آزادی ایران

همین تراژدی را می توان برای واژگانی همچون "جمهور"، "عدالت"، "امنیت" و بسیاری دیگر نیز درنظر گرفت اما مهمتر از همه، باید به جریان ممیزی و سانسور (توسط نهادهایی همچون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) اشاره کرد که بخش بزرگی از این آسیب های زبانشناختی را به صورت رسمی و نهادینه شده ای دنبال می کند و نویسندگان وطن مان را ناگزیر به دالان ها و تنگناهای ناخواسته ای برای دور زدن سانسور و انتقال مفاهیم به خواننده متن، می فرستد.

نسل ما و نسل جوان فعلی تا حدود زیادی با این قلب معانی و تغییر مفاهیم آشنا شده، اما جای نگرانی برای نسل آینده کشورمان است؛ برای نوجوانان مقاطع ابتدایی و راهنمایی که از این مفاهیم، صرفا همان معانی را مراد کنند که مطلوب حکومت است.

از این رو، بیراهه نیست اگر استدلال کنیم که در فردای دموکراتیک ایران، تنها خط لوله انتقال گاز ایران به ترکیه و جاده های مرگبار وطن مان نیست که باید ترمیم شوند؛ بلکه زبان فارسی شیرین مان نیز مصون از تیغ استبداد نمانده و باید برای ترمیم آن چاره ای اندیشید؛ تا هر واژه از بار ایدئولوژیک و سیاسی حاکم خالی شود و معنایی را به اذهان متبادر سازد که براستی واجد همان معناست.

در معماری اگر نگاه کنیم  این استبداد به دیوار دور شهرها و دیوارهای بلند دور خانه های ما خود را متجلی میکند.ملتی که در بیرون خانه در عذاب و ظلم است سعی کرده است با وسایل دفاعی مثل دیوار بلند و نرده های نیزه ای خودش را حفاظت کند.ایرانیان در بیرون خانه قدرتی نداشته اند سعی کرده اند بلکه چار دیواری اختیاری داشته باشد تازه  در واقع  در خانه هم امنیتی از استبداد نخواهند داشت  شاید امنیت اززورگویی  افراد دیگری  باشد که مثل خودش هستند.

در تصویر بالا دیوارهای بلند و نرده های نیزه ای تماما مبین عدم امنیت ماست

در تصویر بالا کوچه ایرانی است که اجازه نمیدهد  راهی برای غریبه  بسمت  داخل خانه یا حیاط داشته باشد

ملایان ما در زمان شاه و شاید هم الان ادعا میکردند که در آمریکا امنیت نیست و ....ولی این دیوارهای بلند و تجلی نا امنی را در اجتماع خودشان نمیدیدند.همین ملایان بعد از این که بقدرت رسیدند ضعف و بی مدیریتی خودشان را هم نمیبینند و ادعای حل مسایل دنیا را با باورهای خرافی خودشان دارند

در تصویر بالا خانه های معمولی را در غرب و آمریکا میبینیم که فاقد دیوارهای بلند است و هر کس براحتی میتواند به حیاط خانه (بک یارد ) وارد شد

 راستش امروز بمدت یک ساعتی توانستم در بخشی از شهر که برای این کار تخصیص داده شده است قدم بزنم و این غیر از پارک های شهر است.در شهرهای آمریکا بخشی از شهر  را  که دارای درختکاری و گاهی هم رود خانه ای است اجازه ساختمان سازی نمیدهند و با اسفالت و یا راه های سوشه ای در آنجا این مناطق را برای قدم زدن  تفریحی و ورزشی مورد استفاده نگه میدارند.مثلا در این بخش از شهر بنده میتوانم تا دوساعت در این منطقه پیاده روی کنم یا دوچرخه سواری داشته باشم و یا بدوم و این جدا از خیابانهای شهر است که برای دوچرخه سواری مسیر ویژه   هم دارند 

 ساختمان سازی در اینجا(آمریکا)  با آماده سازی نیازهای شهری مثل برق و آب و اسفالت ونصب شیرهای آتش نشانی با قدرت آب پاشی بالا (که پارک کردن در درکنار آن ممنوع است )  و تلفن و اکو فاضلاب و ...شروع میشود و بعدا ساختمانها ساخته میشوند ولی در ایران با رشوه ه و فساد اول ساختمان ساخته میشود و بعدا باید خریدار بدود با التماس و دادن پول زیاد برق و آب و گاز و ...بخرد.

اینها که در یک کار بسیار ساده مانده اند چرا این قدر وقیحند که ادعا میکنند مسایل خودشان را حل کرده اند و آماده اند مسایل دنیا را حل کند و ایدئولوزی این ملایان قابلیت حل مسایل شرق و غرب را هم دارد .لابد از نظر این ملایان حل کردن مسایل توسعه و انتشار فساد و حق کشی و آدم کشی باید باشد

یک کوچه غربی را با یک کوچه ایرانی مقایسه بکنید