آزادی ایران

در قسمت نخست این سری از مقالات مبحثی داشتیم پیرامون علوم اسلامی و در آنجا  گفته شد آنچه که علوم اسلامی خوانده میشود اسلام شناسی که یک علم است نیست بلکه شیوه ای  است فریب آمیز و حوزوی و مکتبی برای اینکه دین اسلام برای اهداف توسعه و تغییر آن توسط عده ایی که خود را به این ترتیب علما می خوانند با حقوق خاص این گروه انجام پذیر گردد. من این عمل علم و معرفت خواندن دین اسلام را یک پروژه تغییر  و تحریف دین اسلام می خوانم.

در ادامه مبحث پروژه نامبرده را از دریچه دیگر پی میگیرم. مبحث  این بخش پیرامون تفویضیون است.در باب تفویضیون و مفوضه به تشدید واو در لغتنامه دهخدا آمده است

مفوضه . [ م ُ ف َوْ وِ ض َ ] (اِخ ) فرقه ای از غلات شیعه که گویند خدا محمد را خلق کرد و سپس خلق دنیا را به او به تفویض نمود و محمد خالق دنیاست . و گفته شده است که این کار را به علی تفویض کرد. (از کشاف اصطلاحات الفنون ). از فرق شیعه هستند که امور تکوینیه ٔ عالم و مسائل تشریعیه را به حضرت رسول یا به یکی از ائمه مفوض می دانستند. یا کسانی که در مقابل جبریه انسان را مختار نفس خود می شمردند ودر این مورد معانی فاسده ٔ تفویض به نفس ، یعنی استقلال و استبداد و سلب قدرت از خداوند را در ملک خود اراده می کردند و جمعی از ایشان می گفتند که خداوند محمدبن عبداﷲ را خلق کرد و تدبیر عالم را به او واگذاشت وواگذاری همین تدبیر است که عالم را بدون شرکت خداوند ایجاد کرده ، سپس محمد تدبیر عالم را به حضرت علی تفویض کرده و علی مدبر ثالث است . مفوضیه . (از خاندان نوبختی ص 264). بر فرقه ای از غلات شیعه اطلاق می شود که گویند خدای محمد (ص ) را آفرید و خلق دنیا را بدو واگذار کرد. و برخی گویند به حضرت علی (ع ) واگذار کرد وبرخی گویند خدا امور دین را بعد از حضرت رسول به ائمه ٔ اطهار واگذارد. و به پیروان تفویض نیز اطلاق شده است که گویند امور انسانی و اعمال او را خدا به خود او واگذار کرده است که اختیار کامل باشد. (از فرهنگ علوم نقلی تألیف سجادی ). و رجوع به مدخل بعد شود.

اگر خواننده با درایت به این مطالب توجه مبذول دارد متوجه خواهد شد که در اینجا بطور کلی سخن

از دو گروه خدا باوری و از دو نوع الهیات  است

1-جبریه

2-قدریه 

گروه جبریه  در خدا باوری بر این نظرند که خداوندآفریننده دنیا و ناظر بر امور دنیوی و انسان ازجمله محمد و ائمه و دیگر انسانها قادر متعال یعنی دارای مقام خدایی نیستند و لذا رزق  و اداره و تشریع و خلق شریعت و احکام دینی به آن ها سپرده نشده است و آنها در این موارد بی اختیار ند و حائز قوه اجتهاد نیستند. و به عبارت ساده تر دین امری الهی است. احکام و اصول دینی مقدس و نه تغییر پذیر و نه قابل گسترش می باشند. دین مخلوق الهی  و نه انسانی است .در عوض گروه قدریه  و اختیاریه  که بر دو گروهند بر این باور ند که خداوند  انسان را خلق کرد و سپس خلقت دنیا را به انسان  تفویض نمود. تفویضیون به دو گروه اند

1-قدریه نبوی و امامی

2-قدریه عرفی

اختیاریون و یا قدریون که بر دو گروهند بخصوص دسته نبوی و امامیه آن مورد توجه ما در اینجاست. اختیاریون و تفویضیون که از غلات و مبالغه گران هستند  برای  پیامبران و ائمه مقام خدایی قائلند و آنها را مانند خدا واضع قوانین و احکام شرعی ، رزق  و تشریح آن تلقی می کنند و بر این باورند که این مقام خدایی  از سوی خداوند به آنها تفویض شده است.

در میان  تفویضیون از همه تفویضیون اجتهادی  یعنی اصولیون مورد توجه اند که مدعی هستند که پس از ائمه مفام وضغ و رزق و تشریح احکام دینی به ملایان تفویض و منتقل شده است.

اساس تفویضی و ادعای خدایی انسان همان عقل گرایی است. در عوض در خداباوری  به سبک جبریون  عقل و خرد انسان یعنی مقام انسانی بطور کلی چندان حائز اهمیت در امور دینی نیست.   اما خرد گرایی قدریون نبوی یک خرد گرایی اریستوکراتیک است. یعنی در این خرد گرایی تنها مجتهدان مجسمه عقل و خرد محسوب شده  و مریدان آنها یعنی  توده مردم مانند گوسفندان و بی شعور می باشند. محتهدین مانند دیگر  تفویضیون نبوی و امامی متکی بر یک اریستوکراتی و اشرافیت و یا رسته پیران قبیله می باشند که در خداباوری جبریون مشاهده نمی شود. در این اتکاء پیران قوم سکان دار کشتی می باشند و مانند سناتور ها تنها دارای حق وضع و رزق و تشریح قوانین می باشند.

ادامه دارد