آزادی ایران

معمولا نگرش هاو جریانات واپس گرایانه و ارتجاعی در ایران که از سوی جامعه سنتی تقویت می شوند هوشمندانه در پی بهره گیری از تضاد موجود میان جامعه کارگری و جامعه مدنی در عصر لیبرال دمکراسی هستند. من در باره این تضاد در یادداشت قبلی مطالبی تحریر نمودم که برای فهم بهتر یادداشت حاضر به خوانندگان قرائت قبلی آن را پیشنهاد می کنم.

لیبرال دمکراسی یک تاریخ و دو حرکت

منبع:

لیبرال دمکراسی یک تاریخ و دو حرکت

http://efsha.squarespace.com/blog/2010/7/17/farhad-vakof.html

اما در این یادداشت می خواهم نگرشهای سنتی در انتقاد از لیبرال دمکراسی را به چالش بکشم. قبل از همه اشاره من به حاستگاه واپس گرایانه و ماقبل مدرن این نگرش های سنتی در کشور ماست.

معمولا از سوی سنتی ها این فضیلت قدیمی و سنتی رواج است که "مپرس کی حقیقت را گفته بلکه بپرس این حقیقت در چیست". و در پس این سنت کهن با چهره" پنهان مپرس کی" بدنبال حقیقت گویی پیرامون لیبرال دمکراسی هستند. بنابر این در مبحث منشا و خاستگاه حقیقت گویی پیرامون حقیقت لیبرال دمکراسی و پرده درانی چهره های کهن برای جامعه کارگری مهم است . جامعه کاگری می خواهد و باید بداند که چه نیرو هایی و چه چهره هایی اجتماعی و برای چه منظوری در پی حقیقت گویی پیرامون لیبرال دمکراسی برای جامعه کارگری هستند.

چه نیروها و چهر ه هایی جقیقت درباره لیبرال دمکراسی را می گویند و چرا؟

در چالش میان عصر ماقبل مدرن و مدرنیته ، یعنی در چالش میان دو شرایط تاریخی مقدم و متاخر در ایران که در کنار هم از یک قرن اندی به این طرف همزیستی می نمایند در چنین شرایطی از سوی حریف تاریخی که پذیرای جا خالی کردن و گذشتن نیست تیر هایی در تاریکی بسوی لیبرال دمکراسی رها میشود. سنتی ها برای این باقی بمانند با هوشمندی از تضاد ها اجتماعی موجود در لیبرال دمکراسی در حال بهره گیری هستندو به عبارت ساده با حقیقت گویی در پی ترساندن و باز داشتن جامعه کارگری از لیبرال دمکراسی هستند.

اما جامعه کارگری عضوی لایتحزا از لیبرال دمکراسی است

اما برغم تضاد موجود در اردوگاه تاریخی لیبرال دمکراسی جامعه کارگری جزء لایتجزای عصر لیبرال دمکراسی است .طلوع و افول جامعه کارگری در لیبرال دمکراسی است. نه تنها جامعه بورژوایی بلکه همچنین جامعه کارگری در عصر لیبرال دمکراسی تکوین و قوت می یابد. از اینرو جامعه کارگری در عصر لیبرال دمکراسی ذی نفع است. جامعه کارگری عصر لیبرال دمکراسی آماده قیاس جامعه کارگری این عصر با جامعه های کارگری اعصار پیشین در کشور است. برای فهم بیشتر به جامعه کارگری سنتی مراجعه کنید و برای روشن شدن مطلب به جامعه کارگری در اعصار پیشین نظر افکنید. زندگانی و نجوه زیستی کارگران سنتی به مراتب بدتر از شرایط معیشت کارگران عصر لیبرال دمکراسی است. این طور نیست که سنتیها میگویند. سطح معیشت کارگری که اگر جوامع کارگری در طول تاریح جامعه مدنی از برده داری یه این طرف باهم مقایسه شوند در عصر لیبرال دمکراسی به مراتب بهتر از سطح معیشت کارگری در اعصار قبلی است. ما در ایران موانعی در سر راه استقرار حکومت لیبرال دمکرات داریم. والا در صورت استقرار حکومت لیبرال دمکرات که توسعه و رشد جامعه کارکری در باید تضمین شود جامعه بالنده کارگری از رفاه عمومی ، سندیکا و شوراها در مشارکت در اداره موسسات برخوردار خواهند شد. در حکومت لیبرال دمکراتیک کارگران و احزاب کارگری در مدیریت اجتماعی کشور مشارکت داشته و کارگران از حق اعتصاب برخوردار خواهند و ...
اتفاقا از اعتراضات جامعه کارگری به حکومت سنتی کنونی همین تحمیل شرایط کهنه و فرسوده قرون وسطایی کار بر جامعه کارگری است. نظام حقوقی و به همراه ان دیگر ساختار های اداری و حکومتی - حقیقی و حقوقی - در ایران پوسیده و ارتجاعی هستند. استقرار لیبرال دمکراسی در ایران یعنی متلاشی کردن این ساختار ها و نظام های اجتماعی سنتی و جاری ساختن بالندگی و تحول در ساختار های احتماعی کشور. یعنی روان ساختن عصر لیبرال دمکراسی.

از اینرو محافظه کاری در ایران بسود جامعه کارگری نیست. در حفظ بنیاد ها و ساختار های کهن سنتی جامعه کارگری ایران بهره مند نیست . بلکه برعکس.

چه حقایقی را ارتجاع به کارگران بلغور می کند؟

نگاهی به ادبیات سنتی به ما می فهماند که معمولا این ادبیات یا متکی است به نقد ارتجاعی و واپس گرایانه و سنتی به لیبرالیسم و یادر این نقد هوشمندانه از ادبیات کارگری در نقد به لیبرالیزم وام گرفته می شود.

بهره برداری از ادبیات کارگری شیوه تاکتیکی و ابزار سازی دارد. هدف کمک به گارگران نیست بلکه هدف وام گیری از ادبیات کارگری و تضاد موجود میان جامعه کارگری و مدنی برای بازداری از طلوع عصر لیبرال دمکراسی است.

ادامه دارد...