اقتصاد نيولیبرالی ایران در حکومت جمهوری اسلامی- غارت ملت و کشور توسط حاکمان
ملا ها در اوائل انقلاب با ليبرال مخالف بودند. اصلا كلمه ليبرال را فحش سياسى كرده بودند. ولى حالا تمام اصول اقتصادى در جمهورىً اسلامى !نئوليبراليستى است!
اقتصاد هار سرمايه دارى كه كارگر را با ورقه سفيد انشا شده استخدام مى كند و از قرار دادى به دايمى و رسمى ابا دارد. حتى بدتر از آن حقوق كارگر را چند ماه پرداخت نمى كند
مثلا زمان شاه را در نظر بگيريد كسى كه كار دولتى داشت امنيت شغلى كاملى داشت ولى الان بطور اسمى منابع اقتصادى در اختيار حكومت است ولى در حقيقت در اختيار باند هاى مستقل حكومتى است و اينها باند مختلفى هستند كه با آزادى و با خصوصى كردن ( خصولتى: يا در واقع خصوصى و دولتى كردن) مورد اداره قرار مى گيرند. مثل تبول دارى زمين در حكومتهاى قديمى هستند تيول دار مستقلا روى زمين براى چند نسل متوالي عمل مى كرد. افراد باند هاى دولتى مستقلا هر جور كه مى خواهند ( نئوليبراليستى) منابع اقتصادى مورد تصرف را اداره مى كند و تقريبا مثل رهبر پاسخگو هم نيستند
دکتر فریبرز رئیس دانا، نویسنده و مترجم و اقتصاددان چپ و سوسیالیست در گفتگو با روزنامه ی آرمان ملی می گوید سیاست تعدیل اقتصادی فرزند «نئولیبرالیسم» و نسخه ی ایرانی آن است. وی در این گفتگو تاثیرات سیاست های نئولیبرالیستی بر اقتصاد ایران را بررسی کرده است. او می گوید اشتباه است که این سیاست ها به پای یکی از جناح های حکومت نوشته شود و همه ی جناح های حکومتی در پیشبرد این سیاست ها با هم شریک هستند.
گمان نمی‌کنم بتوانیم درباره سیاست‌های نادرست صحبت کنیم. چون وقتی از سیاست نادرست صحبت می‌کنیم یعنی اینکه دولتی هست که بعدا می‌تواند سیاست‌های درست را اجرا کند. اینگونه نیست. این سیاست‌هایی که دولت در اقتصاد به کار می‌برد ذاتی و سرشتی است. آنچه بر اقتصاد ایران سایه انداخته و همه دولت‌ها از زمان دولت سازندگی به این سو (قبل از آن هم که زمان جنگ بوده و بحثش جداست) در ۳۰ سال اخیر، یکی پس از دیگری از آن تبعیت می‌کنند، در واقع تابش سیاست‌های نولیبرالی است که در سطح جهان در میانه دهه ۸۰ قرن گذشته با توافق واشنگتن پیاده‌سازی شد. در چارچوب این توافق نانوشته این سیاست نولیبرالی به میدان آمد. این سیاست در کشورهای کم‌توسعه یا کشورهای پیرامونی، نام «تعدیل ساختاری» را به خود گرفت. دولت‌های مختلف آمریکا هم انواع و اقسام اسامی را روی آن گذاشتند. کلینتون یک زمان آن را «نظم نوین جهانی» نامید یا جرج بوش پسر از سیاست «رفاه جهانی» و اینگونه مسائل صحبت می‌کرد. اما در ایران سیاست تعدیل ساختاری همان فرزند نولیبرالیسم است
نوشته زير از حبيب شاه ركنى است
کودتای نظامی سال ۱۹۷۳ در شیلی علیه سالوادور آلنده،رئیس جمهور سوسیالیست ، دوره ی جدیدی را در جهان آغاز کرد که در آن دولت ها از طریق مقررات زدایی ، حذف موانع تجاری و کنترل قیمت، خصوصی سازی ، انقباض دولت رفاه و تحمیل ریاضت اقتصادی ، اقدام به معکوس کردن بسیاری از روندهای قبلی در اقتصاد و حکمرانی کردند. تحت فشار ایدئولوژی بی رحمانه ای که در لفافه ی "کرامت انسان" و " آزادی فردی" بیان می شد ، و زیر ضرب فشارهای سازمان های قدرتمندی مانند صندوق بین المللی پول و بانک جهانی و همچنین سیاست های بی رحمانه ی دولت یا " دکترین شوک" ، این عقلانیت سرمایه داری لجام گسیخته به " نولیبرال" معروف شد. نتیجه ی آن اختلاف سرسام آوری بود که در ثروت و فرصت های زندگی بوجود آمد. مطالعه ی آکسفام که در مجمع اقتصادی داووس در سال ۲۰۱۵ ارائه شد ، نشان داد که یک درصد ثروتمندترین های دنیا تقریبا" پنجاه درصد ثروت جهان را در اختیار دارند . به عبارت دیگر، هشتادنفر به اندازه ی سه و نیم میلیارد نفر ثروت داشتند . به استناد مجله ی فوریس در ایالات متحده ی آمریکا ، چهار صد آمریکایی بیش از نیمی از کل جمعیت کشور ثروت داشتند ؛ و یکصد انگلیسی صاحب بیش از سی درصد ثروت کل مردم بودند. کشورهای متنوعی مانند کانادا ، چین ، هند و حتی سوئد سوسیال دموکرات نیز چنین افزایشی را در سهم درآمد ملی تجربه کردند که یک درصد بالای جامعه آن را به خود اختصاص داده است . در عین حال، بر اساس آمار بانک جهانی و سازمان ملل در سال ۲۰۱۳، تقریبا" نصف جمعیت جهان ( بیشتر از سه میلیارد نفر) با روزی کمتر از دو و نیم دلار و هشتاد درصد با روزی کمتر از ده دلار زندگی می کردند.
آصف بیات. کتاب انقلاب بدون انقلابیون. ترجمه علیرضا صادقی و رضا آرت. انتشارات شیرازه. چاپ اول:تیر ۱۴۰۲.صص ۵۰ و ۵۱
افشا
Post a Comment
View Printer Friendly Version
Email Article to Friend
Reader Comments