آزادی ایران

از افشا

این که گفتمان غالب گفتمان دمکراسی بر اساس حقوق بشر در کشور است از کجا سرچشمه گرفته است.
مبارزات و قلم زنی های ایرانیان خارج از کشور نقش بسیار زیادی در رسیدن به این گفتمان دارد که در مقاله نویسنده نادیده گرفته شده است.
دو نیروی اصلی در جامعه یعنی ناسیونالیستها و مذهبیون بوده اند که در یک صد سال اخیر قدرت سیاسی را در دست داشته اند.این دو نیروی اصلی هم حاکمین و هم اپوزیسیون را شامل میشوند.این دو نیروی اصلی بر خلاف حقوق بشر و دمکراسی هستند و محل زایش دیکتاتوری در کشور ما میباشند.این دو نیروی اصلی وقتی که حکومت را در دست داشته اند به تشکیل دولت بورژوازی کمپرادور منجر شده اند که در واقع عمل کرد آن دولتها تاکنون نوکری جهانخواران سرمایه دار و ضدیت با ایران و ایرانی و با تولیدات داخلی بوده است.
گفتمان بر اساس حقوق بشر و دمکراسی نفی این دو نیروی اصلی در کشور است که فرهنگ دیکتاتوری زایی را باز تولید و منتشر کرده اند مثل این حرف که ملت ایران مسلمان است و حکومت اسلامی میخواهد یک نو دیکتاتوری اکثریت(اگر کقته آنان درست باشد ) ایجاد میکند در صورتی که ده ها نوع اسلام موجود است ولی اسلامیستی که این حرف را بکرسی نشانده است اسلام بنیاد گرا بوده است که میگوید دست قطع کنیم و چشم کور کنیم و با دختر نوزاد میتوان ازدواج کرد و با رانش عملیات سکسی انجام داد یعنی انسان را به شئی ای جنسی تبدیل کردن و در عین حال ادعای تعالی انسان را داشتن از عوارض اسلام بنیاد گراست.
نیروهایی که معتقد به حقوق بشر و دمکراسی هستند نیرو های اندکی هستند که حقانیت مبارزه سیاسی دارند دو نیروه فوق یعنی نیروهای ناسیونالیستی و مذهبی حقانیت مبارزه سیاسی ندارند زیرا برای منافع خود و بر پایی دیکتاتوری میجنگند و اگر از مردم دم میزنند برای سرپوش بر خواسته های خودشان است و اگر از دمکراسی دم بزنند برای فریب است مثل دمکراسی خمینی و یا کورش زعیمها و یا دکتر معین ها و یا ملی مذهبی ها و ....
چنین دست آوردی عمدتا ناشی از مبارزات ایرانیان خارج از کشور است آنان بوده اند که بر غالب شدن این گفتمان دمکراسی بر اساس حقوق بشر کمک کرده اند.در ضمن از ایرانیان خارج از کشور انتظار نمیرود که با توسل بنیروی نظامی رزیم را سرنگون کنند و برای سرنگونی رزیم هم نیازی به سرنگونی از طریق نظامی نیست و با راه های دموکراتیک در صورت همراهی همه ملت میتواند مثل مبارزات بدون خشونت گاندی پیروز شد.مثلا در انتخابات اخیر اگر همه مردم ضد حکومت ملایی در خانه مینشستند و در رای گیری شرکت نمیکردند ضربه مهلک تری از حمله نظامی به ملایان وارد میکردند

ایرانیان خارج از کشور باید روشنگری بر اساس واقعیت و حقیقت میکردند که عملا این کار را در حد توان خود کرده اند ولی این همه توان آنان نیست علاوه بر ان ایرانیان خارج از کشور لازم بوده است که بر اساس حقوق بشر و اصول دمکراسی همسو با حقوق بشر تجمع قوی بسازنند که متاسفانه در این مورد کار را نهایی نکرده اند.

*************************

نکات و درسهائی از "انتخابات"
مرجان افتخاری

ژوئن ٢٠٠٩
پس از تقريبا سه ماه تبليغات بالاخره احمدی نژاد با کسب ٦٢٪ آراء بعنوان رياست جمهوری "انتخاب " شد. از همان ابتدا رقابت احمدی نژاد و مير حسين موسوی محور تمام تحليلها ، بحث ها، اخبار داخل و خارج از کشور بود و کانداهای ديگر چندان جائی در اين رقابت نداشتند. هر دو کانديدای اصلی هميشه پستهای مهم و کليدی را در دوره های مختلف در اين رژيم داشته اند و چهره های شناخته شده برای مردم بودند و بازهر دوی آنها در مقاطع مختلف در سرکوب دانشجويان، کارگران و زنان و بطور کلی مردم کشورمان سابقه دار هستند. خانواده های زندانيان سياسی سابق، کودکان آنها و زندانيان سياسی که از کشتارهای سال ٦٠ و سپس کشتار سراسری سال ٦٧ جان سالم به در بردند هرگز ترور و وحشت دوران نخست وزيری مير حسين موسوی را فراموش نکرده اند.

دانشجويان و جنبش دانشجوئی نه تير ماه سال ٧٨ خاتمی و نه ١٣ آذر ٨٦ احمدی نژاد را که منجر به دستگيری و شکنجه دانشجويان آزاديخواه و برابری طلب شد از ياد برده اند. طبقه کارگر و جنبش کارگری که برای مطالبات اقتصادی و حق تشکلهای مستقل خود بارها مورد سرکوب قرار گرفته اند حمله و هجوم وحشيانه به سنديکای شرکت واحد و دستگيری اعضاء و رهبران آن از جمله آقای اسنانلو که هنوز هم در زندان است را فراموش نکرده اند.
زنان و جنبش زنان که از همان روزهای اول تشکيل جمهوری اسلامی با طرح حجاب اجباری اسلامی از طرف خمينی از حق انتخاب آزادانه پوشش محروم شدند، بارها در طول اين سالها مورد سرکوب قرار گرقتند. جنبش زنان هم مانند جنبشهای ديگر هيچگاه نميتوانند سرکوب دائمی اين رژيم را فراموش کند.

در طول سی سال گذشته و دوره های مختلف رياست جمهوری هاشمي، خاتمی و احمدی نژاد به جز وخيم تر شدن وضعيت اقتصادي، گرانی مايحتاج اوليه زندگي، بيکاری و نهيدستی بيشتر مردم "سرکوب" موضوع اصلی و محوری تمام اين دورانها بوده است. انتخاب احمدی نژاد و يا موسوی برای روشنفکران، فعالين سياسي، گروه ها، سازمانها و احزابی که در خارج از کشورهستند و انتخابات را تحريم کرده بودند تغيری ايجاد نميکند ولی واکنش مردم در مقابل اين "انتخابات" در داخل کشور و شرکت ٨٠٪ مردم بايد بطور طبيعی حائز اهميت باشد. شرکت وسيع مردم در اين "انتخابات" نشان ميدهد که مردم داخل کشور بدون در نظر گرفتن جو خارج تصميم گيرندگان سر نوشت خويش هستند.

عليرغم تبليغات در خارج از کشور که تحريم انتخابات را به درستی در تمامی بيانيه ها و اعلاميه مطرح ميکرد ولی تصاوير تلوزيونی و انيترنتی و شرکت در صد عظيمی از مردم بيان ساده ای از استقلال مردم در تصمصم گيری است. مردم بدون در نظر گرفتن نظر اين با آن حزب، بدون در نظر گرفتن جو و فضای حکم در خارج از کشور در اين "انتخابات" شرکت فعال داشتند. اين موضوع يعنی واکنش مستقل مردم نشان ميدهد که احزاب، گروه ها و سازمانهای که در خارج از کشور هستند چندان اعتباری ازلحاظ نظرات سياسی در بين مردم بويژه نسل جوان وفعال ايران ندارند، به عبارت ديگر اگر مسائل به شيوه ای که تا کنون پيش رفته است ادامه پيدا کند، هيچ جريان سياسی در خارج از کشور نميتواند ادعای رهبري، سازمانذهی و آلترناتيو سياسی آينده در داخل باشد. اين موضوع پس از ٢٨ سال حائز اهميت است و جا دارد که گروه ها و احزاب سياسی به طور جدی به اين موضوع بينديشند

- حضور مردم بخصوص جوانان و زنان نشان ميدهند که تا چه حد مسائل سياسی در کشور ما حائز اهميت است و تا چه اندازه مردم درگير مسائل سياسی که به آنها مربوط ميشوند هستند. . پس از ٣٠ سال سرکوب شديد و نقض حقوق بشر با وجود شرايط اسفبار اقتصادی مردم هنوز در صحنه سياسی نقش آفرين هستند و تماشاچيان بی نظر و بی تفاوت نيسنتد. - صحنه هائی که در سی سال گذشته کمتر ديده ميشود نشان از روحيه مبارزاتی مردم دارد. حتی اگر شده اين مبارزه در انتخاب بين بد و بد تر تجسم پيدا کند آنها حضور دارند.

- مناظره تلوزيونی بين کانديداها که برای اولين بار در ايران صورت گرفت و افشاء گريهای هر دو طرف در رابطه با مسائل اقتصادی و سياسی تحميلی بود به جناح احمدی نژاد. برای اولين بار پس از رياست جمهوری بنی صدر و درگيريهای او با رجائی و بهشتی بار ديگر شکاف بين دو جناح حاکم بيش از هر زمان ديگر عريانتر و عميق تر شده است. از اين به بعد برای احمدی نژاد و دار و دسته او بدون سرکوب عريان و ارگانيزه بسيج و اطلاعات ادامه حيات سياسی امکان پذير نيست. اين شکاف ميتواند حتی در مواقعی به سرکوب و دستگيری اطرافين و نزديکان رژيم حاکم هم منجر شود.

- خواستهای دمکراتيک و مبارزه برای کسب آزاديهای دمکراتيک اصلی ترين، فراگيرترين و همگرا ترين موضوعی است که ميتواند ميليونها نفر را به خيابانها بکشاند. خواست "آزادی" که محور انقلاب بهمن بود هنوز پس از سی سال سرکوب، سی سال درگيری سياسی برای مردم مطرح و جايگاهی ويژه ای دارد. زندانهای جمهوری اسلامی اگر زمانی محل فعالين حرفه ای و هوادران اين يا آن جريان سياسی بودند اکنون محلی برای هر فرياد و هر صدای آزاديخواهانه است. حضور زنان عليرغم سرکوب سی ساله و فرهنگ و سنت های پوسيده مذهبي، طرح خواستهای برابری طلبانه خود را در گرو "آزادی" جستجو ميکنند چرا که "آزادی" اولين گام و اولين مرحله در راه برابری است.

- واقعيت اين است که خواسته های دمکراتيک انديشه بيان، قلم، حق انتخاب پوشش و حق داشتن تشکل، حق اعتصاب، لغومجازات اعدام و آزادی زندانيان سياسی و برابريهای جنسيتی با مبارزه طبقاتی در کشور ما گره خورده است.

ولی تجربه ای که در اين ميان هر نيرو و جريان سياسی و انقلابی از "انتخابات" بايد بگيرد و آنرا با تجربه اوائل انقلاب ٥٧ مقايسه کند بيش از همه اهميت دارد. در سی سال پيش اگر تنها بر مبارزه ضد امپرياليستی و ضد آمريکائی پا فشاری شد بدون در نظر گرفتن خواستهای ملموس و واقعی مردم اين بار بايد به خواستهای ملموس مردم يعنی "آزادی" و آزاديهای دموکراتيک از يک سو و جدائی بدون قيد و شرط مذهب از قدرت سياسی پافشاری کرد. تنها در چنين صورتی است که يک حزب انقلابی قادر خواهد بود آلترناتيو واقعی مردم باشد و رهبری ادامه انقلاب را در دست داشته باشد.
Eftekhari_marjan@yahoo.com

24 خرداد 1388 12:46

نظر شما