آزادی ایران

عرفان و دین هر دو عقل منطقی و آزاد و رهای زمینی را که هدفش کشف حقیقت و منافع بشریت امروز و فرداست را تعطیل کرده اند زیرا هر دو از یک سرچشمه هستند باور های احساسی و در مواقعی خرافی در زیر نظر یکی

:دیگر از دوستان را در باره عرفان میخوانیم

بدون شك علت عقب ماندگي ايران هم ناشي از رو بناي جامعه است و هم ناشي از زير بناي جامعه . دوستان در اين زمينه ها قلمفرسايي كرده اند كه بجاي خود نيكوست . ولي من يكي از علل عمده عقب ماندگي خودمان را عرفان مي دانم . عرفان را هم به معناي تعطيل عقلانيت انتقادي تعبير و تفسير مي كنم . حتا مي دانم كه عرفان ايراني مي تواند معلول شرايط واوضاع باشد يعني ناشي از استبداد باشد ولي اين معلول هم ببنوبه خود جاي علت نشسته است.
ما در سرزميني زندگي مي كنيم كه اگر نخواهيم دق كنيم بايد عقلانيت را تعطيل كنيم وگرنه جان ما تعطيل مي شود. بنابراين گروهي خود آگاه و گروهي ناخودآگاه عقل را بوسيله موادمخدر و عرفان كه يكي از اين مواد است تعطيل مي كنند و كم و كم مي پايند.
از وقتي غرالي ها و حتا مولوي ها باب عقل انتقادي را و يا باز به تعبير خودم عقل رميني را تعطيل كردند و تنها از يك عقل كلي حرف زدند روزگار ما را سياه كردند. تاريخ مارا معطل گذاشتند. سئوال من از ياراني كه اينقدر از عرفان تجليل مي كنند اين است كه عرفان براي ما چه ارمغاني داشته است . اين تجليل براي چيست ؟ عرفان چه دستاوردي براي ما داشته است ؟اينهمه حجم شعر براي چيست ؟ بازي با كلمات فقط براي سرگرمي واشتغال ذهني است . خرجي هم ندارد . چرا كه كلمه و لفظ مجاني است و تا بخواهيد در دسترس ماست . كلمه بافي و يا هپروتي زندگي كردن خرجي ندارد تاريخ ادبيات ما تاريخ حجم است . تاريخ ما از عقلانيت فارغ است و يكي از مسببين آن همين جناب غزالي است كه برخي از متفكران امروزين هم به او چسبيده اند. به گمان من در جوامع استبدادي شعر جاي فلسفه و عقلانيت را مي گيرد. نوع عرفانيش هم كه ديگر مخدر اندر مخدر است. نوعي گلايه و واپس زدن واقعيت هاست و همين ها معلول و علت عقب ماندگي ما هستند. بدون شك هر قدر ياران عميق تر بشوند < جامع تر مي توانند گره عقب ماندگي ما را باز كنند. من كه كم و بيش نااميد و مايوس هستم. تصور م اين است كه بايد به سرزمين هاي آزاد كه بشود طبيعي زندگي كرد مهاجرت كرد. چرا كه از مبارزه و درگيري هم جز مقاومت طرف نادان ثمري ندارد. و راه را براي سركوب او آماده مي كند. يعني بهانه براي خشونت پيدا مي كند. ميدان را بايد خالي كرد. من معتقد به خشونت و ميدان داري نيستم . بايد در سرزمين هاي آزاد رفت و استعداد هاي طبيعي را شكوفا كرد. اينجا همه گل ها مي پژمرند چرا كه بايد عقلانيت را تعطيل كنند و گرنه با قل و زنجير روبرو مي شوند. ايا فرار مغزها موجد عقب ماندگي نمي شود ؟ آنچه مي ماند : ماشين هاي برنامه ريزي شده اي هستند كه براحتي شكنجه مي كنند و انسان را از انسانيتش مي گيرند. بنابراين ضمن اينكه به علل عقب ماندگي مي پردازيم وافعا بايد ببينيم كه چگونه مي توانيم دمكراسي را در جامعه سنتي جا بيندازيم . اينجاست كه نوعي بن بست را روبروي تاريخ انديشه سياسي خود مي يابم .

***

************************************

:انتقادی بر نوشته فوق از سوی یک دوست دیگر

در قسمتي از نوشته ات كه ابراز نأميدي كردي بايد بگم من هم مثل تو فكر ميكنم (همانطور كه در پي ام برات نوشتم). امروزه دلايل نأميدي از آينده جامعه ايران بيش از اميد در ذهن ما جاي دارد. دلايل اين نأميدي هم فراوانند. امّا مهاجرت:

به نظر يكي از دلايل عمده مهاجرت خيل عظيم هموطنانمان همين نكته باشد: نأميدي نسبت به آينده جامعه ايران.

امّا در مورد عرفان

من منكر اين نيستم كه يكي از دلايل عقب ماندن نسل هاي مختلف ايران از پيشرفت جهاني پناه بردن به عرفان است. به عبارتي پناه بردن به بي عملي.

امّا مثل شما فكر نميكنم عرفان ذاتاً خود علّت عمده اي براي عقب افتادن ما باشد.

اوّل: عرفان يك فرهنگ اختصاصي براي ما نيست. نياي تفكر عرفاني شايد از يك طرف به شرق دور و فرهنگ باستاني آنها بازگردد و از طرفي هم به اسطوره هاي كهن يوناني. در حقيقت ايرانيان ( تا آنجا كه سواد اندك من ياريم ميكند) اين فرهنگ باستاني را از شرق دور و يونان گرفتند و با اسطوره هاي باستاني خويش و فرهنگ اسلامي ساخته و پرداخته اش كردند و با استفاده از زبان فارسي (فارسي دري) به آن بال و پر شعر گونه دادند.

اشعار عرفاني را راحت ميتوان در ترجمه هاي اشعار ژاپني و چيني ( در اينترنت فراوانند) تا فرهنگ كهن هند و از نظر تاريخي جديد تر شكسپير و حتّي تامس مور و بالآخره شاعران امروزين دنياي جديد (آمريكا) مشاهده كرد. چرا آنجا باعث عقب افتادگي نشد؟

من بهت ميگم عزيز

چون در آنجا وسيله اي براي تخدير فرهنگي نسل ها نشد. چون آنجا به اندازه اين مرز و بوم در تاريخ مصيبت و قتل و غارت و اشغال بيگانه به خود نديده. اوج تفكر شعر گونه عرفاني در تاريخ ايران كي بوده؟
زمان هايي كه ايران توسط اقوام بيگانه مورد تهاجم قرار گرفته و يا حكومت هايي سياه بر آن فرمان ميراندند. به عبارتي درست زمان هايي كه اجداد ما حس ميكردند نه راه پيش دارند نه راه پس. دقيقاً مثل امروز كه نسل ما در بي عملي و سرگشتگي قرار گرفته.

به نظر من عرفان جزئي از فرهنگ ايراني ست. چه خوشمان بيايد چه نيايد عرفان يكي از مؤلّفه هاي فرهنگ ايراني ست. در دل و جان مردم بومي شده.

سؤال اينست كه ريشه كن كردن مؤلفه هاي فرهنگي كه ساختارشان معلول حوادث تاريخي ما بوده نه ذات خودشان ... چه كمكي به بازسازي فرهنگي ما ميكند؟

بدون شك خيلي از زواياي فرهنگ ما احتياج جدّي به بازسازي و بازنگري دارند. از جمله همين عرفان.


اگر عرفان بخواهد منجر به بي عملي و تخدير فرهنگي مردم بشود از همين پديده لطيف فرهنگي ميتواند يك كابوس درست شود. مردمي كه هر چه به سرشان مي آورند در عالم هپروت سير كنند و بگذارند هر چه مي خواهند به سر خودشان و نسل هاي آينده شان بياورند.

من فكر ميكنم پديده هاي فرهنگي مثل عرفان را اگر بخواهيم اينقدر نمره منفي بهشان بدهيم در حقيقت اهميت آنها را بيش از حدّ در زندگي مردم دست بالا گرفته ايم. به عبارتي از درد شديد گلوله اي به پاي خود شليك كرده ايم.

امّا برگردم به بخش نخست نوشته شما

بله ... من هم نأميدم. نأميد از آينده جامعه اي كه در گرداب هايي وحشتناك گرفتار شده و هر روز كه در آن زندگي ميكنم بيشتر حسّ نأميدي آزارم ميدهد.

به راستي چه بايد كرد؟

ايرانيان سالها پس از حمله اعراب و بعد ها مغول ها از اين مرز و بوم مهاجرت كردند. در سرزمين هاي ديگر هويتشان را حفظ كردند ( پارسي هاي هند) امّا ....

عجيب اينجاست كه ايران باز سر برآورد.

********************************

:پاسخ به انتقاد

از توضيحاتي كه دادي خيلي متشكرم . اين نشان مي دهد كه در پديده عرفان

 تامل كافي كرده اي . ولي بگذار يك نكته را مطرح كنم و آن رابطه عرفان با سكولاريسم است. عزيزم يك با م و دو هوا نمي شود. يا بايد مولفه سكولاريسم را بپذيريم كه پايه و مايه دمكراسي است و يا بايد در برابر آن به شريعت بياوزيم . بحث من اين است كه اگر عرفان را ازشريعت و مذهب جدا مي دانيد و منشاء الوهي براي آن قايل نيستيد يعني جنبه معنوي به آن مي دهيد من بحثي ندارم . ولي اگر عرفان ما - كه البته شما ريشه آن را در ژاپن و چين دانستيد اما نمي توانيم منكر آن بشويم كه از نوع اسلاميش اينحا رواج دارد - همان باشد كه عرفاي ما مطرح كرده اند با سكولاريسم نمي خواند. برخي از پيران فرق روي ديكتاتورهاي تاريخ را هم سياه كرده اند. تاريخچه خانقاه رابخوانيد. با اينهمه من با عرفان سرجنگ ندارم . ولي مي دانم كه با سكولاريسم و پلورايسم و دمكراسي همخواني ندارد. مگر اينكه ايده آل هاي خود را بپاي عرفان بگذاريم . با اين حال مي دانم كه برخي آموزه هاي عرفاني باعث گشايش معرفت مي شود ولي جنبه ممانعت معرفتي آن بيشتر است. حرف آخر من اين است كه ما بايد تكليف خود را با مولفه هاي فرهنگي امان روشن كنيم و از آنها تقدس زدايي كنيم تا خيالمان راحت بشود. از اينكه مطلب مرا نقد كرديد متشكرم و از انتقاد هاي بعدي شما استقبال مي كنم. با تشكر مجدد