آزادی ایران

موسم ورع و روزگار پرهيز است!

---------------------------------------------------------------------------

اگر چه باده فرح بخش و باد گل بيز است
به بانگ چنگ مخور مي كه محتسب تيز است
صراحيي و حريفي گرت به چنگ افتد
به عقل نوش كه ايام فتنه انگيز است
در آستين مرقع پباله پنهان كن
كه هم چو چشم صراحي زمانه خونريز است
ز رنگ باده بشوئيم خرقه ها در اشك
كه موسم ورع و روزگار پرهيز است
سپهر بر شده پرويزني است خون افشان
كه ريزه اش سر خسرو و تاج پرويز است
مجوي عيش خوش از دور واژگون سپهر
كه صاف اين سر خم دردي آميز است
عراق و پارس گرفتي به شعر خوش حافظ
بيا كه نوبت بغداد و وقت تبريز است
*******************************************

لغات:
محتسب: امير مبارز الدين كه دين را نردبان ترقي براي خود كرده بود و به دستور او مي خانه ها را بسته بودند و اسلام را به اصطلاح تبليغ ميكردند.
صراحي: جام باده
حريف: كسي كه با نوشنده شراب همراه و با او شراب مينوشد؛ حريف باده پيما
پرويزن:غربال
درد:ته مانده شراب
عراق:قلب و ناحيه داخلي ايران. كه به منطقه همدان و اراك( اراك احتمالا همان عراق است)ميگويند.
************************************************** *******
تفسير:
به هوش باشيد كه عده اي جامعه را به سمت ورع و روز گار پرهيز برده اند و مردم را از لذايذ دنيائي محروم كرده اند(با توجه به شعر << بود آيا كه در ميكده ها بگشايند>> كه حافظ اعلام ميكند اين ها ريا و تزوير براه انداخته اند) در واقع اين شعري را كه تفسير ميكنيم يك شعر سياسي است و حافظ قصد كوبيدن اين جريان مردم فريب ضد دين را دارد. حافظ در اين جا به ما مي آموزد كه خود را حفاظت كنيم و اجازه ندهيم كه عده اي مردم فريب از ما به نفع خود استفاده كنند. يعني هوش ياري انقلابي داشته باشيد.
**********************************************
اصلا به نظر مي آيد كه براي تفسير غزليات حافظ ابتدا بايد نوع غزل حافظ را مشخص كرد. به نظر مي آيد كه غزلهاي حافظ يا عرفاني محض هستند ويا زميني محض و حافظ غزليات مخلوط ندارد.اين غزلي كه تفسير شد يك غزل با موضوعات روزمره و دنيايي و يا زميني بودو و بيشتر يك غزل سياسي است.