آزادی ایران

از افشا

تحلیل درست و زیبایی بود.این درست است که ما از مزایای اینترنت و شبکه های اجتماعمجازی آن برای پیشبرد اهداف خود سود بردیمولی این را هم باید در نظر داشت که صاحبان آن شبکه ها با ما همکاری داشتند.ما باید کاری کنیم که خودمان هم بتوانیم مستقلا دارای همان قدرت علمی باشیم.این خودکفایی علمی و اقتصادی در جوار فرهنگ دموکراسی بر اساس حقوق بشر موجب نجات ما خواهد بود وگر نه سرنوشتی مثل فلسطینها خواهیم داشت

****************

سفری به آينده - فصل اول
احمد زاهدی

تاريخ اين قرن را که بنويسند، فصل اولش را با ما شروع خواهند کرد.
لابد جايى در مقدمه کتاب هم خواهند نوشت که پيش از جنبش ما هم در اين قرن وقايعى رخ داده است، يازدهم سپتامبر ، جنگ افغانستان و جنگ عراق. اما همه شان بازمانده از قرن قبل بودند، با گفتمانى مانده از آن قرن و با ابزار قرن بيستمي، هواپيما و موشک و گلوله.
و آنوقت خواهند نوشت که فصل اول را به ما داده اند براى اينکه فرزند راستين زمان خودمان بوديم و گفتمانمان، گفتمان آغاز هزاره سوم.

همان اوايل کتاب خواهند نوشت که جنبش هاى اجتماعى فرزند فن آورى هاى ارتباطى هستند و همانجا خواهند نوشت که ما نخستين جنبشى بوديم که به تمامي، مسيرهاى ارتباطى نوينى که از آغاز اين قرن گسترش يافته بود را بکار بستيم.
شايد همانجا مدخلى باز کنند به اينکه اين ابزارها چگونه ساختار جوامع را تغيير دادند و چطور نگرش دنيا را به طبقات اجتماعي، گردش کار ، توليد و توزيع ثروت، رهبرى و مديريت اجتماعى و حتى نگرش دنيا به ارزشهاى پايدار انسانى را تغيير دادند.

در همان صفحه شايد ، عکسى باشد از مخترع اولين نمونه گوشى هاى تلفن همراه و عکسى باشد از بنيانگذاران ويکى پديا، فيس بوک ، بلاگر ، يوتيوب ، پادکست و يا شايد از مجسمه آنها در ميادين اصلى شهرهاى پيشرو جهان و لابد زيرنويس عکس هم خواهد بود : "چهره هايى که جهان قرن بيست و يکم را ساختند".

همانجا خواهند نوشت که تا پيش از اين، مسيرها يکطرفه بود : کسى مى نوشت و روزنامه ها چاپ مى کردند و الباقى مردمان مى خواندند، يک نفر حرف مى زد و الباقى مردمان مى شنيدند، يک نفر در صفحه تلويزيون بود و الباقى نگاهش مى کردند، کسى فرمان مى داد و رهبرى مى کرد و توده هاى بى شکل در پشت سرش به راه مى افتادند. خواهندنوشت که ساختار جامعه و توزيع اطلاعات و ثروت و قدرت هرمى بود، و بعد خواهند نوشت و لابد پررنگ هم خواهند کرد که فن آورى هاى نوين ارتباطي، جامعه را مسطح کرد. آنقدر به پايه هاى هرم توانايى بخشيد که آنها را تا راس بالا کشيد.
اين امکان را فراهم کرد که با هم در ارتباط باشند، خبر بگيرند و خبر بدهند، اطلاعات رد و بدل کنند، بگويند و بشنوند، ببينند و ديده شوند و مسيرهاى تازه اى پيدا کنند که همکارى کنند، توليد فکر کنند، نقد کنند و پيشرفت کنند.

بعد آنوقت بالاى همان صفحه عکس ما را خواهند گذاشت با پرچم هاى سبزمان.
خواهند نوشت که ما اولين جنبش اجتماعى اى بوديم که رهبرش همه مان بوديم، برنامه ريزش هم همه مان و آن کسى هم که نامش را صدا مى زديم، حداکثر سخنگوى بخشى از مطالبات ما بود.
شايد همانجا کادرى هم باز کنند و داخلش بيانيه ميرحسين را که نوشته با توجه به اينکه مردم در نماز جمعه شرکت مى کنند، دعوتشان را مى پذيرد و مى آيد را به عنوان نمونه بگذارند و لابد براى خوانندگان آن دوره توضيح هم بدهند که تا پيش از آن مرسوم بوده که رهبر يک جنبش اعلام کند که مى رود و مردم را دعوت به آمدن کند.
بعد لابد زير فصلى باز مى کنند که چطور جنبشى که مرکز فرماندهى نداشت، انقدر هماهنگ عمل مى کرد، انقدر خوب ايده ها، خواسته ها و شعارهايش مطرح مى شد، نقد مى شد، کامل مى شد و بعد يکروز انقدر خوب بيان مى شد که انگار همه اين ميليونها نفر، سالها با هم تمرين کرده اند. شايد همانجا، در نسخه الکترونيکى اين کتاب تاريخ لااقل، لينکى هم باشد به فيلمى از ما که بلندگو فرياد مى زند مرگ بر آمريکا و ما اين همه آدم جواب مى دهيم مرگ بر روسيه. بى آنکه کسى مان از قبل به اين پاسخ فکر کرده باشد، بى آنکه هماهنگ کرده باشيم چنان فرياد مى زنيم که انگار يک دهانيم و يک حنجره.

همانجا خواهند نوشت که ما اولين حزبى بوديم که شوراى مرکزى نداشت، دبيرکل نداشت، شاخه سياسى نداشت. خواهند نوشت حزبى بود با آنارشى کامل که رفتارى کاملا نظام مند داشت. لابد طعنه اى هم خواهند زد به احزاب آنارشيست دهه هاى قبل از ما که وجودشان نظام مند بود و رفتارشان آنارشيستى. خواهند نوشت که حزب ما ارگان حزبى نداشت ، اما با اين همه مواضعش روشن بود، برنامه هايش هم درست تنظيم مى شد. خواسته هايمان هم جمع بندى مى شد، نقد مى شد ، کامل مى شد و به واضح ترين شکلى بيان مى شد.

در همين فصل خواهند نوشت که ما آخرين روزهاى تفنگ و گلوله را زندگى کرديم و نشان داديم که هر کجا که آگاهى و اطلاعات و مسيرهاى کافى براى ارتباط انسانى وجود داشته باشد، گلوله بى معنى است. لابد عکسى هم خواهند گذاشت از تک گلوله اى در جايى از موزه آزادى ما و زيرنويسش خواهند نوشت "آخرين گلوله اى که از خشاب در آمد".
ظريفى هم لابد پيدا خواهد شد که حساب کند وزن کل الکترونهاى سازنده وبلاگ ها و وبسايت هاى ما، چقدر است و حساب خواهد کرد که همه شان باهم يک هزارم وزن يک گلوله هم نمى شدند. شايد وزن همه مولکولهاى هواى شعارهاى ما را هم حساب کند، تمام مرگ بر ديکتاتورهايمان، تمام زندانى سياسى آزاد بايد گردد هايمان و آخرش نشان دهد که وزن همه شان با هم ، وزن يکى از ديوارهاى زندان اوين هم نمى شده است.

بعد خواهند نوشت که ما تعريف دوباره اى کرديم از جامعه انساني، از روابط انساني، از جهانى بودن و از زندگى در دهکده جهانى. بعد هرکدام اين تاريخ نويس ها هم لابد نامى به ما خواهد داد، ساده ترينشان لابد خواهد نوشت انقلاب سبز، ديگرى شان خواهد نوشت انقلاب سکوت ، آن يکى خواهد گفت انقلاب لبخند و لابد کسى اين وسط پيدا خواهد شد که بنويسد انقلاب آگاهى.






سانلى زحمت كشيده و متن را به انگليسى ترجمه كرده: