آزادی ایران

شعر از افشا
(خشت اول چون نهد معمار کج
تا ثریا میرود دیوار کج)
تا نشد عقل و عدالت پایدار
اجتماع ما شود ناپایدار
آن یکی غارتگری ها میکند
این یکی هم صد بدیها میکند
توده ملت اسیر این و آن
چون که بیعقل و عدالت نا توان
با دموکراسی بناکن خانه را
بشکن این ویرانی و ویرانه را
با حقوق هر بشر همره بشو
با دمکراسی چراغ ره بشو
گر نیاز خود بر آری هر زمان
میشوی بالاترین در این جهان
غصه و غمها فراموشت شود
شادی و شایستگی نوشت شود
گر دمکراسی بود ایران ما
تا که باشد خودکفا این جان ما
چون دمکراسی و عقل باشند قرین
مردم ایران شوند عاقلترین
عاقلانه گر کنیم ما کارها
بر اساس حق بود رفتار ها
غصه و غم ها رود از یاد ما
دوره ما روزگار شاد ما
________________