آزادی ایران

http://meshkinqalam.com/news.php?newsid=869

داستانی مهم و عبرت انگيز که نويسنده و عنوانش نامعلوم است

با تشکر از اديب محترم، جناب فتح اعظم جهت ارسال آن

آقا موشه از درز ديوار نيک نگريست. مرد کشاورز از بازار آمده بود و بسته‏ای در دست داشت. نشست. زنش نزد او آمد، تا با هم بسته را باز کنند. آقا موشه سخت کنجکاو شده بود. می‏خواست ببيند که درون بسته چيست، آيا خوراکی خوشمزه‏ای هست که او دستبردی بزند و شکمی از عزا دربياورد. مرد با دست‏های پينه‏بسته يواش يواش بسته را باز کرد. زنش به دقت نگاهش می‏کرد. بالأخره تشريفات گشودن بسته به پايان رسيد.

آقا موشه رنگ بباخت. درون بسته هيچ خوراکی نبود، فقط يک تله موش بود. فهميد که خطر به شدت او را تهديد می‏کند. چه کند، چه نکند. تصميم گرفت نزد ديگر جانوران مزرعه برود و به آنها بگويد که چه اتفاق خطرناکی افتاده و خطر تهديد می‏کند و جان‏ها ممکن است از دست برود.

شتابان به باغ رفت. فرياد و فغان بلند کرد: «آهای، تله موش آورده‏اند! آهای، تله موش آورده‏اند!» مرغک بی‏نوا، شايد که پنداشت، دستش از چاره کوتاه است، يا آن که او را در اين ميان ربطی نه، قدقد کنان گفت: «آقا موشه، سخت برايت متأسفم، ولی چه کنم که مرا خطری تهديد نمی‏کند و در اين غم تو شريک نيستم. فکری برای خود بکن، تا جانت را درببری.»

موش نوميد و سرخورده، نزد خوک شتافت و ناليد: «تله موش آورده‏اند، تله موش آورده‏اند.» خوک ابراز همدردی کرد. قدری در ميان گل و لای چرخيد و سپس گفت: «خيلی برايت متأسفم، آقا موشه، اما من کاری از دستم ساخته نيست، مگر آن که برايت دعا کنم. بدان و آگاه باش که هرگز در دعاهايم تورا فراموش نخواهم کرد.»

موش سخت افسرده شد. بسيار احساس تنهايی می‏کرد. کسی پشت و پناهش نبود. نزد گاو شتافت و از بن جان آه کشيد و گفت: «تله موش آورده‏اند، تله موش آورده‏اند.» گاو نعره‏ای کشيد و به خوردن ادامه داد. بعد که موش را چشم به راه شنيدن کلامش يافت، گفت: «آقا موشه، برايت متأسفم، ولی برای من اصلاً مهم نيست، چه اتفاقی برای تو می‏افتد. سر خود بگير و به راه خود برو و فکری برای خود بکن!» موش غمگين و سرخورده، نوميد از هر کمک و پناهی، به لانه‏ی خود پناه برد، تا از برای خويش فکری کند و راهی بيايد. در اين دنيا خود را سخت تنها می‏يافت. فقط بايد مراقب می‏بود، تا دمش در آن تله به دام نيافتد.

شبانگاه صدای تله بلند شد و همه فهميدند، جانوری در آن دام هولناک گرفتار شده است. زن مزرعه‏دار در تاريکی شب سراغ تله رفت. کورمال کورمال پيش رفت، تا بداند، آيا موش را به دام افکنده است، يا اتفاق ديگر افتاده. از قضای روزگار ماری سمی در هنگام عبور، مراقب دم درازش نبود و آن را در تله گرفتار ساخته بود. از درد به خود می‏پيچيد و به سازنده و گذارنده‏ی تله موش لعنت می‏فرستاد و منتظر فرصتی بود که انتقام اين درد وحشتناک را بگيرد. پای زن زارع نزديک نيش زهرآگينش قرار گرفت. دهان باز کرد و با تمام قوت او را نيش زد و سمش را سرازير خون وی نمود.

زن فريادی از بن جان برکشيد و افتاد. زارع بيچاره از راه رسيد و زن را افتاده ديد و مار را نيز در دام. دانست که چه روی داده است. آه جانکاه کشيد و زن را برداشت، تا به شهر برَد و مداوا کند، مبادا زهر در تنش مؤثر افتد و او را به درد فراق دچار سازد. مداوا زياد سود نداشت. تب عارض شد و تمام وجود زن از گرمای بی‏سابقه می‏سوخت و می‏گداخت. زارع برای اين که او را آرامش دهد، تصميم گرفت، سوپی از برای وی فراهم سازد. پس سراغ مرغ رفت، سر از تنش جدا کرد و بدنش را از پر پيراست، درون آبِ جوشش نهاد و نيک بپخت. مرغک نگون‏بخت قربانی شد، اما تأثيری در بهبود زن نکرد.

زن همچنان در بستر بيماری افتاده بود. خويشان و دوستان به ديدنش آمدند و در منزل زارع جا خوش کردند. زارع برای آن که آنها را غذايی رساند و پذيرايی کند، دل از خوک کند و او را به قربانگاه فدا برد و سر از تنش جدا کرد و بپخت و به خويشان داد، تا بخورند. اما نه دوا و درمان اثری کرد و نه ديدار خويشا ن و مهربانی دوستان. جان زن تسليم جان‏آفرين شد و تنش اسير گور.

زارع مجبور شد، تدارک مهمانی بيند، تا سوگواران را پذيرايی کند. گاو را فدا نمود و تنش را از زينت سر محروم نمود و گوشتش را روانه‏ی شکم مهمانان کرد. روزی و روزی ديگر. مهمانان رفتند، زن رفت، مرغ و خوک و گاو هم رفتند، و اين همه را موش از درز ديوار ديد و همچنان مراقب بود