آزادی ایران

ناتو برای نجات يورو در ليبی می جنگد*
کساندر ماير(Xander Meyer) / مترجم: ا. م. شيری

http://www.courtfool.info/ru_NATO_rescues_euro_in_Libya.htm

www.eb1384.wordpress.com

٨ مهر ماه ١٣٩٠

ناتو جنگ برعليه ليبی را با هدف نجات بانکهای فرانسه و يورو آغاز کرد.

� يک شورشی ليبيايی از سربازان کشته شده عکس می گيرد. در حدود ۵٠ هزار ليبيايی زندگی خود را در راه نجات موقتی بانکهای فرانسه و يورو فدا کردند. (اين، زير نويس تصويری است که علاقمندان می توانند در نشانی فوق ببينند. مترجم).

به دنبال انتشار اخبار و اطلاعات بی معنی بيش از حد زياد در مورد به اصطلاح ضرورت، اما، در واقع گستاخانه «جنگ بشردوستانه» ناتو برعليه ليبی در ماههای اخير، که طبق برآوردهای کلی در حدود ۵٠ هزار ليبيايی را در کام خورد فرو برده است، بر آن شديم با برشماری برخی واقعيتهای جدی نشان دهيم که دليل اصلی تعقيب قذافی هيچ وجه مشترکی با «خونخواری» موهوم وی نداشته، بلکه، با نجات بانکهای فرانسه و يورو که در وضعيت وخيمی بسر می برند، رابطه مستقيم دارد. در ادامه بخوانيد که سياستمداران و رسانه ها- باز هم- به چه فريبکاريهای هولناکی دست زدند.

واضح است که در رابطه با کشورهايی مثل بحرين، عربستان سعودی و امارات متحده عربی مداخله نظامی با هدف تعقيب ديکتاتورهای حاکم آنها نه فقط برنامه ريزی نمی شود، حتی برعکس، کشورهای اروپايي، مثلا، آلمان، دانش حرفه ای و تسليحات به اين رژيمها عرضه می کنند. در چنين وضعيتي، مداخله نظامی چرا فقط در ليبی ضرورت می يابد؟

در ماه اکتبر سال ٢٠١٠، سازمان امنيت فرانسه نوری مسماري، مسئول امنيت دولت قذافی را در پاريس مورد بازجويی قرار داد. در رسانه های آسيايی و نه فقط آسيايي، اين خبر انتشار يافت که مسماری اطلاعات سرّی دولت ليبی را در ازای مبالغ هنگفت افشا کرده است. عدم افشای اين اسرار می توانست ضربات سختی بر سارکوزی وارد آورد. چرا که قذافی در نظر داشت ميلياردها پول نفت ليبی را از اروپا بيرون بکشد. بخش اعظم اين پولها سپرده شده به بانکهای فرانسه، قرار بود به آسيا منتقل شود.

وحشت از ورشکستگی بانکهای فرانسه

سارکوزی از اينکه پيامدهای اين اقدام به بانکهای فرانسوی که بدون آن هم با مشکلات فراوانی دست به گريبان هستند، محدود نخواهد شد و آنها توانائی مقابله با حملات ميلياردهای نفتی ليبی را نخواهند داشت، به وحشت افتاده بود. زيرا، اگر بانکهای فرانسوی ورشکست می شدند، فرانسه نمی توانست در صندوق تثبيت اروپا که احتمال ورشکستگی آن هم می رفت، شرکت نمايد. پيامدها می توانست به يکسری عکس العملهای زنجيره ای تهديد کننده ادامه موجوديت ارز واحد اروپا و تمام منطقه يورو فرارويد.

اين واقعيتها که تحت هيچ شرايطی قذافی ديگر حاضر نبود هواپيماهای شکاری رافال فرانسه را بخرد و يا فرانسويها را در احداث نيروگاههای اتمی ليبی مشارکت دهد، نيز نقش مهمی ايفاء کردند. شرکت فرانسوی توتال در پی امضای معاهدات جديد نفت در ليبی بود، ولی قذافی آنها را به کمپانی دولتی صنايع نفت و گاز ايتاليا واگذار نمود. (قذافی و برلسکوني، نخست وزير ايتاليا دوستان خوبی بودند).

در ادامه، حوادث بر اساس سناريوی کودتای ١٩۵٣ در ايران پيش رفت. با اين تفاوت که آن وقت همه حادثه را سازمان سيا برنامه ريزی کرده بود اما در ليبي، فرانسويهای آن را شبيه سازی کردند. روزنامه معتبر آسيا تايمز همه حادثه را به تفصيل توضيح داده است. ابتدا فرانسه وعده داد صرفنظر از عدم رعايت حقوق بشر از سوی رژيمها عربستان سعودی و بحرين، از آنها حمايت نمايد. اين دو رژيم هم به سهم خود توانستند از پشتيبانی اتحاديه عرب برخوردار شوند. «البته که» آمريکا بهمراه چند کشور اروپائی (هلند هم از جمله آنها)، در کارزار جلوگيری از ورشکستگی بانکهای فرانسوی شرکت کردند.

فرانسه قيام شورشيان را سازماندهی کرد

پروفسور فرانسوی و محبوب رسانه ها، برنار آنری لوي، برای احراز جايگاه رياست «جنبش شورشی» بسرعت سازمان يافته توسط ارگانهای اطلاعاتی غرب، با هواپيما به بنغازی اعزام گرديد. آنری لوی در بنغازي، در حضور خبرنگاران رسانه های دعوت شده، مسئله آغاز جنبش دموکراتيک ليبی برای برکناری قذافی را تلفنی به اطلاع سارکوزی رساند. پس از آن، حسابهای ليبی مسدود شد و بانکهای فرانسه موقتا نجات يافتند.

همه اين سيرک بازيها برای متقاعد کردن افکار عمومی غرب کافی بود. رقابت موجود ميان قبايل مختلف ليبی را برای آن که رسانه ها گام بگام در باره تصرف اراضی جديد گزارش دهند، دستکاری کردند. مرهله بعدي، يعنی پشتيبانی ناتو از شورشيان هم از پيش طراحی شده بود.

انتشار خبر انتقال ١۵٠٠ نفر جنگجو توسط سازمان سيا از افغانستان برای تقويت شورشيان ليبی از سوی منابع دولتی پاکستان، موجب سردی شديد روابط اين دولت با سازمان سيا گرديد. البته گفته می شود پس از کشتن شدن اسامه بن لادن، پاکستان با عصبانيت شايعات زيادی را در مورد سيا پخش می کند. بر اساس يکی از آنها، صدها مزدور فارس و ازبک به ليبی اعزام گرديدند. در حاليکه خبرنگاران زيادی در ليبي، که شورشيان را تحت پوشش قرار می دادند، در باره مشاهده حتی يک فارس و يا ازبک را در ميان شورشيان گزارش نداده اند.

قراردادهای نفتی در مقابل پشتيبانی از شورشيان

باز گرديم به فرانسه. در اينجا ميلياردهای نفتی ليبي، بخش اعظم آنها، در اختيار بانکهای فرانسه باقی ماندند. از تقريبا بيش از ١٠ ميليارد يورو، فرانسه در نظر دارد بيش از يک و نيم ميليارد يورو در اختيار دولت جديد قرار ندهد. بدين ترتيب، حالا خيال بانکهای ديگر کشورهای اتحاديه اروپا نيز می تواند راحت باشد. علاوه بر آن، آنها به ازای اين ميلياردها می توانند کالاهای زيادی را به ليبی بفروشند. در نهايت، دولت جديد ليبی موظف است مراتب قدردانی خود را بخاطر اين «آزادی» اعلام نمايد. روز اول سپتامبر، رسانه ها گزارش دادند که فرانسه واقعا هم در مقابل کمک به مبارزه برای سرنگونی قذافي، محرمانه با شورشيان قرارداد امضاء کرده است.

بزودی معلوم خواهد که آيا ليبی مسئله خريد بمب افکن از فرانسه، واگذاری احداث نيروگاه هسته ای به اين کشور و امضای قرار دادهای نفتی با شرکت فرانسوی توتال را حل خواهد کرد يا نه. علاوه بر اين، سازمانهای امنيتی هم بايد راهکارهای احاله مشاغل جديد به جاسوسان خود را جستجو نمايند. مأموران آژانس اطلاعاتی هلند فعلا جاکش هلندی قذافی را مورد بازجويی قرار داده اند. او فاحشه بيار رژيم قبلی بود و به احتمال قوي، چنين خدماتی را به رژيم جديد نيز عرضه خواهد کرد.

عوايد جنگ را فرانسه توزيع می کند.

اکنون ديگر شما می دانيد که جنبش مخالفان «دموکراتيک» ليبی چگونه به قدرت رسيد و چه کسی در پشت آن ايستاده است. در حدود ۵٠ هزار ليبيايی زندگی خود را در راه نجات موقتی بانکهای فرانسه و همچنين، بخاطر به تأخير انداختن شکست يورو فدا کردند. اول سپتامبر ٢٠١١ کنفرانسی بمنظور بررسی مسئله «بازسازی» ليبی برگزار گرديد. در اين کنفرانس چگونگی توزيع بيش از ٣٤ ميليارد يورو موجودی ليبی در بانکهای غربی مورد بررسی قرار گرفت. سارکوزی خود را رئيس کل بازسازی ليبی انتخاب کرد. به سخن ديگر، او برای بدست آوردن بزرگترين قسمت از کيک ليبي، از عقد قراردادهای ميلياردها يورويی با حاکميت جديد ليبی پشتيبانی کرد.

شنبه گذشته (٢٧ ماه اوت. مترجم)، ما اعلام کرديم که گروههای مرتبط با القاعده بر طرابلس آقايی می کنند. ديروز(٣١ ماه اوت. مترجم.) رئيس جمهور آمريکا، اوباما اين موضوع را تأئيد کرد. خلاصه: گروهی که غرب برعليه آن در کشورهايی مثل افغانستان و عراق می جنگند، يعنی القاعده، همان گروه تندرو اسلامی است که ناتو کنترل ليبی را بر عهده آن واگذار کرده است. اين، يکی ديگر از نشانه های بی اعتباری پرنسيپ های غربی است که هر جا که پای پول به ميان می آيد، هيچ ارزشی ندارند. جاکشهای(pimps) واقعی را، در واقعيت امر، بايد در ميان نخبگان مالی و سياسی حاکم جستجو کرد.

خاور ميانه در آتش؟

در عين حال، بازيها هنوز ادامه دارند. سارکوزی علنا اعلام کرد که هدف بعدی می تواند جمهوری اسلامی ايران باشد. علاوه بر آن، ترکيه و عربستان سعودی نيز برای حمله نظامی به سوريه آماده می شوند. به اين ترتيب، جنگ بزرگ بعدي، قادر است تمام خاورميانه و حتی کشورهای خارج از منطقه را به آتش بکشد. و اين جنگ، درست مثل انقلاب ليبی که بر اساس برنامه فرانسه بوقوع پيوست، بواسطه رسانه ها، بطور کاملا غيرمنتظره اعلام خواهد شد.

*- پی نوشت مترجم:

١- ذکر رقم ۵٠ هزار نفر کشته در اين نوشته، اگر چه رقم بسيار بزرگی است، اما به دو دليل نمی تواند بيانگر واقعيت جنايت ناتو و مزدورانش در ليبی باشد: اولا- جنگ هنوز پايان نيافته و کشتارها با شدت تمام ادامه دارد. ثانياًَ- اعلام اين رقم بلافاصله بعد از سقوط طرابلس بر هيچ سندی استوار نبود. اين رقم، مثل نمونه عراق و افغانستان و يا هر جای ديگر، اساسا بمنظور کوچکنمايی ابعاد جنايات امپرياليسم اعلام شده است.

ترجمه اين مقاله را بمثابه تکه استخوان چرب هديه می کنم:

٢ــ به مقامات و رسانه های جمهوری اسلامی ايران که اشغالگران ليبی را «انقلابيون ليبی» و نشانه «بيداری اسلامی» می خوانند و در مدح آن از بام تا شام، زوزه شادی می کشند.

٣ــ به اپوزيسيون مزدور، اين سگان زنجيرگسيخته امپرياليسم که در ثنای «دمکراسی» و «حقوق بشر» غربی (امپرياليستی) بطور شبانه روزی پارس می کنند.

8 مهر 1390 02:25