آزادی ایران

از دیشب که خبر خودکشی علیرضا پهلوی را شنیدم تا این لحظه که دارم این یادداشت را می‌نویسم دمی از فکر دردی که بازماندگان این جوان از یک چنین فاجعه‌ای می‌کشند در امان نبوده‌ام. من خود دردِ مرگ برادر و خواهر کشیده‌ام و حال و روز امروز برادر و خواهر او را با تمام وجود درک می‌کنم. درکِ دردِ جانکاهِ مادر داغدیده‌اش اما از توان درک من بیرون است. جز اینکه برای ایشان آرزوی شکیبائی کنم جمله دیگری بر قلمم جاری نمی‌شود

شاه اگر حزب رستاخیز را ساخت ولی این خمینی است که ان  سیستم تک حزبی را ادامه داده است و فضای کشور و روحیات انسانی را در کشور آلوده کرده است و ملت و کشور را بسوی عقب ماندگی بیشتر برده است.

شایسته است که ما ایرانیان بخود آییم و سعی کنیم فضایی بسازیم که بتوانیم کشور و مردم ایرانی را از این همه ذلت نجان دهیم و عقب ماندگی های مختلف خودمان را جبران کنیم.

از لحاظ انسان بودن این غم جانکاه است و امیدوارم که خانواده پهلوی با لطف الهی و با صبر و شکیبایی این همه آلام را پست سر بنهند و آخرین غمشان باشد.به امید روزی که در ایران حکومتی بر اساس حقوق بشر و دمکراتیک پیش اید که همه در آن حکومت در امنیت و اسایش باشند و نه مثل حکومت  خمینی باشد که احمد فرزند خمینی  را در چنین حکومتی  کشتند ولی خانواده خمینی  نتوانسته است حرفی  بزند و فعلا هم نوه خمینی را برای سرنوشت مشابه احمد زیر فشار دارند.

همه ایرانیان با هر مرام وبا هر نظرسیاسی و دینی به ایران عشق میورزند و انشااله این عشق و علاقه را هر کس بتواند نشان دهد بدون این که دیکتاتوری آدم کشی ایرانیان  را مورد تعقیب قرار دهد و این میسر نمیشود مگر با توسل به ارزشهای حقوق بشری و حکومت دمکراسی.