعای توسل، شب جمعه دعای کمیل، صبح جمعه دعای ندبه، نمازهای مختلف و.... برنامه های دیگر. بعضی ازشکنجه گرها ی جوان آنقدر زیر فشار و عصبی بودند که سرنماز، به وقت سجده ضجه می زدند و گریه می کردند. به نطر من این جوان هاهم به نوعی فربانی رژیم بودند. البته شکنجه گرانی بودند که از شکنجه کردن لذت می بردند و این کار را ثواب و اسباب رسیدن به بهشت می دانستند ، این دسته روحیه و اعصاب بهتری داشتند."

*********

زیرنویس:

سلسله مطالبی که سومین بخش آن را خواندید، اظهارات یکی از کارکنان سابق دستگاه قضایی حکومت اسلامی در شکنجه گاه ها و زندان های این حکومت است. او به عنوان شاهد تجاوزبه دختران و زنان زندانی، شاهد شکنجه واعدام زندانیان سیاسی و عقیدتی از گوشه هایی از جنایت های پنهان مانده ی جنایتی به نام حکومت اسلامی پرده بر می دارد.