آزادی ایران

 

فردوسی،به مسایل زمانش بُعد اسطوره ای داده ، وبا تحریف نام ومحتوای اساطیرهندی، آنها را ایرانی تلقی کرده، نام اقوام را مبدل به افراد نموده است: "تو- ای- ری – یا" ی هندی را "تور" نامیده و بخطا و به عمد جد ترکان، قلمداد کرده و:"سائی- ری- ما" ی هندی را "سَلم "یعنی جد سامی ها (اعراب، یهودیان،آرامیها و-،و..) نامیده و :" آ ایری- یا " را بنام" من درآوردی"ایرج" جد ایرانیا ن گفته تا چیزی ازاسطورۀ : "سام وحام و یافَث" تورات و قران کم نیاورد! درضمن جهت تشدید کینه های قومی، باوجود آنکه میداند که آژداها(ک) ربطی به سامی ها ندارد، اورا با نام جعلی"ضحاک"عرب قلمدادکرده، جد پنجم"رستم"دستان رقم میزند، رستمی که ازنظراوایرانی نیست! اما پاسدار ایران است! اسفندیار درتبلیغ دین زردشتی و رَجَز خوانی و تفاخر نژادی خود، چنین رستم دستان را تحقیر میکند. 

 

که دستان بد گوهر،ازدیو زاد                                            بگیتی فزون زین ندارد نژاد

که ضحاک بودش به پنجم پدر                                         ز شاهان گیتی بر آورد سر...

 تو از جادوئی زال گشتی درست                                     وگرنه تن تو همی "دخمه" جُست

 

فردوسي ضمن "نژاد پرست" بودن، كه در ستايش ايرانيان، ودرتحقير ترك ها، اعراب و بلوچ ها و.. حالت بيماروناسالم آن آشكار است، درضمن "نژاده پرست "هم ميباشد. اشرافيت دوستي ونژاده پرستي او،بر نژاده پرستي وي اغلب غلبه ميكند،چنانكه درمورد "رستم"ِبد گوهرو ضحاک تبار،چون  نسب به: زال"زابل- خدا"و مهراب "كابل- خدا"ميبرد و شه- زاده و نژاده است، با ستايش از نژاد رستم ياد ميكند و ميگويد:

 

نژادي از اين نامورتر كراست؟                                     خردمند گردن نپيچد زراست

 

 "نژاده پرستي" و داشتن تباراشرافي، براي فردوسی،برتر از نژاد پرستي آريائي است، در بيت زيردر افتخار به افراسياب كيكاووس،به اوج خود ميرسد:

 

نسب از دو شه دارد آن نيك- پي                                     ز افراسياب و ز كاووس كي

 

 جالب است که آنزمان نیز مثل امروز" کنتراتهای بزرگ" ما نند سد سازی در انحصار" پیرمؤبدان" و آقازاده های آنها بوده است!       

۷- سامی ستیزی و عرب کُشی: حکیم ابوالقاسم فردوسی،علت شکست ایران ساسانی ازاعراب مسلمان را نه از فساد سیستم مذهبی- کاستی ِحاکم برایران، ونبود نسبی آن درمیان اعراب مسلمان، بلکه ازگردش  چرخ بوقلمون ودورفلک سرنگون میداند، و چنین ترویج خرافات میفرماید:

 

نه تخت ونه دیهیم بینی، نه شهر                                    کز اختر همه تازیان راست بَهر

که تا من شدم پهلوان از میان                                         چنین تیره شد بخت ساسانیان

چنین بیوفا گشت گردان سپهر                                        دژم گشت و از ما ببُرید مهر

همان تیغ کز گردن پیل و شیر                                        فکندی بزخم اندر آورد زیر

نَبُرَد همی پوست بر تازیان!                                           ز دانش زیان آمدم بر زیان

ز راز سپهری کس آگاه نیست                                         ندانند کاین رنج کوتاه نیست

چنین است راز سپهر بلند                                              تو دل را بدرد من اندر مبند

که زود آید این روز اهریمنی                                           چو گردون گردان کند دشمنی..

 

حکیم ابوالقاسم  فردوسی که مدعی است:

 

وگر خود نداند همی "کین"و"داد"                                      مرا "فیلسوف"ایچ پاسخ نداد!

 

خود، حکیمانه عنان کینه را رها میسازد ودرنامۀ رستم فرخزادبه سَعدِ وَقاص ودرنوشتۀ یزدگردسوم به مرزبان  طوس  میسراید:

 

بمن باز گوی آنکه شاه تو کیست؟                                     چه مردی وآیین و راه تو چیست؟

بنزد که جویی همی دستگاه                                              "برهنه سپهبد، برهنه سپاه"

چو "شُعبه مُغیره" برفت از گوان                                       که آید بر رستم پهلوان..

 

این "مُغیرة بن شُعبه " بقول" بَلعَمی" به نقل از طبری- سال ۲۴ هجری - رستم را گفت: "بهتر بود این راازاول می گفتید که بعضی از شما ایرانیان بندگان دیگرید، از ما،عَرَبان کسی را کس دیگر برده نیست ازرفتار شما دانستم که کارمُلک شما بِشُد، مُلک به چنین شیوه وآئینی نپاید". 

 

استاد گرامی آقای دکترجلیل دوستخواه، می بینید سخن آن "برهنه سپهبدِ" تازی(بقول اهانت آمیز استاد پورداوود) بسیارمعقول ترومنطقی ترازکلام رَمالانۀ حکیم ابوالقاسم  فردوسی است.

 

حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر ا و                       ور بحق گفت جدل با سخن حق نکنیم

 

وجواب رستم به نقل فردوسی چنین است:

 

ولیکن چو بد، اختر بیوفاست                                 چه گویم که امروز روز بلاست

مرا، گر محمد بود پیش رو                                          ز دین کُهَن گیرم این دین نو :(ریاکاری فردوسی در برابرسلطان محمود و مسلمین،كه حرف ناگفته به دهن رستم فرخزاد ميگذارد)

همی کژبود کار این گوژپُشت !                                 بخواهد همی بود با ما دُرُشت

از این ما ر- خوار، اهرمن چهرگان!                          ز دانایی و شرم  بی  بهرگان!

نه گنج ونه نا م و نه تخت و نژاد                              همی داد خواهند گیتی بباد

چنین است پَرگار چرخ بلند!                                     که آید بدین پادشاهی گزند!

از این زاغ- ساران بی آب ورنگ                              نه هوش ونه دانش ،نه نام و نه ننگ

بدین تخت شاهی نهادست روی                                 شکم گرسنه ، مرد دیهیم جوی

انوشیروان دیده بُد این به خواب                              کزین تخت بپراکند رنگ و آب

کنون خواب را پاسخ آمد پدید                                 زما بخت، گردون بخواهد کشید..

 

فردوسی توسی آنگاه از زبان رستم فرخزاد نتیجۀ ستاره بینی وي را با دخالت دادن ترکان درجنگ اعراب مسلمان با ساسانیان(؟!) که ازافاضات واضافات خاص خود حکیم است، چنین بازگومیکند:

 

ز دهگان واز ترک واز تازیان                                            نژادی پدید آید اندر میا ن

نه دهگان نه ترک ونه تازی بود                                         سخن ها بکردار بازی بود

همۀ این پیشگویی های آنچنانی را رستم فرخزاد،بگفتۀ " فردوسی" از رَمل وستاره بینی بازگو میکند!:

بیاورد "صلا ب" واختر گرفت!؟                                                  ز روز بلا دست بر سر گرفت

ز"بهرام" و"زهره" است مارا گزند!                                          نشاید گذشتن ز چرخ بلند

همی "تیر" و"کیوان" برابر شده است                             "عطارد" به برج" دو پیکر"شده است

 

 آخر اگر مسئول بد بختی های فردی و ملی ما، ستارگان هستند. حکیم ما ومقلدان شعوبی کنونی اش چرا یقۀ اعراب آن روزي وامروزی را ول نمی کنند. جواب این خرافۀ فردوسی و پیشکسوتان و پیروان وي را، حکیم بزرگوار، عمرخیام نیشابوری در سه رباعی چنین داده است:

 

اجرام که ساکنان این ایوانند                                                  اسباب تَرَدُدِ خردمندانند

 هان تا سر رشتهْ خرد گم نکنی                                               " آنانکه مُدَبرند! سرگردانند!"

 

 و" زبان راز" فلک را چنین بازگومیکند:

 

 در"گوش دلم" گفت فلک پنهانی                                                حکمی که قضا بود!زمن میدانی؟

 درگردش خویش، اگرمرا دست بُدی                                           خودرا برَهاند می ز سرگردانی!

  

بالاخره به همۀ این پندارهای باطل که فردوسی ازآنها "فلسفۀ تاریخ"اش را ساخته وپرداخته است، خیام اين چنین بر همهْان موهومات وخرافات، و پندارهاي بدوي و كودكانه خط بطلان میکشد:

 

 نیکی و بدی:" که در نهاد بشر است!"                                شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکُن حواله، کاندر ره "عقل"                                 چرخ ازتوهزارباربیچاره تراست

 

عمرخیام اندیشۀ انسان- خدائی را ارائه کرده وبا آن خرافه زدائی می کند:

 

مائیم که اصل شادی و کان غمیم                                           سرمایۀ داد- ایم و نهاد ستمیم

 پَستیم وبلندیم وکمالیم وکم- ایم                                              آئینه ی زنگ خورده و جام جم- ایم

 

ناصرخسرو(معاصرفردوسی)، درشعرمشهورش، چنین جواب خرافه گوئی های فردوسی را میدهد:

 

 نکوهش مکن چرخ نیلوفری را                                       برون کن زسربادخیره سری را          

 بَری دان ز افعال چرخ برین را                                                نکوهش نشاید ز دانش بری را 

 چو تو خود کنی اختر خویش را بد                                       مدار از فلک چشم، نیک اختری را..

 

ظاهراً خردگرایی حکیم طوس مقید به رَمالی وتعبیر خواب و.. است ونه تجربه ومحاسبه وعقل وارادۀ آزاد بشری. فردوسی درشاهنامۀ خود، حَبَشی کُشی درمعنی نسل کُشی ِانوشیروان دادگررا ازقلم انداخته است، که جهت تکمیل لیست "دادگری"انوشه روان، ازگفتۀ مورخین (دستورنوشیروان به فرمانده لشکرش را) نقل میکنم: "هر که به یَمَن اندراست ازحبشه، همه را بکُش، پیروجوان ومرد وزن  و بزرگ وخُرد(را)، وهرزنی از(مردي از)حبشه باردارد شِکمش بشکاف وفرزندان بیرون آوروبکُش(!) وهرکه اندر یمن موی برسراوجَعد:(فِر)است، چنانکه ازآن حبشیان بُوَد و ندانی که اوازحبشیان و فرزندان ایشان است همه را بکش."نقل از:زرین کوب، دوقرن سکوت، چاپ اول(سانسورنشده ازطرف مؤلف) صفحۀ ۳۴، برگرفته از"تاریخ طبری" و"تاریخ بلعمی ":( که ترجمۀ خلاصه ای از تاریخ طبری است با اضافاتی تا زمان خودش). نکتهْ بسیارمهمی که آن بانوی قشقائی درخوابانیدن بچه هایش باید دقت میکرد شاهنامه سرائی در مورد دخترانش ونگاه براستی شرم آورفردوسی درشاهنامه نسبت به زن(بانوان) میباشد، که متأسفانه آن بانوی ترک قشقائی(كه من اورا بي بي خانم مينامم) ازمعنی آنها بیقین بی خبر مانده بود، که ریشه دراساطیرزروانی، زرتشتی و مانوی و..دارد. می توان ازكتابهاي: دینکرد، زاتسپرم، مینوخِرد و بُن دهشن، نيز و متون مانوی شاهد آورد: "جَهی" که بعضی، این زن بدکاره را مخلوق اهریمنی، برای فریب آدم :( آفریده اَهرَمَزد ) می دانند، این زن بدکاره نماینده آز، میل و شهوت و گناه و فریب(مرد) است ( نگاه شود به زروان. آر.سی.زنر.،صفحا ت: ۳۰۳­، ۲۸۴) نظرشرم آور حکیم ابوالقاسم فردوسی،راجع به زن الهام گرفته از چنان " پندارها" است که وظیفۀ اخلاقی استاد اوستا و گاتها شناس ما، ودیگر حقیقت دوستان، بجای کتمان و توجيه این حقایق وحتی آراستن و تبلیغ شان، بیان علمی ونقد بیطرفانه آنهاست.

 

فردوسی در مورد زن ها از جمله می فرماید: 

 

که پیش زنان رازهرگزمگوی                                                  چو گوئی سخن باز یابی به کوی

به کاری مکن نیز فرمان زن                                                    که هرگز نبینی زنی، رای زن

کرا از پس پرده دختر بود                                                      اگر تاج دارد بد اختر بود

کرا دختر آید به جای پسر                                                       به از گور داماد، ناید به بر

یکی دختری بود پوران بنام                                                     چو زن شاه شد کارها گشت خام

چو این داستا ن سربسر بشنوی                                                 به آید ترا، گر به"زن" نگروی

بگیتی بجز پارسا- زن مجو                                                      زن بد کنش خواری آرد به روی

بدوگفت ازین کار ناپاک "زن"                                                  هُشیوار با من یکی رای زن

کسی کو بود مهتر انجمن                                                        کفن بهتر او را ز فرمان زن

چو زن زاد دختر، دهیدش به گرگ!                                            که نامش ضعیف است و ننگش بزرگ!

تبه گردد ازخفت وخیز زنان                                                    بزودی شود سست چون بی- تنان 

کند دیده تاریک ورخساره زرد                                                  بتن سست گردد، به رخ لاجورد

ز بوی زنان موی گردد سپید !                                                  سپیدی کند از جهان نا امید

چو چوگان کند گوژبالای راست                                                 ز کارزنان چند گونه بلاست

به یک ماه یکبار از آمیختن !                                                  گر افزون بود، خون بود (خود) ریختن

مرا گفت چون دختر آمد پدید                                                ببایست ا ش اندر زمان سربرید

نکُشتم، بگشتم  ز راه  نیا!                                                   کنون ساخت برمن چنین کیمیا

 

معلوم می شود که کُشتن دختران تنها بنا به ادعای اسلام، درعرب جاهلی وجود نداشت(اجازۀ ازدواج با چهارزن برای هرمردمسلمان باآن ادعادرتناقض است)، ایرانیان آریائی نیزازطلایه داران آن بوده اند

 

سیاوش ز گفتار زن شد تباه                                 خجسته زنی کو ز مادر نزاد

 

مبارک است استاد این گفتار نیک شاهنامه ،اما اینکه  :

 

زن و اژدها هردو در خاک به                                              جهان پاک از این هردو ناپاک به

 

بقول شما الحاقی باشد یا نه، به نوشتۀ خانم مهری بهفر تغییری در اصل اندیشۀ فردوسی یا بهتر بگوئیم پیام شرم آور شاهنامه نسبت به بانوان نمی دهد که مدعی ایست: 

 

زنان را ستائی سگان را ستای                                          که یک سگ به از صد زن پارسای

 

البته من همۀ اشعاری که سرکار خانم مهری بهفردرجوابگوئی به شما، نقل کرده بودند نیاوردم.  اشعار خرافی و شرم آورزیاد درشاهنامه حکیم توس هست که بقول خیام: "درخانه اگر کس است یک حرف بس است" ( به مقالهْ:  "چهرهْ زن در شاهنامه فردوسی"  نوشته حسین فیض الهی وحید- دیلماج شمارۀ ۶ صفحه ۵۲-۵۷ نیزرجوع فرمائید). شخصاً پیشنهاد میکنم دراین تعلیم تخصصی شاهنامه، برای ملیتهای محکوم و محروم ایران، آن بانوی قشقائی ودیگر بانوان نیز دست بالا بزنند و اشعار فراوان مربوط به تحقیرزنان را برای دخترانشان بجای لالائی بخوانند، تا کینه زن به مرد نیزدرکنارسایرکینه- ها، قوام گرفته و پرورده شود. بقول سلیمان در تورات، پان فارسیست ها ی ما دارند"باد" کینه ونفاق با سخنان حکیمانۀ فردوسی میکارند،که مسلما "توفان"بزرگ آنرابزودی"همه با هم"درو خواهیم کرد. "نسیمی" ازآ ن "توفان" را بخاطر مقالۀ "چه کنیم که سوسک ها سوسک مان نکنند" با مدیرمسؤلیغلامحسین اسلامی و سردبیری مهرداد قاسم فرو با کارکاتوریستی مانا نیستانی درتمام مناطق ترک نشین  (بقول شما آذری نشین) ملاحظه فرمودید !

 

باش تا صبح دولتش بِدَمَد                               کین هنوز از مطالع سحر است.

 

بهرحال در حکایت بانوی قشقائی ِشما،حُسن قضیه آن بود که نه خودش و نه فرزندانش مثل ابوالعلاء مُعری از سخنان حکیم ابوالقاسم فردوسی، چیزی نمی فهمیدند، کاش آن مادر قشقائی، بجای رزمی و یا قهوه خانه ای خواندن آن شعرها، مثل مثنوی، دربیا ت ترک آن اشعاررا میخواند! برخلاف غزل وحتی قصیده، شاهنامه خوانی رزمی، ریتمی آهنگین و گوشنواز به شعر فردوسی برای بچه ها ندارد! مردم فارسی زبان اهل منطق و تعقل هم، وقتی ازکسی حرفهای "بی سروته" می شنیدند بهم می گفتند:" داره شاهنامه می خونه " ووقتی کسی حرف مهمی میزد ودیگران توجه نمیکردند با اعتراض می گفت: " آقا شاهنامه که نمی خوانم" یعنی دارم حرف حسابی میزنم! اگراشتباه میکنم تذکربدهید!"عبید زاکانی"این تک ستارهْ طنز پرداز ادبیات کلاسیک فارسی نیزبه استقبال اشعارفردوسی، بسبک خودش رفته و کش وواکش " رستم" و "هومان" رابیان فرموده است!(عبید زاکانی - دیوان – اخلاق الاشراف- صفحات  ۱۹ - ۲۰ / چاپ اقبال ۱۳۳۲ تهران،تصحیح بسيار بد عباس اقبال). 

 

من نمی دانم درمبارزه با خرافا تِ آخوندها، بجای برگزیدن یک سَمبُل خِردگرا، شادی دوست ، دانشمند وفیلسوفی چون حکیم عمرخیام نیشابوری، چرا به اندیشه های ارتجاعی وننگ آور(ضد زن و نژاد و نژاده پرستانۀ) فردوسی چسبیده ایم و ول کُن معامله هم نیستیم. یا میتوانستيم به سراغ خداوند سخن "نظامی" برويم، راستی این چه کج اندیشی وخطای دید وتحلیل است كه گرفتارش شده ايم؟ بنا بر قاعده اکثریت مُریدان وسرسپردگان فردوسی- مثل سایرمُقلدان-هیچ تصویروتصوردرستی ازمحتوای افکاراو ونامناسب بودنش با معیارهای امروزی(حقوق بشرومدرنیته) ندارند. 

 

شاهنامه فردوسی درهر چهار داستان اساسی اش سخت "پیرمرد سالارانه" است.  در این چهار داستان تراژیک، علاوه بر تبلیغ خرافات اسطوره ای وافکار ارتجاعی، چون: تقدیر و سرنوشت، تحقیر نژادی  و تباری رستم (ازطرف اسفندیار)، جهاد و کشتاردینی (اسفندیاراسطوره اي جهت تبلیغ دین زرتشتی)، جنگ های قومی و نژادی (ایران و توران) و ... همواره در همه جا، "پیری و ایستائی و بقای تاریخی سنت"، بر "جوانی و پویائی و حرکت و تحول تاریخی آینده ساز" پیروز می شود. 

 

قهرمانان شاهنامه همگي مردند وزنان و ما دران- شان، اكثراًسرنوشت غم انگیزی دارند.مثلا "تهمینه" مادرسهراب را فردوسی دوبار برحسب ضرورت مطرح می کند:  یکباردررختخواب رستم (که اسب اش:"رخش" را گم کرده) می رود، وباردیگر پس از دو واقعه ناچیز، تهمینه را می بینیم که بعد از قتل ناجوانمردانه پسرش سهراب بدست پدرش رستم(شوي يك شبه اش) ، چند ماه بعد در تنهائی به صندوق عدم می رود وازمحنت هستي آسوده می شود.  ماندن همهْ این "پیر مردان" در شاهنامه، به معنی گرایش روحی "سازندگان" آن اسطوره ها و نیز"گوینده وسراینده  آن" یعنی فردوسی توسی به این نوع نظام "پیرمرد سالار" و "جوان کُش" است و حاکی ازتمایل  به " کهنسالار گرائی" نویسندگان "خدای نامک" یا نامه خسروان، و خود فردوسی بعنوان سراینده شاهنامه است. 

 

روح شاهنامه نفی "نوگرائی" طراوت و خلاقیت و پیشرفت بشری است: که هم در وجود زنان و هم در وجود جوانان تجلی می کند، و هردومورد بی مهری پیرمرد سالاری سنت پرستِ شاهنامه اند، که :"یزدان پرستی توأم با خسرو پرستی" را که هردوهم نرینه اند می ستاید:  اهورمزدا مرد است و حداقل نُه زن دارد ( یسنا، بند ۳۸و۳۶).  درضمن اهورمزدا با دخترش "ارت" و نیز به روایت دیگر با "اسفندارمذ" بنابه سنت مبارک "ازدواج با محارم" با "خوتک دس = خوا- ايت- واداثا" ازدواج می کند و ایزد آذر (آتش) پسر ونوه اهورمزدا شمرده می شود (ایسنا بند۱۷) ولذا تعداد زنانش به يازده عدد ميرسد:(جلال الدين آشتياني،زرتشت،صفحهْ:۳۲۰) قابل توجه است که زن و زندگی ازیک ریشه ومرد ومردن از یک اصل اند.  با وجود این ایراد اساسی در محتوای این چهارحماسه درشاهنامه ، بخصوص شاهکارهمه آنها یعنی حماسه رستم و سهراب، ازنظرطرز بیان و برخورد قهرمانان و توصیف مطلب، فردوسی کاملاً موفق بوده و ازاین لحاظ، بهترین حماسه پرداز ادبیات فارسی شمرده می شود. اینکه حماسه سرائی و شعر حماسی و رجزخوانی که جزئی از آن است تا چه حد شعر یا نظم است مقولهْ جدی دیگریست.

 

اما اقای دکتر دوستخواه در حاشیهْ آنچه راجع به "جهان شمولی" فردوسی گفتید، لازم به ذکر است که هرگزتأثیر نسبتاً اخیرشاهنامه فردوسی به جهان غرب و شرق، قابل مقایسه باتأثیر تاریخی و عمیق "هزارو یکشب" و "شهرزاد قصه گو"ی آن دراندیشه غربی و شرقی نیست و متأسفانه برخلاف ترجمه های آن به زبان لاتین و سپس سایر زبان های اروپائی، ترجمه فارسی اش بوسیلهْ "طسوجی" عمر صد و پنجاه ساله دارد.  لذا درادبیات فارسی وسایرادبیات شرقی، تآثیرغیرمستقیم ازطریق زبان اصلی آن یعنی عربی داشته است.

 

در نقد علمی (محتوا و شکل) شاهنامه، حیرت من درانتخاب فردوسی بعنوان سمبل وحدت ملی و شاعر پیشتاز ادبیات فارسی افزونترمی شود وقتی مشاهده می کنم که بقول آن شاعراگر:" فردوسی وانوری و سعدی" هرسه " پیامبران" شعر فارسی شمرده شَوَند، همو بدرستی حکیم نظامی را "خداوند" سخن نامیده است. معلوم نیست چرا ما به پیروی ازآخوند ها که می گویند: " اولین کسی که قیاس کرد شیطان بود" از مقایسهْ محتوا و شکل شاهنامه با  مثلاً خمسه نظامی می ترسیم.                                       

نظامی ازنظرمحتوا: انسان گرا، ستاینده وحرمت گذارنده به زن، وبا وجود ایران دوستی بیش از فردوسی، فاقد جنبهْ نژاد پرستی، دیگرستیزی، و خرافاتی از آن قبیل است. برجستگی نظامی در آن میان از لحاظ شکل و و فرم نیز، تصویر پردازی، تابلو سازی، قدرت تخیل استثنائی، ترکیبات زبانی و لغوی و زبان شعری قوی، نظامی داستان پرداز تخیلی را در کنار مولوی و حافظ غزل سرا قرار می دهد که در قله ادبیات کلاسیک غنی شعری فارسی قرار می گیرند. راجع به زن ونظركلي شعرای ادبیات فارسی،  كتاب: سيماي زن درايران، تأليف جلال ستاري،نشر مركز،۱۳۵۷،تهرانمراجعه شود. تحلیل روانکاوانه ونقد علمی اسطوره ها و داستان های حماسی شاهنامه فردوسی نظیرآنچه که "زیگموند فروید" در تحلیل داستان "ادیپ" نوشته ی "سوفکل" به آن پرداخته است و در آن "معرفت ناخود آگاه" نمایشنامه نویس یونانی و پدید آورندگان ناشناس این اسطوره شهر "ته ب" یونانی  را به وجود "عقده ادیپ" در مردان بصورت علمی، منطقی و عقلانی تحلیل کرده است، کاری بس مشگل و خارج ازکادر تخصصی من و امثال من است، با آنکه آقای فریدون هویدا احتمالاً با الهام از "تاریخ مذکر"آقاي دكتر براهني، مدعی شدند که ما ایرانیان بجای (و شاید درکنار) "عقدهْ ادیپ" : (عشق ناخود آگاه به مادر و نفرت از پدر) به "عقدهْ رستم" مبتلا هستیم ( عشق به سنت و پیری و کشتن پسر و آینده ).  اما ازادعا وطرح سادهْ مساله،  تا تحلیل روانکاوانه و جدی داستان ها واسطوره ها (با وجود الگوی فروید) جهت ارائهْ طرحي كلي، از روانشناسي اجتماعي يك جامعه، فاصله بسیار است.

 

طبیعی است که نه فروید مدعی بوده که سوفکل به موضوع "عقدهْ ادیپ" آگاهی علمی و خود آگاهی داشته و نه تحلیل های جدي بعدی از اساطير شاهنامه،از فردوسی، روانکاوی خود آگاه نسبت به محتوای  روانکاوانهْ اسطوره هایش می سازد.  اگر بقول کسروی ( در پیرامون ادبیات،  صفحات ۱۸۱-۱۷۹)  در هزاره فردوسی روح مداح و ماشین بدون کلاج و ترمز شیفتگانش،از فردوسی،   "فیلسوف، سپهبد و پزشگ و ....." ارائه دادند، باید منتظر بود که نسل بعدی آنها ازاوروانکاو و جامعه - شناس که به ضرورتهاي ابدي  تاریخ ايران جواب می دهد، و همه چیزدان بتراشد!  اخیراً سایتی از طرف مؤمنین فردوسی برای شاهنامه خوانی درست شده که دیدنش قابل تامل است !  بهرحال در پایبندی به عقل: هر سخن جائی و هر نکته مقامی دارد.

 

حال که بقول حافظ عیب (های) فردوسی را از دیدگاه انسانی، حقوق بشر، عقل و نیز آزادی و برابری انسان ها برشمردم و به دیدگاه ایدئولوژیک، نژاد- پرستانه و زن- ستیزانهْ او جهت تبلیغ دروغین "برتری" تبار و نژاد مورد ادعای خودش، و تحقیر تبار و نژاد ملت ها و اقوام دیگر اشاره کردم ، به ارزش ادبی، شاهنامه هم ازمنظر نقد، نظر کوتاهی در حد اين مقال افکنده شد،حال، جنبهْ دیگری از شاهنامهْ شناسی فردوسي، یعنی " پیرمردسالاری" و "سنت پرستی" آن را بیان خواهم کرد و از هنرش هم خواهم گفت. پیش ازاین اشاره شد که حکیم ابوالقاسم فردوسی اسطوره پردازی بزرگ و داستان سُرائی ماهر است که درچهارچوب "نظم" یا "شعر" حماسی  به داستان سُرائی می پردازد. بازیگران مورد نظرهمهْ این داستان های حماسی را: " پیرمردان" و یا "بزرگ مردان" تشکیل می دهند. بنابه انتظار، زن در شاهنامه نقش بسیار جزئی و فرعی داشته و همواره بعنوان "زیب جلال" و یا ضد قهرمان وارد صحنه می شود و سپس ناپدید میگردد.

 

درچهار داستان حماسی بزرگ شاهنامه یعنی:  داستان رستم و سهراب، داستان سیاوش، داستان رستم و اسفندیار و بالاخره داستان رستم و شغاد، همواره جوانان و مردان کشته می شوند و پیران و پیرتران بر سرخاک آنان برَغم گریه و مویه کردنهای فراوان پابرجا میمانند.  یعنی دراین طرز بیان، رجز خوانی ها و توصیف "مناظرو مراياي" جنگ، و زد و خورد پهلوانان، که عموماً بطرزاستادانه ای سروده شده است، همیشه"آینده و ابداع" یعنی"جوان می میرد و"گذشته وسنت" یعنی "پیر" باقی می ماند. 

 

-  در داستان رستم و سهراب، پسرجوان كشته ميشود و پدر پيرزنده می ماند. 

 

-  در داستان سیاوش با اینکه او از " وَرِ گرم" یعنی امتحان بیگناهی بوسیلهْ آتش، رو سفید بیرون می آید و آتش، سیاوش را به سبب بیگناهی او نمی سوزاند (!؟) و لذا راستگوئی وی درامتناع از همخوابگی با نامادریش که ملکه کشورهم هست، برهمگان آشکارمیشود، بازاین سیاوش است که تبعید شده و به نیرنگ "گرسیوز" گرفتار آمده و کشته می شود و پدر پدر زن های سیاوش زنده می مانند. 

 

-  در داستان رستم و اسفندیار نیز، گشتاسب خود- کامه عملا ولیعهد و پسرش اسفندیار را به نیت کشته شدن او بدست رستم، به مصاف وی می فرستد، و زال پیر، پدر رستم نیز با اینکه بخوبي می داند (!؟) که: " سرنوشت کسی که اسفندیار را بکشد، بنابه حکم تقدیر، کشته خواهد شد، با این حال پسرش رستم را کمک می کند تا اسفندیار را بکشد و با مرگ اسفندیار جوان، گشتاسب و رستم پیر زنده می مانند. 

 

-  در داستان کشته شدن رستم بدست شغاد، که درآن قهرمان کتاب فردوسی یعنی رستم قبل ازمرگ، بنابه اصل قبیله ای "انتقام"، قا تل خود يعني برادرش شغاد را نیز با تیرمی کشد، وصفحهْ كين- خواهي نزديكان بسته ميشود،  بدین ترتیب دو پسر زال می میرند و پدر پیرشان زنده می ماند. 

 

استاد گرامی:  شما نیزیاران وپیروان خود رادعوت کنید به که همۀ ایرانیان بدون شرط وشروط و"قیم" بازی، سرنوشت خود را باید بصورت سیستم فدرال دردست بگیرند، یعنی هرملت، ملیت، قوم، یا تیره:/ وهرآنچه که میخواهند خود، خویشتن را بنامند، یا شما آنها را مینامید!/ حق دارند خود را اداره کنند وبا هم دولت مرکزی مشترکی را بوجودآورند، ومثل کشورهمسایۀ ما پاکستان(مثلاً درهرده سال)، زبان مشترک خود را تأیید کنند (با رفراندوم یا درمجلس) ویا بهترازپاکستان، وهمچون هند وکانادا و سویس وبلژیک، چند زبان رسمی داشته باشند! درآن صورت مطمئن باشید که من ِنوعی نیز، خود را بالقوه صاحب تمام ایران خواهم دانست یعنی ایران، واقعاً "ملک مُشاع"ِ همۀ ایرانیان خواهد بود: (ایرانیان درمعنی ساکنان کنونی وواقعی ایران)، وآنها کشورخودرابا ارادۀ خود خواستۀ خود آنراحفظ خواهند کرد. مطمئن باشید لفظ "ملت ایران" واسم "خاک ایران" ونام "زبان فارسی" را آن توانائی نیست که منافع اقتصادی وادارۀ سیاسی ومسائل زبانی: (پان فارسیسم) ومشکلات دینی: (خمینیسم: شیعۀ سیاسی) دراین کشوررا به شیوۀ سا بق ولاحق ادامه دهد. اگربراستی ایران را دوست دارید با هر نوع انحصارطلبی که مترادفِ آزادی کُشی و برابری ستیزی است مبارزه کنید. برای من، فارسی ستیزی عکس العمل قابل فهم، درمورد کسانی است که یک عمر، وچند نسل تحقیرفرهنگی شده اند و زبان مادری پُرتوان آنها(مخصوصاً عربی و ترکی وتركمني و کردی و ...) رامشتی جاهل و متعصب، درظاهر بنام ملت واحد ایران، ودرباطن بخاطراستقرارودوام آپارتاید زبانی (پان فارسیسم ) ونژاد پرستی (پان آریانیسم) با برنامه ریزی وسرکوب پلیسی و"قانونی" ممنوع و غیرقانونی(!) کرده، و آگاهانه در صدد نابودی آن فرهنگهاهستند وحالا هم علناً وتلویحاً ازآن سیاست بعنوان "ستون اصلی وحدت ملی" دفاع میفرمایند! شاهنامه را باچنین محتوائی، گاه "حماسۀ ملی"! وزمانی با گرایش کمونیستی"حماسۀ داد"! مینامند. بعرض برسانم متأسفانه درزبان فارسی آن توان و ابزار لغوی و گرامری برای علمی شدن وکشیدن بارتحلیل وتوضیح نیست. دوست دانشمند آقای دکتر داریوش آشوری جزومعد ود کسانی هستند که " بازاندیشی درزبان فارسی " را ضروری دانسته اند.در ضمن دو مقالهْ /"واژه و زبان درفارسي"نوشتهْ "الف.تربيت" صفحات۵۱۳-۵۳۸/ ونيز/"علي كافي":"حذف زبان فارسي ازعرصه هاي علمي صفحات ۵۳۹-۵۴۵/: "(نشریهْ شمارهْ ۶ تریبون،زمستان ۲۰۰۱،) تحقيقي وديدني است، و درمورد محدودیت های زبان فارسی وسهم ۷۰% عربی  درآن به بررسی آماری و کامپیوتری  پرداخته است. میتوانید به آنسوی سکه هم توجهی بفرمائید! زیراخودشیفتگی مرض مهلکی است. صمیمانه و آشکارامیگویم که شخصاً من آن نویسنده و نیز سردبیرمجله را از جنبۀ شخصی می بخشم ،  (رژ‍يم آنها را تبرئه و با بورس تحصيلي روانهْ خارج ساخت)،آنها وامثال آنها، خوش رقصی به ساز و نوائی نظام حاكم، کرده و میکنند که سیستم بیمار"پان فارسیسم" در دل سیستم "خمینیسم"، دائما آنرا در فضای کشورایجاد ورها میکند، لذا اگربه جای توجه به معلول، عنا یتی به علت بنمائیم بایستی با سیستم پان فارسیسم، پان آریانیسم، فردپرستی نهادینه شده (شاه، ولی فقیه، کوروش، فردوسی، زرتشت و  ....) درکنارخمینیسم (شیعۀ سیاسی وانحصار طلب وسرکوبگر)، بعنوان مبارزه دموکراسی با توحش آشتی ناپذیر باقی بمانیم.

 

استاد محترم آقای دکتر جلیل دوستخواه بقول نیچه: " مهم این نیست که یکی دو بُت در درون شکسته شود، مهم  اینست که خوی بت پرستی را در خود نابود سازیم".

 

باز تکرار می کنم (بدون باج دادن یا ملاحظه کاری،و ترس وطمع ): بقول شما ، من  با مردم فارسی زبان و با زبان فارسی،  و نیزبا  هیچ ملت یا ملیت و" تیره" و قوم و فرهنگی، مخالف نیستم، که سهل است، بسیار هم آنها را محترم می دارم و ازاینکه بهرحا ل به اجبار، توانستم زبان مردمانی (ملت یا ملیت و یا تیرۀ فارسی زبان) رایاد بگیرم خوشحالم (البته اگر زبان دوم من وامثال من بجاي فارسي، تصادفاً انگليسي ميبود، استاد عزيزبهتر نبود؟) غم من وامثال من ( وازجمله استادبراهنی ) ازآنجا ناشی میشود که زبان مادری من وسا یرمتولدین فرهنگ های محکوم درایران را، مُشتی بی خبر، متعصب، خود بین و درمعنی واقعی، فرهنگ ستیز و بی فرهنگ، ولی بنام رواج فرهنگ، میخواهند نابود کنند!. دقیقا این است معنی ابزار سیاسی سازی از زبان فارسی که حضرتعالی هم نه بعنوان مسئول سانسور وزارت فرهنگ سابق و وزارت ارشاد یا اطلاعا تِ لاحِق، بلکه متأسفانه همچون یک استاددانشگاه دمکرات ویکی ازناشرین"گا تها"ی زرتشت ( که بهترینش به مؤبد فیروزآذرگشسب ونادرست ترین- اش به استادپورداوود تعلق دارد)، ضمن دفاع تعارفی ازآزادی زبانها درایران،درنوشتۀ خودِتان "ایران ستیزی"را با " فارس نکوهی"مترادف آورده وضمناً چون"زبان بیگانه و تحمیلی" (تأکید ازمن است) شمردن عربی (درهزارسال قبل)؟! برای زبان فارسی، افسانه ای بافته اید که آنسویش ناپیداست.استاد گرامی لطفاً درمعیارومحتوای"بیگا نگی وتحمیلی"بودن یک زبان کمی بیاندیشید آن زمان عربی تحمیلی بود یا امروزه زبان فارسی از ۱۳۰۴ه.ش. = ۱۹۲۵م تاکنون. بقول حافظ: "خوش بُوَد گر محک تجربه آید به میان" مقایسۀ فارسی با عربی چه از نظرساختارزبانی وگرامري، چه لغات اصلي وچه محتوای علمی و فلسفی وحقوقی و ادبی و شعری    ...... بقول عرب ها " قیا س ِمَع الفارِق" است.  نظرتان را به سخن شاعرسهل وممتنع گو وسخن شناس و روشنفکر قرن نوزدهم واوايل قرن بیستم ایران ایرج میرزادرانقلاب ادبی اوجلب می کنم که:

 

 آن کسانیکه خدای ادبند                                                                     ریزه خوار کلمات عربند

هرچه گویند از آنجا گویند                                                                  آنچه جویند از آنجا جویند

فارسی با عربی توأم شد                                                                      انقلاب ادبی محکم شد

 

در مقایسۀ زبان ترکی و فارسی هم میتوان ازجمله بکتاب"محاکمَة اللغتین"امیرعلیشیر نوائی بنیاد گذار مکتب شکوهمند "هرات" ووزیر ودوست سلطان حسین "بایقرا"(بیگ قارا) : اشاره کرد که به ترکی  جُغتائی(اُزبک) نوشته وبفارسی توسط دوست گرانقدروزنده یاد استاد "تُرخان گنجه ای" ترجمه شده وترجمۀ انگلیسی آن نیزموجوداست. درسلسله مقالات "روزگار نو"پاریس(از شمارهْ ۱۸۶-۱۷۲) تحت عنوان: " زبان مشترک وزبان های مادری،خط وتغییرخط درسرزمین ایران" به گوشه ای ازمسأله پرداخته ام. فارسی و ترکی آذربایجانی رااز نظر (اصوات+گرامر+لغات اصلی)مقایسه کرده ام. 

 

 آقای دکتر جواد هیئت نیزبعد ازامیرعلیشیر نوائی و بعنوان تالی کتاب او، تألیفی بنام " مقایسة اللغتین" بفارسی دارند که میتوانید به آن هم مراجعه بفرمائید، بشرطی که پیشاپیش با شنیدن نام یک مؤلف، سند محکومیت اثرش را نخوانده صادر نفرمائید!

 

آقای دکتر دوستخواه : شما بعد از دفاع تعارفی از آزادی زبان و منع کردن "سیستم" جا افتادۀ " پا ن فارسیسم"، ازنیش زدن وتوهین کردن به زبان وفرهنگ مردم ایران اِبائي نداشتيد(والبته نه گروهها وبقول شما تیره - های زبانی مشخص مثل ترک وترکمن، کرد، لر، گیلک، مازندرانی، عرب، بلوچ و...). نام بخشی از آنها را استاد شهریار درشعر معروف " الا تهرانیا انصاف می کن خرتوئی یا من" آورده است و به نظر من خطاب استاد شهریار که از نزدیک ایشان رامی شناختم ، نه فارسی زبانان و اهالی تهران، که نظرش ناظربر سیاستی بود که زبان فارسی را ابزار تحقیر ملیت ها یا اقوام و تیره های غیر فارس قرارداده بود، البته مبلغان وتابعان آن سیاست را نیز مخاطب استادشهریاربودند. آشکار است که شهریار، آن هنرمند بی دفاع، نمیتوانست رژیم" پان فارسیستی" پهلوی رامستقیما مورد خطاب قراردهد. شهریاری که درتوصیف خودبعدازاستقرارجمهوری اسلامی وخطاب به آن رژیم بترکی آذربایجانی میگوید: "من نَن ده نه ظالیم چیخاراوغلوم نه قیصاص چی"

 

از من هم  فرزندم نه ظالم در می آید و نه کسی که حاضر به قصاص کردن است.

 

ازسخن دور نیافتم .استاد گرامی، شما پس ازمنع و نهی سیستم حاکم،تأكيدبرحرمت گذاشتن به فرهنگهای محکوم (برروی کاغذ) بی آ نکه با اساس مسئله کارداشته باشید مینویسید:" اما دُم خروس این مسئله سازی وعوام بازی ها (کذا!) را از یک سو درجیب کسانی می بینیم که به پول دولت آمریکائی سرشت ترکیه و شرکت های بزرگ نفتی، تلویزیون و تارنما راه می اندازند و در بوق "پان ترکیسم" می دمند".

 

حضرت استاد: راستش برخورد بقول خودتان "عوام بازانه " یک استاد بدون تحقیق و دردست داشتن سند و تنها براساس شایعات و خیالات جاعلین، یا تصوراتِ مُبتنی بر تئوری توطئه، خیلی دور از شأن شما وانتظارخوانندگان نوشته های حضرتعالی است. راستی اگرسند وحتی قرائنی راجع به گرفتن پول آن تلویزیون و"تارنما" ازهردولت خارجی تا كنون دارید لطفاً وحتماً منتشر کنید که بقول حافظ:

 

تا سیه  روی شود هرآنکه در او غش باشد. 

 

حقیقت اش من نمی دانم چرا یکی خصوصیات ما (ازجمله حضرتعالی) درخت را دیدن و جنگل را انکارکردن شده است، بعنوان مثال:

 

- نه همسایگان عرب وترک که این دولت علیۀ "شاهنشاهی پهلوی ایران"مابودکه بعنوان"ژاندارم خلیج فارس" به ظفارقشون میفرستاد. محمدرضا شاه میگفت: "ما کمونیسم رادرشاخ آفریقا تحمل نمی کنیم"!  و با این گفتارمیخواستیم برای غرب خوش رقصی هم بکنیم! هرجا قدم ازجاده انصاف ووجدان  بیرون بگذارم لطفاً تذکر دهید. مخاطب من تنها استاد جلیل دوست خواه نیست همۀ خوانندگان محترم است.

 

 - یکبار که دولت امریکا برای براندازی جمهوری اسلامی بنابه سابقه براندازی ارزان قیمت دولت دکترمحمد مصدق، بیست میلیون دلاربودجه تصویب کرد وآنرا اعلان نمود ! نه آن تلویزیون ونه آن پان ترکیستهای خیالی، بلکه مشتری های قدیمی"نژاد پاک آریائی" و" پان فارسیستهای" بجامانده از رژیم سابق بودند که دربعضی از تلویزیون های بقول شما "آمریکائی سرشتِ" لس آنجلس برای گرفتن اش سرازپا نمی شناختند. ناگفته نماندکه بنابه سیاست جمهوری اسلامی وسعید امامی (اسلامی) مشهور، جهت بنیاد اپوزیسیون قلابی وتوخالی، گفتاربعضی ازاین تلویزیون ها، هشتاد درصد انتقاد یا فحش تاکتیکی و بیست درصد دفاع استراتژیک از رژیم توتا لیتر آخوندی ایست.لطفا دقت فرمائید.

 

در مورد بودجۀ ۷۵ میلیون دلاری هم اگرازخود رادیو وتلویزیون های خود امریکا چیزی اضافه بماند مطمئن باشید نصیب مشتریها وسرسپردگان قدیم و جدید فارسی زبان خواهد شد، نگرانش نباشید.

 

استادگرامی آن تک تلویزیون آذربایجانی که بنام "گوناز.تی. وی" (تلویزیون آذربایجان جنوبی) مشهور است و بنا به ادعای شما با پول دولت آمریکا ئی سرشت (؟) ترکیه و شرکت های نفتی تغذیه می شود، بعرض استاد برسانم که حدود ده ماه استکه دولت "آمریکائی سرشت" ترکیه بنابه خواست دولت احمدی نژاد آریائی نژاد"لابُد انگليسي سرشت" ، با وجود پرداخت پول، مانع پخش آن از طریق ماهواره شده و جزاز طریق اینترنت درخارج و داخل ایران قابل مشاهده نیست! که متصدیان آن این - با ر به "ها ت بِرد" متوسل شده اند، وچون این تلویزیون سیاسی- فرهنگی که درآن طیفها وگرایشهای مختلف آذربایجان جنوبی (ایران) منعکس است، تنها با کمک شنوندگان و ببینندگان آن تاکنون برپا مانده است.  از شما و کلیۀ خوانندگان محترم این نوشته خواهشمندم ضمن افشاء و انتشاراسناد ومنابع مالی ِبقول شما این "تلویزیون" که علاوه بردولت امریکائی سرشت ترکیه، شرکت های نفتی ( کدامیک هفت خواهران را میفرمائید؟) نیزبه آن یاری می رسانند،درعین حا ل لطفاً گوشه چشمی هم به منابع مالی تلویزیونهای لس آنجلسی داشته باشید که وضع بعضی ازآنها مصداق کامل مصرع دوم این بیت حافظ است که:

 

 کوه با آن عظمت یک طرف اش دریا بود....... چون داستان " کلید واژه ها " درازاست بایستی از"معاشران خواست تا گره اززلف پیچیده یاربازکنند". اما درضمن تنها نباید به قاضی رفت که راضی برگشتن نه حُسن که خود فریبی وعیب است. باز هم از شما و همۀ خوانندگان گرامي اين نوشته می خواهم اگر سندی راجع به وابستگی وخودفروختگی" گوناز. تی. وی" تا به امروزدارند حتماً منتشرکنند، تا من نیزدرکنارشما باشم. با عذرخواهی ازحوصلۀ استاد و خوانندگان گرامی و جهت کوتاه کردن دامنه سخن، به نوشتن چند بحث یا مسئله اساسی می پردازم و از شرح بیشتر "اشکالات بنیادین" دیگر استاد درمی گذرم. 

 

استاد گرامی: کشورایران امروزمشکلات زیادی داردامامسئله اساسی آن ناشی از وجود سیستم دولتی "پان فارسیسم وخمینیسم"با آزادی خواهان ملت یاملیت وبقول شما تیرههای ایرانی ازیک سو و ازسوی دیگرغارت آخوندانه میباشد(که دزدی آنها، دزدی های دزد ِنگرفته یعنی پادشاه را به طاق نسیان سپرد) این غارت برفقروبینوائی وفحشاء واعتیاد ودیگرمشکلات اجتماعی دامن می زند. درکنارمسألۀ بیکاری وفقر، ومسألۀ ملیت ها(آزادی زبان وحکمیت ملی آنها) ، مسألۀ زنان و بالاخره آزادی وجدان،عقیدۀ سیاسی وادیان قراردارد. سخن من یا درد دل من با استاد جلیل دوست خواه بقرار زیر است:

 

الف - راجع به ایران و ملت ایران:

 

آقای دکتردوستخواه: چنانکه همه می دانیم، تکوین ملت مدرن یک پروسه و رَوَند است و دراین زمینه راقم جزوه ای نوشته است بنام : "کثرت قومی و هویت ملی ایرانیان" که علاوه بر تریبون شمارۀ    (۲-۳-۴) چاپ سوئد، درایران نیزبه همت "آشنای ناشناسی" درآن زمان، درانتشارات "اندیشه نو"  درتهران چاپ شده است، خلاصۀ موضوع  آن که:

 

۱- ملت یک تعریف صوری و ظاهری دارد که داشتن: ( دولت و پول واوزان و پرچم و.. ) مستقل و مرزهای مشخصی که دولت با ارتش ملی اش موظف به دفاع ازآنها است، وبالاخره اینکه درسازمان ملل متحد، دولتهای دیگر، آن دولت را به رسمیت بشناسند وکرسی خاصی، به آن دولت- ملت تعلق گیرد. این تعریف صوری و ظاهری ملت- دولت مدرن از قرن هفده (انگلستان) و قرن هجده (آمریکا و فرانسه) با توجه به ماهیت سه طبقۀ : (سرمایه داران+ طبقۀ متوسط جدید+کارگران صنعتی) پا در عرصۀ وجود گذاشتند وعرصه را به طبقۀ اشراف (فئودال ها) و نجبا و کلیسا تنگ سا ختند. سرمایه داران با تکیه به مغزروشنفکران و بازوی کارگران صنعتی و روستا ئیان، حاکم بلامنازع سیاست و اقتصاد و فرهنگ شدند، و در یک کلام، تمدن سرمایه داری صنعتی استقرارو حکمیت یا فت، اما نسیم آن وقتی به کشورهای غیرصنعتی رسید، تنها کپیه ای ازآن وگاه سایه ای از آن را، بنابه درجۀ رشد اجتماعی و فرهنگی، وبخصوص اقتصادی- سیاسی- شان براي خويش توانستندایجاد کنند. از لحاظ ظاهری تمام کشورهای عضوسازمان ملل متحد بصورت متساوی ملت اند وفرقی بین انگلستان، آمریکا و فرانسه که پیشگامان راه بودند با نپال، افغانستان، ایران، کویت و بحرین و ...  وجود ندارد. شاید از بازیهای تاریخ است که هفت میلیون اهالی جمهوری آذربایجان امروزملت است وتقريباً ۳۰ میلیون ترك آذربایجانی مقیم ایران بقول شما " تیره" میباشند (شکرش باقی است که این "تیره"ها،" تار" نشده اند!) تناقضی است سیاسی  وحقوقی که باید به آن اندیشید. با :"اران" نامیدن جمهوری آذربایجان مسئله حل نمی شود، البته درتعریف ظاهری ملت، هرملتی که مرزو دولت و پول و پرچم و.. مستقل نداشته باشد ملت نیست زیرا مفهوم مدرن ملت، با تولد دولت- ملت همراه بود، اما امروز اتحادیۀ اروپا مفهوم سابقاً مدرن ملت را با وحدت پولی وازمیان برداشتن مرزها تاحدی ازمیان برداشته ومعنی سابق رادچارابهام نموده است! داشتن پرچم- های متعدد دردرون یک کشورنیزامروزنشان برهم زدن استقلال آن کشور نیست، مثلاًملت "کاتالان" (با مرکزیت بارسلون) درکشوراسپانیا، هم پرچم وهم سرود خاص خود را داراست، همچنین"کِبک"درکانادا...لذا به تعریف ظاهری ملت نیزبایستی بصورت استقرائی نگاه کرد(ونه قیاسی)، ونه ازروی پیشداوریهای غیرقابل تغییرقرن گذشته، ويا تصورات شخصي خود . درانگلستان که پیشگام دولت- ملت مدرن دردنیا است وقتی بین ایالت ولز، ويااسکاتلند، با انگلند مسابقات ورزشی انجام میشود ازآن به عنوان مسابقۀ بین المللی یاد میکند. ایرلند شمالی نیزشامل همین قاعده است که هم ازنظرجغرافیائی وهم فرهنگی باجزیرۀ بریتانیا فرق دارد. مطمئن باشید آنچه ایران رابرباد خواهد داد، نبود دموکراسی و برابری انساني و اراده واقعاً آزاد مردمان مناطق مختلف آن با گوناگونی های فرهنگی آنهااست و لفظ ملیت ها وحتی ملتهای ایران، آن را تجزیه نخواهد کرد! این آزادي كشي با:"پان فارسیسم" و "خمینیسم"، ونيز "فقر و بینوائی" و "مردسالاری" در حد توحش است که دلبستگی مردمان مناطق محروم و طبقات بشدت محرم، وبقول "سيمين دو بُوار"جنس دوم را به همزیستی انساني با هم دچارخدشه می کند وروح همزیستی آزاد(نه اجباری) را می کُشد. این مسائل با سایر مشکلات، کشوررا به پرتگاه نیستی كشانده ومیکشاند. در تعریف ظاهری،  ما، ملت ایران هستیم درمقابل دیگران، بنابه معیارهائی که برای همۀ ما صادق است، اما سرزمین ایران و لفظ ملت ایران از ما مليت هاي گوناگون،با تاريخ،آداب واخلاق مختلف، مثل گوشت چرخ کرده، هویتی یگانه و واحد ی از نظر فرهنگی نمی تواند بسازد که شرح آن خارج از حوصله این مقال است.

 

۲­-  ملت- دولت مدرن، دارای یک تعریف ماهوی و واقعی هم هست: که به نظر من با نهادینه شدن اصل آزادی های قانونی و برابری های انسانی: (هم افراد وهم گروههای دینی- زبانی) که لاجرم همراه با تسامح ومداراست وهمواره با ظهور، توسعه و حاکمیت سه طبقۀ سرمایه داری صنعتی  همراه است:

 

-  سرمایه داران ِ( بانکی- صنعتی، تجاری و کشاورزی)

 

-  طبقۀ متوسط جدید:  استادان، معلمین، اطباء، مدیران، مهندسین، حسابرسان،محضرداران و ... 

 

-  کارگران صنعتی : امروزه کارگران متخصص الکترونیک، که با فعله ودهقان ابوالقاسم لاهوتی و رنجبر و مستضعف علی شریعتی و جمهوری اسلامی از لحظ كيفي بکلی متفاوت است.

 

متأسفانه درسابق ما رعیتِ شاه بودیم واززمان رضاشاه به نوکردولت تغییرنام دادیم. ستون فقرات صنعت و تجارت و درآمد ایران دردست دولت نفتی بوده وهست وتا زمانیکه کنترل فروش نفت ازدست دولت"نفت فروش" خارج نشده ودراختیارواقعی ملت (مجلس،دانشگاه وشرکت واقعی نفت) قرار نگیرد خواب دموکراسی درایران تعبیرنخواهد شد، و دولتِ روزی دِه و راهنما، وملت محتاج وپيروآن باقی خواهد ماند. با این توضیح کوتاه،عجیب نیست که ما درایران هشتادویکسال استکه عملاً "پان آریانیسم" و "پان فارسیسم" داشته و داریم . مُزَیَن به  گل" پان فارسیسم" بودیم تا بعد ازانقلاب بهمن ۱۳۵۷ به سبزۀ اسلام ایدئولوژیک، یعنی"خمینیسم":(شیعه سیاسی ومکتبی) هم آراسته شدیم و"همه با هم" در ردیف مجانین وکودکان(صِغار) وَلی (فقیه) قرارگرفتیم.  لذا نباید انتظارداشت که با گفتارحضرت استاد دوستخواه، با وجودهمزیستی و همکاری این دو ایدئولوژی آزادی کُش و برابری ستیزونفی کنندهْ تسامح و مدارا، بتوانیم به ملتِ مدرن مبدل شویم. به نظرمن درتحلیل محتوائی، حکومت حاکم برکشورایران را ازنظررشد نهادهای سیاسی، مدنی، اجتماعی وفرهنگی درآن، میتوان چنین خلاصه نمود:

 

- در زمان رضا شاه و محمدرضا شاه (۱۳۰۴- ۱۳۵۷ ) جز، بَرزَخ (۱۳۳۲-۱۳۲۰) ما "ایل ملت" (پان آریانیسم) و"قوم ملت" (پان فارسیسم ) بودیم و بعد ازانقلاب بهمن ۱۳۵۷با کم رنگ شدن پان آریانیسم واوجگیری حاکمیت خمینیسم ( شیعه سیاسی یا پان شیعیسم ) به " قوم ملت " کامل مبدل شدیم ( بامذهب انحصاری و رسمی ِ شیعه، و زبان انحصاری و رسمی ِفارسی ) .

 

-  دردورۀ رضا شاه ومحمدرضا شاه و تحت تأثیراوهام وجعلیات و تاریخ ِ فرمایشی و رسمی، که در کنارتلقین وتبلیغات سیاسی وانحصاری جریان داشت، همگی ما، نژاد والای آریائی خود را "احساس"   میکردیم و آخرین شاه ما لقب مبارک " آریامهر" یعنی خورشید نژاد آریائی " را یدک می کشید (بنابه ترجمۀ غربی ها از آن نام) و هم چهاراسبه درجادۀ "پان فارسیسم" با تَوَهُم ایجادِ وحدت ملی می تاختیم، اما درروی دیگرسکه، داستان تراژیک و" پرازاشگ و خون" از یکسو، همراه با تحقیر و سرکوب پلیسی وامنیتی ازسوی دیگرجریان داشت که بقول شما،: " تیره ها و اقوام" غیرفارس دچار آن بوده و هستند! البته خودشان خویشتن را، بقول ما فدرالیست ها، ملیت های ساکن کشورایران میگویند و "استقلال طلبان" ِآن "تیره"ها، خویشتن را ملت های محکوم درایران می نامند(که مخالفین آنها راتجزیه طلبانشان مینامند). من ملیت را به معنی: " سا ب- نِی- شن" بکار می برم که در آن: فارس ها د رکنار ترک ها، کردها، عرب ها، لرها، گیلک ها، مازندارنی ها، ترکمن ها، بلوچ ها و ... قرار دارند. هرنامی که شما بهاقلیت فارس قائل هستید بقیه نیزهمان نام را دارند. هیچ قوم و ملتی دراین کشورتا فته جدا بافته و بقول تورات " قوم برگزیده"نیست، هرچند تمام اقوام در دوران ایلی خود، و نیز در مراحل سلطه و قدرتشان، بنابه خصلت عمومی "خود مرکزبینی اقوام"،خویشتن را تافته جدا بافته ای تلقی واحساس می کنند. دامنۀ اين تفكرقومي وارتجاعي به ( آلمان بالای همۀهیتلر) وحتیاروپا مرکزبینی  ونيز اسلام بالای همه است وچیزی بر آن برتری نمی یابد :(الاسلام یعلو ولا یعلی علیه) هم کشیده شده بود.شما اجازه ندهيد دوباره جنون "آريائي موهوم  بالاي همه است"درميان ايرانيان گل كند 

 

بنابه شهادت تاریخ برخلاف عقل وخرد، همواره جنون وحما قت بشدت مُسری بوده است، بهرحا ل شرح ظلم و جنایات سیاسی، انسانی، فرهنگی این دورۀ سیاه هشتاد و یکساله تک زبانی یعنی "پان فارسیسم" را باید از قربانیان آن شنید و نه از خارج گود نشینا ني چون شما،بقول صائب:

 

مَپُرس صحبت مجنون ز سایه پرور شهری                      ز من بپرس که با سر به کوه و دشت دویدم

 

استاد گرامی: می بینید که نباید تنها به قاضی رفت و راضی بازگشت !

 

تا زبانها، ادیان وعقاید سیاسی و اجتماعی آزاد نشوند وبرابری انسانی و فرهنگی در کشور بوجود نیاید ما ملت مدرن نمی شویم،"ایل- ملت"(آريائي) و" قوم – ملت"(پان فارسیسم +خمینیسم: يعني شیعه سیاسی شده یا پان شیعیسم ) باقی میمانیم.

 

 مبارزۀ فرهنگ های محکوم نیزچون برای بدست آوردن آزادی و برابری است،لاجرم حقانیت انسانی پیدامیکند، هرچند رهبران استقلال طلب (گروههای افراطی فرهنگهاي محكوم)، گاهی خود شخص دمكرات و آزادی- خواهی نیستند. آنان اغلب عکس برگردان پان فارسیسم حاکم اند و افراط و تفریط هایشان بیا نگردرجه و،شدتِ توحش هشتاد ویکسالۀ دیکتاتوری سیاسی- فرهنگی یعنی وجود آپارتاید فرهنگی (زبانی- دینی وعقیدتی ) درکشوربلا زدۀ ما ایران است. ما  نمی توانیم پروسۀ واقعی وماهوی ملت مدرن را طی کنیم که مبتنی برآزادی و برابری فردی وجمعی برای حفظ خود خواستۀ منافع ملی وسراسری است. ما گرفتارتوحش ایلی: نژادو تبار موهوم آریائی هستیم که در حکومت هیتلری بشریت یکبار، آنرا تجربه کرده است. بنا براین اصل ِ"خود ساخته " و بی پایه، عرب را عرب زبان، و ترک  (آذربایجانی، قشقائی و ترکمن و افشارهای خراسان و ...) را ترک زبان می نامید ! استاد گرامی سوای تقسیم زبان شناسی که بنابرآن زبان " اُ سِت "های کناررود ولگا هم جزو زبان های هند وایرانی شمرده شده است، شما ازلحا ظ سیاسی واجتماعی، زبان های ساکنین کشورایران امروزرا جزوزبانهای ایرانی یعنی زبانهائی که بخشی از ایرانیان صحبت می کنندقبول دارید یا نه؟، در این صورت عربی و ترکی همانقدرجزوزبانهای ایرانی: (ایرانیان) هستند که آخرین زبان مهمان به کشورمان یعنی زبان فارسی، که بعدازقرن هشتم هجری به زبان گویشی مردم بعضی ازشهرها مبدل شده است.  زبان شاعران سندی برای گویش مردم عادی محسوب نميشود! چنانکه زنده یاد دکتر نا تل خانلری هم به اين نكته اشاره کرده است (رجوع کنید به زبان شناسی و زبان فارسی صفحه ۱۴۶). شیرین کاری استاد ما آقای دکتر جلیل دوستخواه دراينجا است که خود را فارسی زبان نمی نامند و نمی شناسانند! تا بدين ترفندهمه را تحت نام سرزمینی بنام ایران، ایرانی کرده و درواقع فارس زبان کنند، وازننگ عرب زبان و ترک زبان بودن نجات داده از" پل چینو"(صراط) عبورمان دهد و به سپنتا مینوی ِوَعده شدۀ آریایی- شان برساند. خوشا به حا ل هویت باختگان قدیم وهویت فارسی یافتگان جدید وآینده !آنها را ميستائيم.

 

تا زمانیکه دواصل آزادی فردی وگروهی شهروندان درکنار برابری انسانی و قانونی شان، به بهانه -هائی ازقبیل وحدت ملی، با آپارتاید زبانی: ( پان فارسیسم ) و آپارتاید دینی: (خمینیسم ) نفی شده است و ۴۸ میلیون نفرغیرفارس زبان نظیر ده میلیون غیر شیعه مجبورند جهت رسیدن به آزادی و برابری، "غسل تعمیدِ" فارسی، ومذهبی شیعه بیابند، مانمیتوانیم پروسهْ سیاسی- فرهنگی ملت مدرن را آغازکنیم  افسوس که غسل تعمید برای جنس دوم یعنی بانوان، با خمینیسم يا پان شیعیسم ناممکن است. اينجا شایدغسل"سی شوی"زردشتی کارساز باشد! آقای دکتر جلیل دوستخواه: غایت ایده آل پان فارسیسم ( ادغام شده با تشیع سیاسی شده حاکم ) یعنی سیستمی که خود را با درانحصارگرفتن پول نفت و سایر درآمد های ارزی کشوربازتولید میکند، ایجاد یک "قوم ملت" یک د ست ( بقول کسروی با: یک زبان، یک آئین: مذهب ) منند "سَمَنو"است! جنگ ارتجاعی"ایل ملت: آریائی – فارسی" با "قوم- ملت: شیعه- فارسی" درواقع "جدال دو توحش" است، وره به دموکراسی و آزادیهای: قانونی- سیاسی- وفرهنگی :(دینی- زبانی ) و برابری انسانی (فردی وگروهی)،درموزائیک (اتنیک) ساکنان کشورایران نخواهد بُرد. درنهایت ما ازچالۀ ملی گرائی قومی (دینی: خمینیسم +زبانی: پان فارسیسم ) به چاه ارتجاعی- تر(ملی گرائی"قومی- ایلی" ، با زبان: پان فارسیسم + نژاد و تبارموهوم آریائی یا پان آریانیسم) سقوط خواهیم کرد.شماما رامثل گاندي به محبت ودوستي دعوت ميكنيد، يا به كينه ونفرت هاي قومي ونژادي

 رژیم حاکم، وبخش" باستانگرای" اپوزیسیون محکوم و تبعیدی ( چپ – راست – میانه ، مذهبی- کمونیست ودین- ناباوران وادیان محکوم و"ملی"- با طیف های مختلفشان  ...)" بقول جمال زاده "سروته یک کرباس" هستند و "همه با هم " د رهدایت ایران به سمت پان فارسیسم تلاش میکنند. در این میان، تنها جریان های طرفدار آزادی زبانی و طرفداران (بقول آقای دکتربراهنی) :"فرهنگ های محکوم"هستند، که صمیمانه از این حق انسانی، دفاع دموکراتیک ویا افراطی میکنند که استقرار دموکراسی درایران از جمله با تحقق اين خواست گره خورده است. استقلال خواهان درنتیجۀ یأس از"فهم درست" دموکراسی بوسیلۀ تحصیل کردگان ویا باصطلاح "روشنفکران" وهبران سیاسی جریانهای سراسری فارسی زبان، ونبودِ مهر، ورابطۀ عاطفی، یا عقلانی،ميان آنها با مدعيان "وحدت ملي" ايران، میل به استقلال وجدائی یافته اند. آقای دکتر جلیل دوستخواه: نمی توان با جعل آمار۵۱% درصد فارسی زبان، حقانیتی برای آزادی کُشی اقلیت ۴۹% فرضی بوجود آورد. با یک نگاه ساده به ترکیب جمعیتی کشور(چنانکه نقل شد) ساختگی بودن آن آمار(سي- آي- اِي) كاملاًآشکارميشود، و یاد آور سخن مشهوری است که دروغ معمولی و آمار را از انواع دروغ ذکر می کند.  لطفاً از این پس کاری کنید که درنقل آمار دیگران ارقام را معکوس جلوه ندهید، مثلاً در نقل آمار استاد براهنی، جمعیت آذربایجانی ها را بجای( ۳۷/۴ درصد به خطا ۴/۳۷درصد) نوشته بودید لطفاً اعداد را بصورت کلمات بنویسید ویا به اعداد عربی رایج در ایران تایپ نمائید تا کامپیوتر (رایانه = رای- آنه؟!) درصد جمعیت را به یک دهم تقلیل ندهد. بازی با آذربایجانی ها ،بازی با آذر- بجان ها ست! (راستی در ترجمهْ "كامپيوتر"،به جای " رایانه" بنظرتان "دانش شمار" بهتر نیست)؟

 

حضرتعالی ضمن اشاره به شاهنامۀ "جهانشمول"!؟ که من بگوشه هائی از"جهانشمولی و اندیشه های انسانی وبلندش"درمورد: تساوی انسانها وملیت(تیره)های ایرانی غیرفارسی زبان و نیزبرابری وآزادی زنان و "نژاده ها" ونژاد پاک آریائی"ایر"،دربرابر"بَد نژادان سامی، ودیوزادان ترکِ": "اَ ن- ایرانی" اشاره کردم، سخنی نیزاز" جلال الدین میرزا"رانده بودید، بی آنکه به سخنان به قول معروف،"صد تا یک غاز"او در" نامۀ خسروان" وی اشاره ای بفرمائید. بنظرخودجلال الدین میرزا، کتابِ" نامۀ خسروان"،تالی وجلددوم"شاهنامۀ" فردوسی است. از نظر محتوا پُرخطا نرفته، وطلوع شُعوبیۀ جدید آریائی را آنهم ازمیان خانوادۀ ترک قاجاربشارت می دهد! درواقع انجیل یا(بشارت نامۀ) شعوبیۀ جدید است که ناشنا س مانده و باید برای نشر و پخش آن، حضرات شعوبیۀ ماهمتی بکنند! امروزدرترکی به این قبیل افراد، ما واژۀ "مانقورت" رابکار می بريم ."مانقورت" کسی است که ازهویت مادری- پدری وطبیعی خود بیزارمیشود وبمبارزه با آن وکمک به دشمن آن مفتخراست. "مانقورت  مادرش را که قصد رهانیدن ِ اوازبردگی واعطای آزادی، واحیای هویت وشخصیت واقعیش، به وی راداشته است،می کُشد."(مانقورت: شخصیت اصلی داستان، چنگیزآیتماتوف نویسندۀ نامدار قیرقیزاست). شما هم می دانید که تاریخ همۀ کشورها وملتها،ازجمله ایران کنونی وتاریخی، در همۀ زبان های زنده وخاموشش،"مانقورتهای"زیادی بخود دیده وخواهد دید: "صاحب ابن عباد"ها ونیز"جارالله زَمَخشری"ها، کم نبودند. بعدازانقلاب،جوانی که ازجنایتها وقانون شکنی های جمهوری اسلامی کلافه شده بود، درمقابل دوربین تلویزیون فرانسه وبفارسی وفرانسه گفت: "من ننگ دارم که ایرانی هستم".امثال جلال الدین میرزاها رامانند شما، فارسی زبانهای ایران، ما ترکان آذربایجانی ایران وسایرملیتها (بقول شما تیره ها) ی محکوم درایران هم، داشته ایم وخواهیم داشت. ازرشید یاسمی کُرد، تا پورداوودِ گیلانی ها وامام محمدعلی شوشتری ها (از دیگرتصحح كنندگان نسبتاًخوب گاتها) وکاظم زادۀ ایرانشهرها وسید احمد کسروی تبریزی ها و... می دانید که "صاحب ابن عباد"چون قیافه خودرا شبیه اعراب نمی یافت ازنگاه کردن به آئینه خوداری می کرد!، و"جارالله زَمَخشَری/ با آن احاطه درتأ لیف"مقدمة الادب" به زبانهای (خوارزمی یعنی زبان مادری مؤلف، فارسی، عربی وترکی) ونیزتأليف تفسیرزمخشری، / می گفت: "شکرخداراکه مرابا تعصبعربیت سرشته است!  "لقب جارالله هم بمعنی همسایۀ خدا است، زیرادرنزدیک کعبه ودرمکه مقیم شده بود. زبان ترکی ماهم مِثل عربی وفارسی وکردی و ... بیدی نیست که ازاین بادها بلرزد، آنهاوهمۀ کسانی که بخاطر عشق جنون آمیز(وفاقدعقلانیت ودرنبودروح انسانیت) به یک فرهنگ (زبان:فارسی + مذهب: شیعه) ونفرت بیمار گونه ازفرهنگهای دیگر،دست به توطئه وشرکت درنابودی فرهنگها(ادیان وزبانها)ی دیگر،وازروی طرح وبرنامه میزنند،بدون هیچ مجامله ای شایستۀ این ابیات شیخ اجل سعدی هستند:

 

به آدمی نتواند گفت ماند این حیوان                                         بجز دُراعه و دستار و نقش بیرونش

بگرد درهمه اسباب وملک ودولتِ او                                      که هیچ چیز نیابی حلال جز خونش

 

 البته من بامصرع آخرسخن سعدی موافق نیستم، زیرامخالف اعدام، قصاص و آدم کشی هستم. استاد، باکی نیست باید با "مانقورت"ها مبارزه کرد وگذاشت "عِرض ِخود ببَرند وزحمت ما بدارند!". آقای دکترجلیل دوستخواه: من ازخواندن نظرحضرتعالی درمورد "سلطان محمود غزنوی" نکته ها آموختم. زهی آفرین براین نمک شناسی! میدانید که اوچهارصد شاعرومداح فارسی گودردربارخودداشت ونام یکی ازمداحان سلطان، بقول خود فردوسی: "ابوالقاسم" بود:

 

جهاندار محمود با فرّ و، جود                                                   که او را کند ماه و کیوان، سجود

"ابوالقاسم"،آن شهریارجهان                                                  کزوتازه شد تاج شاهنشهان                      

"ابوالقاسم"،آن شاهِ با فر و،دین                                              خداوند دیهیم وتخت و نگین   

جهاندار محمود گیتی گشای                                                 خداوند شمشیر وفرهنگ ورای

 

سلطان محمود آنقدربشعرا ومداحان خود،زروسیم بخشیده بود که "بس ای مَلِک،بس ای ملک"  شاعران مُقرَبَش بلند شده بود. برای برخورداری ازاین خوان بیدریغ گسترده، اگرخود سلطان محمود، بعنوان سیاستمداری هوشمند وکشورگشائی نکته سنج و گوهرشناس، بدنبال ابوریحان بیرونی این بزرگترین مغزعلمی عالم اسلام وحکیم ابوعلی سینا فیلسوف نامدار،سفیربه گرگان  میفرستاد وآنها راازشاه آنجا طلب میکرد، وآزادۀ معتقدی چون ناصرخسروکه بگفتهْ خود"قیمتی دُر ِ لفظِ دَری را نمی خواست مانند دیگر شاعران، واز جمله فردوسی بخاطرطمع نفس ضایع کند:

 

" به نظم اندر آری دروغ و طمع را                                         دروغ است سرمایه مر کافری را"

 

با این حال او نیزسَری به دربارسلطان محمود میزد وگویا "مقام مَلک الشعرائی" راردکرد ه و راه آزادگی وآوارگی بخاطرعقایدش (شیعه اسماعیلی فاطمی مصر) راپیش میگیرد و"حُجت"  جزیرۀ خراسان میشود. اماحکیم ابولقاسم فردوسی "شاهنامۀ" قبلاً سرودۀ خود را برای گرفتن زروسیم سلطان محمود به اوتقدیم میدارد وضمن ابراز تَسَنُن(تقیه) وتعریف خلفای راشدین درمدح سلطان می گوید:

 

چو کودک لب از شیر مادر به شُست                           به گهواره  محمود گوید نُخُست

 

 آن"هجونامۀ"رسوا، که نشانۀ حقارت ودون- همتی گویندۀ آنست، درصورت اصا لت حتی بخشی  ازآن، مسلماً قسمت مهم آنراشخص ثالثی که شیعه مذهب و شعوبی مشرب بوده، بعد ها سروده است. نیز داستان دروغین نقره دادن وبعد طلافرستادن سلطان هم بنظرمیرسد ساختگی  است، که گویا بنابرآن روایت جعلی، طلاها از یک دروازه وارد می شده و جنازۀ فردوسی را ازدروازه دیگر خارج می کردند. درحالیکه امروزروشن شده است که فردوسی پس ازگرفتن و یا نگرفتن(هم درهم وهم دینار) برای هربیت شاهنامه (!) بنابه قراردادی که با سلطان محمود بسته بود (وبعید است که سلطان محمود زیرقول وقرارخود بزند، جاعلان و ناقلین شعوبی"قیاس ازدون- همتی خود می گیرند") به مازندران رفته وبعدها درغربت خود، احتمالاًبعد ازمرگ سلطان محمود "یوسف وزلیخا" راسروده، که درواقع سومین تغییرخط زندگی خود، وپشیمانی ازمداحی ها ومزدورشعوبیه شدن شاعربوده است، که زنده یادعلی اکبردهخدا بسیاربه آن علاقه مند بود و اصالت آن را تصدیق می کرد، اما سیاست وایدئولوژی "پان فارسیسم و پان آریانیسم" قبلی وفعلی اجازه نداده، این آخرین اندوه نامۀ حکیم توس منتشرشود وخللی برارکان پیغمبر- سازی ازاو، ونیز كتاب مقدس سازي از"شاهنامه" وارد شود!/"شاهنامه"اكنون به کتاب مقدس"دین جدید" شعوبیه کنونی مبدل شده است!/.اگرفرصتی فراهم بود لطفا بر"تأملی در بنیان تاریخ ایران- کتاب دوم- برآمدن  اسلام، بخش اول (پلی برگذشته) تألیف آقای ناصر پورپیرار صفحات۲۹۲-۲۲۷(شاهنامۀ فردوسی)رجوع فرمائید،ضرر ندارد،"کفریاتی" تأمل برانگیزدرسرزمین سنت پرستی و"بلاد الخا ضعین"ومقلدان است!آيات مقدس هم نيست كه نتوان در آن: "چون و چرا، و چگونه و در چه شرايط" را مطرح ساخت.

 

درمورد سلطان محمود غزنوي بعرض استاد میرسانم که "لوموند دیپلوماتیک"درسال(۲۰۰۰) میلادی  تنها دو شخصیت مؤثردرآسیا را بعنوان آغازگران هزارهْ دوم انتخاب کرد ومقالۀ مفصلی راجع به هریک نوشت:

 

اولی حکیم ابوعلی سینای بخارائی ودیگری همان محمودغزنوی (گُماشته درخانۀ تان!) بود. استاد محترم آقای دکتردوستخواه: جنایات شیعه کُشی وقرمَطی جوئی سلطان محمود با تمام ابعادش، هرگزبه گردِ پاي:ِ مُثله کردن ها، چشم درآوردن ها، گوش بُریدن ها، وزبان ازحلق کندن های داریوش بزرگ ما نمی رسد: ( بند: ۱۴و ۱۳ از دِ- بِ یعنی کتیبه بیستون) که پس ازآن مجازات وحشیانه، محکوم را بطرزجنایتکارانه ای به چهارمیخشان می کشید: صفحات ۱۵۳- ۱۵۱ –۱۴۵-۵۳ –۵۱ فرمان های شاهنشاهان هخامنشی، تألیف شارپ ترجمه به فارسی رجوع فرمائید، که در جشنهای۲۵۰۰ سالهْ شاهنشاهی، ازطرف شورای مرکزی جشنها ترجمه وچاپ شده است که به نمونه ای ازآن اشاره می شود:

 

 " بند ۱۳ صفحهْ ۵۱ فرَوَرتیش گرفته شده بسوی من آورده شد.من هم بینی،هم گوش،هم زبان (او) را بریدم.و یک چشم ا ورا ازحََدَقه در آوردم:(کندم). بسته دم درکاخ من نگاه داشته شد. همه او را دیدند. پس ازآن اورا درهمدان دار زدم:(بر نیزه نشاندم). ومردانی که یاران برجستۀ (او) بودند.آنها رادرهمدان دردرون دژ آویزان کردم (دار زدم) ".مشابه همین مُثله کردن رابرای"چی ثرَتَخَمنامی از"سگارتی"ها دربند ۱۴ صفحۀ ۵۳ تکرارمیکند. دراین تفاخربه بریدن اعضاء بدن مخالفان سیاسی، بنظرمن، داریوش"بزرگِ" (۵۲۲-۴۸۶ ق.م.)، آریائی ِما، پا،درست جای پای"سَلمانَصَرسوم" پادشاه آشور(۸۵۸-۸۲۴ ق.م.) سامی، گذاشته است.غرض این نیست که داریوش آریائی ما، مُقلِدِ آن پادشاه سامی است وابتکاری در جنایت ندارد!،اما "فضل ِمُتقدم"را نباید انکارنمود: "سَلمانصرسوم" پسرخَلفِ "آسورنَصیرپا ل" میگوید: من بریدم " بازوان، یا دستها، بینی، گوش ها و تمام اعضاء برجستۀ سربازان زنده را. چشمان سربازان دیگررا در آوردم. تلی ازاعضاء آنها ساختم از ۶۵۰۰ جنگجو. سربازان باقی مانده را درصحرا رها ساختم" به نظرمی رسد البته حد جنایتکاری داریوش بزرگ ما ازسَلمانصرسوم آنها، حداقل در"زبان بریدن"(راستی چگونه؟) وبه چهارمیخ کشیدن: (دارزدن بسبک خاص داریوش: روی نیزه نشاندن وبه چهارمیخ کشیدن)، بالاتررفته است(درترجمۀ فارسی"نارمن شارپ"،صفحۀ۵۱دارزدم)آمده ولی"ای.م.آُرانسکی"در( فقه اللغۀ ایرانی صفحۀ ۱۰۸ انتشارات  پیام۱۳۸۵) بدرستی" او را بر نیزهنشاندم" ترجمه کرده است، زیرادرموقع تألیف،گرفتارمحظورات جشنهای دوهزاروپانصدسالۀشاهنشاهی نبوده است!واین هردودرمقابل خشایارشاخیلی ازقافلۀ جنایت وکشتارو بی مُُرُوَتی عقب مانده اند. به پیروی ازپدرش داریوش /که اهالي طرابلس را درلبنان، بنوشتۀ افلاتون (درکتاب قوانین) کاملاً قتل عام ونابودکرد/، خشایارشا نیز که نشان ازچنان پدری داشت، شهرفرهنگی- تجارتی: (آتن)، وعروس شهرهای دنیای باستان یعنی(بابل) را قتل عام کرده وسپس آتش زد! این دوآدمکشی وحشیانه، قطره ای ازدریا است، بهترین راه برای"خشایارشا- شناسی" واقعۀ زیراست: خشایارشا این پادشاه "جمشید نشان" به زن برادرش درغیبت برادری که به مأموریت نظامی اش فرستاده بود تجاوزمی کند. بخاطر گلایۀ جزئی برادرش ازاین عمل خلاف مُروت واخلاق، خشایارشا، این شلاق زننده بردریا! جهت  رام کردن طوفان آن (که بیانگرسطح شعورش می باشد!)، تمام خانواده برادررا همراه خودش به قتل میرساند!که قدما در شأن چنين اعمل و كرداري گفته اند: "چنین کنند بزرگان،چو کرد باید کار"!

 

استاد گرامی: خلاصه این که اگرهندی ها ازسلطان محمودغزنوی شاکی باشند کاملاًحق دارند.  اما تنها فارسی پرستان (پان فارسیست ها) و پان آریانیستهای ما درایران وافغانستان و تاجیکستان حق ندارند نمک خورده نمک دان شکنند، زیرا تاریخ ادبیات زبان فارسی نظیر دربار"یمین الدوله سلطان محمود غزنوی" را هرگز بخود ندیده و نخواهد دید.  آیا براستی "شعر" فردوسی شعراست وهربیتش به یک درهم (سکۀ نقره) یا یک دینار:(معادل یک اشرفی یا سکۀ طلا) می ارزد؟. درنقد ادبی، بین این سی هزار بیتِ (یا با الحاقات آن شصت هزار بیتِ) شاهنامه، براستی پانصد بیت شعردرمعنی ادبی آن که بتوان آنرا "شعر" خواند وجود ندارد؟.آنها"نظم"اند و"شعر"نیستند.درمقایسه با قلۀ های شعرکلاسیک  فارسی چون نظامی، مولانا (دیوان کبیر شمس تبریز) و حافظ ، کاملاً آشکاراست که: هرچند به قول معروف خود فردوسی شاعری"بالفطره" بوده است، اما وقتی همچون مترجمی، یک سری داستانهای اسطوره ای و نيمه تاريخي را ازروی ترجمهْ "خدای نامک" به شعرترجمه می کند (كه خود آنرا:نامهْ خسروان :شاهنامه مينامد) طبیعتاٌ نمی تواند درمعنی واقعی شاعر باشد. چنانکه مولانا نیز درمثنوی خود نمی توانست مانند غزلیات شمس، نبوغ  شعری خود را بروز دهد، وهم ازاینرو، بعضی ها دردفاع ازشخص فردوسی درمقابل سخنان غیر قابل دفاع در شاهنامه، می گويند که :"سرودن شاهنامه پیشه ی فردوسی بوده است نه اندیشه او".اما نه این دفاع ونه آن توجیهات و تفسیرهای حضرتعالی ودیگران نمیتواند این واقعیت را بپوشاند که:

 

اولاً: شعرعروضی را اعراب سیصد سا ل قبل ازظهوراسلام به سبب غنای لغوی و انکشا ف ادبی، ابداع وایجاد کردند ومیدانیم درعالم بشریت تنهاهمان اعرابِ (بقول نادرست مسلمین) عصرجاهلیت بودند، که توانستند ازمرزشعرهجائی به قلمروشعرعَروض (با وزن وقافیه، توأم باروح شعری)برسند. اصطلاح نادرست عصرجاهلیت را، اسلام برای سیاه جلوه دادن فرهنگ پیش ازخود، جهت سفید ترجلوه نمودن خویش جعل وشایع کرده واعتبارعلمی ندارد). شرط عبورازمرزشعرهجائی به قلمروشعرعروضی،غنای لغا ت وواژه ها، وهمچنين آشنائی درحد تسلط به ریزه کاریهای زبان ازیکسو، وابزارلازم توأم با آگاهی برای فهم و رعایت وزن وقافیه ازسوی دیگراست! نَحونسبتاً پیشرفته نيزلازم است، زيرادرمبحث"مُعَرَب و مَبني" چون دركلمات عربي"حركهْ (-َ-ِ-ُ )"حرف آخرآنها دركلام بنا به كاري كه انجام ميدهند تغيير پذيراست، لذا براي دانستن "حركه"هاي آخركلمات، دانستن علم نحودرعربي ضروري است، كه كارساده اي هم نميباشد. اشعاربشریت ازشعرهای سومری تا چینی، هندی(ریگ ودا) و نيز گا ت- های منسوب به زرتشت، تا برسد به اشعاربابلی، مصری، یونانی، یهودی و رومی و ترکی(اورخون، اویغور، بیاتی ها، و..) همه وهمه، درشعرهجائی سروده است ولی، همان عرب هائی که استاد پورداوود همواره جهت تحقیرو اهانت، "تازی" یعنی سگ- شان می نامد، شعرعروضی را به بشریت و دنیای ادب ازجمله ادب فارسی و ترکی واردو،و.. عرضه نمودند و"شعر" را خودِاعراب تعریف کردند وآنرا به سبب انتقال احسا ساز"نظم" که همان وزن وقافیهْ "شعر" را دارد ولی فاقد روح شعری است جدا کردند. ازهمان فرهنگ غنی عرب، که هم سازندۀ لغات غنی ودقیق بکاررفته درقران بود (وقران ازنظرعلمی با چهار هزارفعل،محصول فرهنگ عصرخویش وماقبل آن است، که به ناروا، مسلمین عصرجاهلیت-اش می نامند)، وهم درپیش ازاسلام، ابداع کنندۀ "شعر"عروضی و اوزان قابل گسترش آن است،استاد گرامي، درقرن چهارم هجری است که شعرعروضی فارسی، و به تقلید از عربی پا به عرصهْ هستي می گذارد. ولی دوبیتی های آن: (فائز دشتستانی) هنوزهجائی است. ادبیات عرب، اساساً"رجز" را جزو شعر به حساب نمی آورد!. از اینرو وبا این مقیاس، ازشاهنامه بقول معروف "علی" یا "ابوالقاسم" می ماند و دیوان "یوسف و زلیخا"ی او، و معدودی تک بیت ها در شاهنامه! مثلا : بزد تیربر چشم اسفندیار----  جهان تیره شد پیش آن نامدار شعرنیست "نظم" است، اما تنها مصرع اول بیت بعدی، باهمان مقیاس عرب ازشعر، روح شعری دارد:

 

خم آورد بالای سرو سهی                                                     ازاودورشد دانش وفرهی

 

 مصرع آخرهم فاقد روح شعری بوده و"نظم" است. دوران کلاسیک شعرفارسی راهم بنا بر  همان مقیاس عرب از" شعر" و "نظم"، میتوان تعریف وطبقه بندی کرد. البته تعریف مُدرن ،اوروپائي وجدید شعر، با آنچه دردوران سنتی وجود داشت فرق دارد، اما درهر حال این تعریف ارسطو درکتاب" فن شعر"همواره اصالت خودرا حفظ کرده است که:  قبض و بسطی  ، یا احساس شادی وغمی که در حین سرودن شعر، درشاعروجود داشته، بایستی مشابه آن درخوانده ایجا د شود، وگرنه سروده نظم است ونه شعر (صرفنظر ازمحتوا و صنایع  قالبی ولفظی). معیارهای ما ازنظر سنجش محتوای شعرمیتواند: از انسانی بودن شروع وبعد به ملی و قومی و دینی و زبانی وعارفانه وعاشقانه و..بودن برسد نه برعکس. پیام فردوسی درشاهنامه درکلیت ضد انسانی، وبرای حفظ منافع ایرانیان کنونی مضر،وجهت تقویت روح همزیستی وبرابری، نِفا ق-  افکن، وبرای نصف بشریت یعنی بانوان، ضد زن، مردسالارانه، تحقیرکننده،وبرای مردان آزادیخواه امروزهم، شرم آوراست! بعلاوه چون شعرعروضی با ساختارزبان عربی سازگاراست ودرشاهنامه (برخلاف ادعای پان فارسیست ها) به سبب بکاربردن واژه های عربی،به تعداد اندک، ازلحاظ قالب وشکل شعری، لطفِ اشعاریانظمها  بسيارپائین آمده وازکلام فاخرخاقانی واندیشمندانۀ ناصرخسرو، وتصویرسازیهای نظامی و بارش طوفانی کلمات درغزلهای مولانا دردیوان کبیر"ِشمس تبریزی" وموسیقی کلمات و اشارات حافظ ، وحد سخندانی سعدی وعمق ولطف صا ئب و.. خبری نیست! لذاانصاف بایدداد که این نظم های فردوسی حتی درمقایسه با قصائد" بهاریۀ فرخی سیستانی"ِ مقیم دربارسلطان محمود، نه به یک" دینارودِرهم" که بقول عُبید زاکانی به یک" فلوس" و"آقچه"هم نمی ارزید. مگرآن که خواست فردوسی پرستان را گردن نهاده و به چشم و مغز خود اعتماد نکنیم وگوش بفرمان ازما بهتران داریم یعنی باب مقایسه راببندیم که بقول آخوندهای طالب تقلید و ضد تفکر: اولین کسی که قیاس ومقایسه کرد شیطان بود! شعروشعور، وشاعرو مَشاعرو.. عربی بوده وهمگي ازیک ریشه اند!

 

استادگرامی،دین یاآئین جدید"پان فارسیسم"، آخوندها ومقدسات خاص خود را دارد،خيلي خيلي مواظب باشید كه رندان، ازشما در ضدیت با "آخوندهای شیعه"،" آخوند، یا امام،يا مرشد ِ پان فارسیست"ها نسازند!بنظر ميرسد: آنزمان كه گمان ميكنيم ديگرانراخريده وبا فريفته ايم،خود را فروخته و فريب خورده ايم.همهْ عوام فريبان،خود فريفتگان، و فريب خوردگان عوام اند. امید وارم این "جسارت"من وامثال من، درگشودن باب نقدعلمی وعقلانی محتواي شاهنامه بجای تعریف و توصیف وحتی (مثل مؤمنین) توجیه و تفسیرآخوند وارازآن اشعار، راه رابر بُت سازی (ازشاهنامه) وپیغمبر تراشی ِمشتی مدعیان دین ارتجاعی جدید درداخل وخارج کشورازفردوسی ببندد. بعداز عبيدزاكاني، زنده یاداحمد شاملو از پیشکسوتان نقداحساساتی و به اصطلاح "طبقاتي" این راه بود. دفاع از حقيقت و افشاء دروغ وشياديها ،عين شرافت و شجاعت است.

 

من نه موافق و نه مخالف کوروش وداریوش، ویا زردشت و فردوسی و..بوده وهستم. بیان حقایق برای اندیشیدن زندگان است، و نه جهت مخالفت بامردگانی که به قول خیام، اکنون " با هفت هزار سالگان سربه سر"می باشند.( مرده پرستی، نظیرضدیت بامردگان ازعقل سلیم و سلامت نفس بدوراست!). واقعیت اینست که ازدورۀ رضاشاه، باسوءاستفاده از دین- خوئی ملت ایران، دین ویا ایده ئولوژی ضدانسانی جدیدی، بنام جعلی"ِناسیونالیسم ایرانی"ساخته وبخورد ما داده اند ومیدهند که: پیغمبر- آن، چنان که اشاره شد: نمادِ پندار نیک آریائی یعنی   "اشوزردشت" می باشد. کوروش کبیر" نمادِ کردار نیک وباستا نگرائی آریائی است (اخیراٌ ازطرف دیوانگان یامؤمنان کوروش- که تالی"دیوانگان حسین" درایران هستند- اطلاعیه ای تحت عنوان" بنام آهورا وکوروش کبیر" صادر کرده اند ضمیمۀ شمارۀ یک دیده شود)، و" فردوسی"توسی هم نمادِ گفتارنیک آریائی محسوب می شود (دربرابرگفتاربد سامی وترک و..) چنانکه درمقاله ای درروزگار نو(صفحۀ ۷۴ - ۷۸، شمارۀ ۲۲۷، اردیبهشت ۱۳۷۹) نشان داده ام، عمرکشف واژۀ تجریدی "نیک"به"ایده یا مُثل" افلاتون و"کلیات" ارسطو میرسد. اما"نیکی"رابشریت حداقل ازسومریان میشناسد.هیچ پیغمبری ازجمله زردشت نمیتواند مفهوم مُجَرَدِ نیک افلاتونی وکلیات ارسطوئی(کبری درقیاس) را دریابد ومطرح کند. از نظر متون زردشتی ازجمله در"زامیاد یَشت" کردۀ ۱۲، بخش۷۹ و۸۴ ونیز"آبان یشت"سورۀ ۲۴، آیۀ۱۰۴-۱۰۵معنی نیکی مترادفِ: "مطابق دستورو شیوۀ دین"است: (فری که از آن زرتشت بود/ که بشیوۀ دین اندیشید/که بشیوۀ دین سخن گفت/که بشیوۀ دین رفتار کرد). لذا ازنظر زردشت و زردشتیان مؤمن: " پندار نیک یعنی  پندار مطابق دستور دین وکردار نیک یعنی کردارمطابق دستوردین،گفتارنیک یعنی گفتارمطابق دستوردین است ،یعنی اُرتُدُکسیسم خالص وارتجاع کامل. میترائیسم،مسیحیت،مانویت واسلام وحتی بهائیت(درقرن۱۹) که همگی بعد از افلاتون وارسطوآمدند، نیک را بمعنی مطابق دستوردین که مترادف ثواب و واجبات دینی تلقی كردند، وبدرابرابرگناه ونا ثواب یعنی مغایردستوردین تلقی کرده ومیکنند، ومگرانتظاری بغیر از این میبایستی از ادیان از جمله دین زرتشتی داشته باشیم.

 

 چنانكخ اشاره شد:امروزپان فارسیسمازصورت ایدئولوژی یکه تاز، بصورت مذهبی درآمده که کتاب مقدسش"شاهنامه" وپیغمبرش فردوسی است و کسی را حق چون و چرا واما واگر در بارۀ آن نیست و مفسرین ومدافعین(بگوئیم آخوندها یش) دردفاع ازآن"مطلق ِخود ساخته"، هر چه لازم باشد از قوطی مارگیری خودبیرون می آورند، چراکه همواره ودرهرنوعش: "تفسیر دام تزویراست"زماني که وسیلۀ تعبیرعقاید گذشتگان، بامعیارهای امروزی می شود. استاد  گرامی دردربارسلطان محمود تنها فارسی وجود نداشت. آنجا زبان عربی نیزکه پدرخواندۀ زبان فارسی- دری- تاجیکی ِکنونی ایست،حضورداشت، چنانکه زبان ِلشگروخود سلطان محمود ومسعود واریستو- کراسی واشرافیت نظامی حاکمشان، تنها ترکی بود. درتاریخ بیهقی مرتب ازآمدن"سوباشی"(به ترکی شرقی بمعنی سرلشگرویا فرمانده کل قشون است) و گفتگو به زبان ترکی سخن رفته است. تاقرن بیستم (که ملی گرائی مدرن سرمایه داری- صنعتی غربی، بسبب عقب ماندگی اقتصادی- اجتماعی جوامع شرقی، بصورت ملی گرائی های:/قومی: (زبانی- دینی) ویا ایلی: (نژادی- تباری)/ درآمد، راستش چنین معارضه ای آنهم دراین حد بیمارگونه وازروی برنامه، میان عربی، فارسی وترکی وجود نداشت، یک تقسیم کاراجتماعی بود که ازقرن چهارم وپنجم هجری تا چهاردهم هجری (انقراض قاجاریه در ۱۳۰۴ هجری شمسی) بمدت ده قرن دوام داشت که نشانۀ خِردسُنتی درتقسیم کارجامعه بود، بدین قرارکه:

 

- عربی: زبان شعر، دین، وسپس  علم، فلسفه، کلام، عرفان و تجارت بود.                                   

-  فارسی:  زبان شعر، دیوان و دولت، وسپس  کلام ، عرفان و اندکی   فلسفه وعلم بود.                  

-  ترکی:  زبان شعر، شاه و قشون، اشرافیت، وسپس  کلام عرفان و اندکی فلسفه و علم بود.             

که یاد آور همزیستی این سه گروه زبانی درکتیبه بیستون داریوش اول است:                                 

- ایلامی: مثل زبان ترکی، زبان پیوندی است و زبان دیوان و ادارۀ هخامنشی بود.                         

- بابلی: مثل عربی زبان قالبی (سامی) است و زبان بین المللی، تجارت  بود.                                

- پارسی باستان: مثل فارسي زباني تحليلي است،و زبان شاه و قشون و قوم حاکم بود.

 

امروزنیزدرسیستم فدرال مدرن بایستی:

 

۱- هرزبانی که در ایران مردمانی صحبت میکنند بتوانند فرزندانشان به آن زبان تحصیل کنند تا به این "نسل کُشی خاموش" و "توحش عریان" یعنی "پان فارسیسم" و تحصیل اجباری به یک زبان(فارسی) و ممنوع کردن آموزش سایر زبان ها پایان دهیم.

 

۲-  فارسی به عنوان زبان مشترک و( نه زبان انحصاری، حاکم و قاتل) وجود داشته باشد، البته با تأیید دمکراتیک وادواری ملت ها(تیره)ی ایران.

 

۳- دروس علمی (ریاضیات،علوم دقیقه، علوم انسانی) به زبان انگلیسی تدریس شود تا بتوانیم باین کاروان پُرشتاب (که درهرپنج سال دانش بشردرزبان انگلیسی وآلمانی و فرانسه دو برابر  میشود) نزدیک شده وبا آن همراه شویم.

 

 متأسفانه حضرتعالی نیزازترکی(آذربایجانی) وزبان وادبیات آن مثل اکثرهموطنان فارسی زبان (وحتی خود ترکان ازخود بیگانه شده بوسیلۀ سیستم پان فارسیسم حاکم)، چیزی نمی دانید ،ازانکشاف(علمی- فلسفی)زبان برادرترکی آذربایجانی، درترکیه بی خبرید. سه زبان ترکمنی،  ترکی آذربایجانی وترکی ترکیه ازریشۀ "ترکی اُغوز" برخاسته اند وترکی ترکیه هم ازترکی آذربایجانی ما مُنشعب شده است (نگاه کنید به : بؤیوک تورک لوغَتی=/لُغتي/- کاظم قدری- جلد اول، مقدمه-۱۹۲۳). 

 

سخن بسبب عظمت ابعادِجنایت فرهنگ کُشی موجود درایران،که تبهکارانه به سکوت برگزار میشود، متأسفانه به درازا کشید و من ازشما وخوانندگان محترم عذرمی خواهم، مطلبی نیز می درموردآذری ( به قول شما "زبان کهن همۀ مردم آذربایجان در فروسوی و فراسوی ارس که اززبان های ایرانی بشمارمی آید وتا پیش ازکوچ تیره های ترک به این منطقه وهمگانی شدن زبان ترکی درسرتاسر این ناحیه، کاربرد گسترده و همگانی داشت" نوشته بودید، و بعد در جواب آقائی به نام آیدین تبریزی ... که این حرف خندستانی (؟!) را مطرح کرده بود که :     "زبان فارسی استقلال ندارد و شاخه ای اززبان عربی است" من (دکتر جلیل دوستخواه) پاسخ اینژاژخائی را در همان تارنما دادم".

 

دست مریزاد استاد محترم،داریم "ادب"آریائی میاموزیم! ولی به عرض عالی می رساند که:

 

به قول نادرست سیداحمد کسروی تبریزی: مسلماً "زبان باستان آذربایگان"، آذری نیست.  ایشان دراین مورد" تجاهل العارف" فرموده وآگاهانه بنابه نوشتۀ خود: "تمدن بومیان دیرین" را نادیده گرفته اند، و زبان میانه آذربایجان(ازنظرزمان تاریخی) را،که خود مدعی ِکشف آن شده است، آگاهانه وازروی ناراستی، زبان "باستان" آذربایگان می نامید. آذربایجان پیش از آمدن وعبوراقوام گله دارماد (۸۳۶ق. م) و پارس (۸۴۳  ق. م) از آن، به درون فلات ایران، بنابه شواهد واسناد تاریخی دارای تمدنها و زبانهای باستانی بوده است! ایلات چهارگانۀ ماد، ازآذربایجان  تحت سلطۀ همان "سَلمانَصَرِسوم" پادشاه آشور،بسَمت ِاستان همدان: (ماد: به سومری وآسوری مادای وآمادای یعنی سرزمین میانه وتلویحاٌ متمدن است) و ایلات دهگانه ای که پارس نامیده شدند به سوی استانهای چهارمحال بختیاری وفارس کنونی آمدند. (پارسوا به آسوری یعنی سرزمین کناره وتلویحاٌ حاشیه نشین ودوراز تمدن). درظفرنامه های پادشا ن آشوراز" پارسوا"- های متعدد که درمرزهای امپراتوری بوده نام برده شده، و مشهورترینشان درغرب دریاچۀ اورمیه و بین اورارتووآشورقرارداشته است (گریشمن صفحۀ ۹۲ وشکل ۲۰) درضمن نام یکی از ایالات"ایلام" هم "پارسوماش"بود: که بنظر"گریشمن( کتابِ ایران از آغاز تا اسلام انتشارات علمی وفرهنگی ۱۳۷۲، صفحۀ۱۲۸و۱۲۴ وشکل ۲۰) در حدود مسجد سلیمان کنونی قرارداشته است (مگر سلیمان نبی، مسلمان بود ومسجدداشت؟!)، پارسه نام ایالت دیگر"ایلامی" است که منطبق با استان فارس کنونی است(همان ص ۱۲۵). بنا به تحقیق زبانشناسانۀ دیگر، واژۀ "پارسه با پَرسه "هنوزدرکردی وفارسی، درترکیب َپرسِه زدن وپرسه زننده باقی مانده ومعنی بی خانمان وبی اصل ونسب ومهاجم را افاده می کند همچنانکه با پارس(پاس) دادن بمعنی نگهبانی وپارس کردن(سگ نگهبان)، درهمان مفهوم بی ارتباط ندانسته اند. اززبان مادها(که هیچ نوشته ای دردست نیست!) وجزخیا ل پردازی جاعلین، مطلبی،قابل ارائه نمی باشد(بهترین تألیف همان تاریخ ماد دیاکنوف است) واززبان هخامنشیان (پارسی باستان) نیز، تنها ۸۰۰ کلمه باقی مانده است که منبع کافی ودقیقی برای قضاوت علمی محسوب نمی شود (درزبان چوپانان ۱۵۰۰کلمه موجوداست!). نیزبه قول اُرانسکی (صفحۀ ۹۹): " بدیهی است که خط میخی هجائی نمی توانست صداهای زبانپارسی باستانی را دقیقاً ادا کند وبدین سبب قرائت متن میخی همواره تا حدی مشروط به قیدوشرط است".البته اُرانسکی وسط دعوا نرخ طی میکند و زبان پارسی باستان را (که تنها ازطرف مستشرقین اسم گذاری شده است)، زبان پارسی باستانی نامگذاری می کند تا قدمی فراترنهاده وشجره نامۀ جعلی برای زبان فارسی کنونی،درست کند!وبرای فارسی ِدَری- تاجیکی، پدر بزرگ : (پارسی باستانی) وپدر:(پارسی میانه: پهلوی وپرسیک)جعل کرده وجا بیاندازد! درحالی که این سه زبان تحلیلی(آنالیتیک)، ازيكسوبسبب اختلاف مکانی / زبان پارسی باستان درجنوب ایران، پارسی میانه درتركمنستان وشمال خراسان وبعد درگرگان وسپس دردامغان، وفارسی-ِ تاجیکی- دری یا درباری، درتاجیکستان و بلخ وشرق افغانستان وجود داشت./ وازسوي ديگربعلت گسست تاریخی، آن سه زبان نمی توانند ازهم ناشی ومُنشعب شده باشند. نزدیکی تک به تک این سه زبان: (پارسي باستان، پارسي ميانه وفارسي دري)، و نيززبان اوستائی (گات ها ویسنای هفت- وَند)، با زبان سانسکریت: (ودا- ها)، گاه بیش ازقرابت آنها باهمدیگر است. زبان سانسکریت واوستائي از نظرمكاني با فارسي دري همسايه اند ولي دوهزارسال فاصله و بُعدِ زماني دربين است. با اين توضيحات تنها راه حل"معقول"مبتني بربستراين نوع ناسيوناليسم ايراني غيرمعقول، آن است كه خود زبان "سانسكريت رامثل زنده ياد دكترناتل خانلري (دستورزبان فارسي، انتشارات بابك، ۳۵ ۲۵ =۱۳۵۵ صفحهْ۲۷۸)، جزوزبانهاي "هندوايراني" بناميم! ايشان بلافاصله،درصفحهْ بعد،بدرستي درموردزبان اوستائي: (زبان گاثاها) كه لهجه اي ازهمان زبان سانسكريت"ريگ- ودا"، قبل ازورود سُرايندگانشان به سر- زمين هنداست، مينويسند: "اگرچه زبان اوستائي ظاهراًازسلسلهْ زبانهائي كه بفارسي امروز منتهي شده بركناراست ولي از زبانهاي قديم ايراني است؟.. (در مورد ازرش همهْ اين مصادره به مطلوب ها وپندارها علاوه بردلايل مكاني وزماني ذكر شده دربالا، درضمن نگاه كنيد به: "جلال الدين آشتياني،زرتشت، صفحات:، ۸۵-۸۴،۹۳،۳۹،)". خلاصه آن که ماد و پارس هیچکدام ربطی به آذربایجان ندارد(گریشمن، ص ۸۷ و۹۸) وتاریخ، ازمهاجرت آترو- پاتها درعصرهخامنشی نیزبی خبراست. ازوجود آنها بنابه مشهور، درآمدن اسکندر خبرمی دهد که آغازعصرمیانه است (بنظرمن ازالواح ایلامی خزانۀ تخت جمشید تلویحاً وجود قوم "آتروپات" احساس میشود بی آنکه مکان زیست آنها مشخص گردد) لذا آنچه اززبان ها ویا درست تربگوئیم لهجه های موجود دردهات، شهر- روستاها یا شهرهای آذربایجان سراغ داریم نه یک زبان واحد سراسری فراسو وفروسوی ارس که تنها درفروسوی ارس، طیفی ازگویش -های گوناگون است که گاه همدیگررا نمی فهمیدند(مُقدَسی در"اَحسَن التقاسیم" صفحۀ ۳۷۵ میگوید: تنها دراطراف اردبیل هفتاد زبان یا لهجه رایج بوده است). کافیست این آثاررا که بنام"گنجینۀ آذری قدیم" تصوریا قلمداد می شود، باهم مقایسه کنیم. نظراستاد جلیل دوستخواه را به مقدمۀ استاد احسان یارشاطربرکتاب آذری کسروی جلب می کنم که می نویسد: صفحه۱۹:" رساله روحی انارجانی...ارتباطی به زبان آذری ندارد بلکه چنانکه هینیگ با نظرصائب خوددریافت: (هینینگ: زبان باستانی آذربایجان" ۱۷۶حاشیۀ ۵ مراجع) بزبا ن عامیانه فارسی است وحاکی ازشیوع فارسی درتبریز!(مقدم برترکی) درقرن یازدهم است". افزودۀ استاد یارشاطربرنوشتۀ استادش هینیگ براستی حیرت انگیزاست: اولاً زبان شاعران وشاعری،و كاتبان وكتابت، معمولاً زبان مردم محل واغلب خودشاعروكاتب نیست: اشعارفارسی قطران درتبریز وامیر خسرودهلوی دردهلی ومولانادرقونیه وسعدی و حافظ در شیراز(ناتل خانلری، زبانشناسی  و زبان فارسی:صفحۀ۱۴۶) وعُبید در"زاکان"، دلیل رواج فارسی ومردمی وتوده گیر شدن آن درآن شهرها وایالات نیست. درمورد اشعارعامیانه، شق اول صادق است مگرمنطق وعقل به،  خلاف آ ن حکم کند. ثانیاًمهاجرت انبوه ترکان به آذربایجان وآنادولی، به جهانگشائی سلجوقی  درقرن پنجم هجری برمیگردد، که پانصدسال(عمرکشف امریکا) بررسالۀ مجهول الهویۀ  "انارجانی" تقدم دارد. ثالثاٌ ازبان فارسی، زبان گویش مردم ایران (جزشرق خراسان قدیم: تاجیکستان وبلخ) تا قرن نهم هجری  نبوده است. زبان فارسی، زبان مهاجر دیوانی یعنی زبان کاتبان ودبیران، وشاعران وصوفیان بوده، ونه مردمان اصلی ایران کنونی. حال این زبان مهاجرازتاجیکستان وبلخ وبعد سمرقند وبخارا، چگونه درقرن یازدهم مبدل به زبان عامیانۀ مردم آذربایجان وتبریزشده، وبعدهمانند اشباح، این زبان عامیانۀ وعمومي (ونه شاعرانه) ناپدید شده است، سؤالی است که جواب علمی ومنطقی آن برای من معلوم نیست. 

 

صفحه۲۷: دردوبیتی ها: یک کلمهْ مؤنث است.(یعنی مثل فارسی وترکی خنثی نیست).                   

صفحه۲۸: درمورد زبان دوبیتی های شیخ صفی، باید گفت که گرچه عین هیچیک ازگویشهای بازماندهْ

آذری نیست، شباهت آن بیشتربه تاتی کلاسورو،..درشمال غربی...وتاتی ِخلخا ل درجنوب..است. (راستی آذری بودن و نامیدن این دوبیتی ها ی تاتی ، چه معنائی دارد)!؟                                     

  صفحه۲۹: همچنین پیداست که با وجود نزدیکی پارتی وزبان آذری وتعلق آن به شعبۀ واحدی از زبانهای   ایرانی این دو زبان تفاوت های محسوسی دارند.                                                       

صفحه۲۹: اززبان آذری ....... درمغرب آذربایجان اثر صریحی در دست نیست.                            

صفحه۲۹: در بازسازی زبان مادی باستان (؟!) که تاکنون بیشتر براساس آثار این زبان در کتیبه های هخامنشی صورت گرفته است،اکنون میتوانبازماندۀ گویش های آذری درآذربایجان و طالش را نیز ملحوظ داشت. استاد گرامي: داريم بي سروصدا،بعلت تنگي قافيه،تالشي را"آذري"ميكنيم، يا برعكس! مبارك است اين جعل و ابداع زبان مادي برعالمان زبان سازما.

 

این هم قابل توجه است که برای اقوامی خاموش شده وناشناس وگاه موهوم، زبانی را با خیال وجعل بازسازی میکنیم! وزبانهای زنده(ترکی) راباطرح وبرنامه نابودمیسازیم."روشنفکران"  کشورگل وبلبل شاهدِ فرهنگ کُشی خاموش وبی سروصدای این جنایت آشکار و آپارتاید  فرهنگی عریان بوده وهستند! احیای زبان آذری برای نابودی زبان ترکی، صدالبته بخاطر زبان فارسی است وگرنه کسی ازاین آقایان برای زبان آذری قدیم "تره هم خُرد" نمی کند! هم اکنون به پیروی ازمیراث شوم زمان محمدرضا شاه دردانشکده ادبیات تبریز، زبان پهلوی تدریس میشود! درکنار زبانهای انگلیسی ، فرانسه، عربی و صد البته فارسی، اما زبان ترکی آذربایجانی لابُد بعنوان زبان غیر ایرانی ولذا بیگانه ودرنتیجه تحمیلی!ممنوع است! استاد گرامی آیازبان مادری را میشود تحمیلی خواند؟!(بعبارت اوستائی: " فهم وشعور مدعیانش را می ستائیم!"- این هم دعای "اَشَم وَهو"ی ما ملیتها یا تیره های ممنوع الزبان درایران آریائی است). من شخصاً، زبانی راکه مادرم به من تحمیل کرده، و درآن آیه های عشق و محبت زمزمه شده است، آن زبان را به هرزبانی که شما وامثا ل شما،بعنوان وکیل غیرموکل وقیم ِسر- خود، مدعی ایرانی وخودی بودن آن زبان برای من وامثال من هستید، ترجیح میدهم! می خواستم نظر استاد را نه بعنوان طرفدار سابق ِ"حق تعیین سرنوشت ملل تا سرحد جدائی"، بلکه بعنوان یک انسان درمورداین فرهنگ کُشی عریان سابق ولاحق جویا شوم؟زبان خانهْ انديشه ،وانديشه تصوير واقعيت هاي معني- داراست واگر"مي انديشم پس هستم" درست باشد، بنابراين: زبان،خانهْ هستن و هستي است، بقول آنسن: ولي زبان مادري، نه تنها بيانگرانديشه بلكه حاكي ازعاطفه واحساس نيز هست" ("نوام چامسكي": كتاب"انديشه و زبان، پيشگفتار: اِر.ن.آنسن، صفحهْ ۱  انتشاراتِ هِرمِس  ۱۳۷۹).

 

- استاد گرامی خلاصه آن که: دردورۀ باستان (تاحمله اسکندر) درآذربایجان گوتیها،مانناها و اورارتوها،و.. وجودداشته وسلطنت کرده اند. آسوری ها نیزمرتب حمله کرده وباج می ستاندند و گاه آذربایجان بخشی ازتوابع امپراتوری آسوربود. گوتی ها که ۹۱ سال بربابل حکومت کردند: (۲۲۰۰-۲۱۰۹. ق.م) ولیست شاهان آنها به زبان بابلی دردست است: (دیاکونوف "تاریخ ماد" صفحات ۴۶۰- ۴۵۹ و۱۴۰) وکتاب ارزندۀ (ایرج اسکندری" درتاریکی هزاره ها"چاپ پاریس  صفحات ۲۰۶-۲۰۵)

 

درمورد تمدن"ماننا "(آثارحسنلو) و"اورارتو" نیزخود می توانید به منابع مختلف تاریخ باستان از جمله تاریخ ماد دیاکونوف یا ایران آنتیک از"کلمان هووار" بفرانسه و..رجوع کنید. هر یک ازاین مردمان که تمدن های درخشانی هم آفریدند، زبان داشتند و زبان های همۀ آنها، زبان های باستان آذربایگان بوده است و"رومن گیرشمن"درکتاب" ایران ازآغازتااسلام" ترجمۀ محمد معین  صفحۀ ۳۸ می نویسد:

"ایران در هزاره سوم ق. م: مردم سومر و قوم سامی نژاد دشت بین النهرین دایماً با ایشان در تماس بودند. این اقوام ازجنوب (ایران) به شمال آن عبارت بودند از: عیلامیان، کاسیان، لولوبی و گوتی.  همۀ اینها به یک دسته نژادی متعلق اند. زبان آنها به هم وابسته است".زبان ایلامی ودیگرزبانهای ذکرشده در بالا،مثل زبان سومری، جزوزبان های پیوندی یا التصاقی یا پسوندی همانند زبان ترکی آذربایجانی کنونی است. نگاه کنید به: فرانسوا گریلو – سوزی نی- عناصرگرامرایلامی،تحقیق روی تمدنها، چاپ پاریس ۱۹۸۷ صفحۀ ۱۲. 

 

Francois Grillot-Susini 1987,Elements de Gramair Elamite.Editions Recherche Sur Le Civilisation ,Paris.Page 12

 

و چون تاریخ زباله دانی ندارد که ماقبل آریائی ها را به میل خود درآن واریز کنیم، برخورد درست و مطابق باسلامت روانی وعقلی، آنستکه درتحقیق علمی،هم درموردزبانهایباستانی آذربایجان( ودیگر مناطق ایران) که التصاقی یا پیوندی زبان بودند تحقیق (وزبان سازی!) شود: (گوتی- ماننا- اورارتو) وهم درموردزبانهای میانی آن: زبانها ولهجه های موجود باقی مانده ازعصرمیانه درآذربایجان (وسایرنقاط ایران)، پژوهشهای جدی شروع شود. تاکنون بجای تحقیق وانکشاف لهجه ها وزبانهای زنده،که برای نوشتن یک تاریخ علمی و بی غرض ومرض حیاتی است، "پان آریانیسم وپان فارسیسم" حاکم، بصورت رسمی، تنهابه نبش قبور یعنی زبان "پهلوانی"(پهلوی اشکانی واوائل ساسانی وپرسیک اواخر ساسانی) مشغول بوده  است. می بینید ابعاد جنایات ایدئولژی حاکم یعنی "پان آریانیسم" و"پان فارسیسم" فقط در ممنوع کردن، زبان زنده وکنونی آذربایجان یعنی ترکی آذربایجانی وتحقیق درریشه های تاریخی آن محدود نمی شود و فرهنگ کشی ابعاد بسیار وسیعی دارد. وجود انحصار زبانی یا "پان آریانیسم" مانع آن است که دردانشکده های ادبیات در زبانشناسی مقایسه ای بین فارسی وترکی مثلاً معلوم شود که درزبان ترکی آذربایجانی نه صدادار،و بیست ودو هزار فعل بسیط وجود دارد. درزبان تركي ازهرفعل، پنج وگاه شش فعل بسیط درست می شود، ولي درزبان فارسی تنهاشش صدا دار و ۳۶۰ فعل بسیط هست (به نوشتۀ دکترناتل خانلری) ومجبوریم به قول استاد ذبیح بهروزبا ساختن ۷۰۰ ترکیب ازاسم "سر"کمبودِ لغات را بصورتِ سِماعی وگوشی، بنوعی جبران نمائیم: "سرکردن، سرفروبردن، سربازکردن(آب)، سرپیچی کردن، سردواندن، سرسری گرفتن و... "مقایسه آن لهجه یا زبان آذری (مورد ادعای زنده یاد کسروی ومورد حسرت مدعیان بعدی که درحدزبان ایلی وروستائی بود) با زبان ترکی آذر- بایجانی  را بعهدۀ  فارغ البالان ازغرض ومرض پان فارسیسم می گذارم! 

 

یک مرغ فرغ البال دراین چمن ندیدم                                   دربند دام اگر نیست درقید آشیان است

 

 آن لهجه های مختلف که بنام کلی " زبان آذری" اسم گذاری شده اند،همگی فاقد ابزارلغت سازی، برای فلسفه وعلم وعرفان وکلام واشعار فاخر بوده اند. درموضوع قابلیت زبان ترکی وامکان تبدیل آن به یک زبان علمی، درمقایسه با ناتوانی زبان فارسی کنونی که دچارهرج و مرج باستان- گرائی از یکسو ومدرنیسم از سوی دیگر شده ،نمیتواند به زبان علمی تبدیل شود، چرا که علاوه برمحدودیت افعال، دستگاه گرامری آن نیزناقص وآشفته است. در این مورد رجوع کنید به:                                       

Uriel HEYD 1954,Language reform in modern turkey.oriental nots and  studies

 

خلاصه آنکه ازآن لهجه های مختلفی که کسروی پاکدل و متعصب از آنها، می خواهد زبان آذری واحدی بسازد وبپردازد، وبه قول استاداحسان یارشاطرآن زبان را"باز سازی" کند، در صورت وجود آن زبان، بدون شک زبان میانه سرزمین آذربایجان خواهد بود نه زبان باستانی آن. بهرحال با وجود تصریح استاد یارشاطربه وجودِ لهجه های مختلف وایجاب عقلی و اسنا د تاریخی دراین مورد، که جزدرجزیره ایسلند، هیچ زبان ولهجه ای درطول زمان وجدائی مکان بصورت واحد باقی نمانده ونمی ماند: (شاهدآن: فارسی ایران و دری افغانستان و تاجیکی) و یا ترکی (ترکمنی وآذربایجانی وترکیه) می باشد. بازاگراصراربفرمائید که آن زبان آذری موردنظردر"فروسوی و فراسوی ارس درسرتاسر این ناحیه کاربرد گسترده وهمگانی داشته است" واستثنائی بوده که دلیل قاعده محسوب می شود ونه ناقض آن، هردانش پژوهی می تواند دلیل آنرا ازحضرت استاد جویا شود، ازجمله راقم این سطرها که گفته اند:  مَن عَلمَنی حَرفاٌ، قد سَیرَنی حُرا( و نه عبدا): هرکس حرفی به من یاددهد مرا (از جهل) آزاد ساخته است. علمی که به عبودیت بکشد به قول شاعر: جهل از آن علم به بود بسیار!  واستاد گرامی: دلیل را کسی می آورد که ادعا می کند! پس دلیل شما درادعا به وجود زبان واحد درفرا وفروسوی ارس کدام است؟ اضافه کنم که درمتنی خواندم وخود فرصت تحقیق آنرا نداشتم، که سخن آقای آیدین تبریزی، متکی به نظری بوده است که گویا در یونسکو به سال ۱۹۹۹ داده شده، البته با توجه به ۷۰% لغات عربی موجود درفارسی، گویا آنها فارسی را سی وسومین لهجه عربی برآورد کرده بودند.البته بی توجه به ساختار گرامری آن که متعلق به زبان های تحلیلی (هندوایرانی یاهند واروپائی) است. ازبداقبالی عاشقان پان فارسیسم، اصوات ششگانه فارسی هم عیناٌ مِثل مُصَوَت های عربی است/ سه حرکه:( اَ- اِ - اُ) و حروفِ عِله ی ( آ- او- ای)/ . لذا درصورت صحتِ این روایت، یونسکوهم در(بقول شما) این"ژاژخائی" خود، چندان مقصرهم نبوده است، هرچند از لحاظ گرامری وطبقه بندی زبانشناسی حرف و سخن درستی نیست، چرا که زبان فارسی ، جزوزبان های تحلیلی و زبان عربی جزو زبانهای تصریفی ویا قالبی(سامی) است. نامگذاری زبانهای قالبی ازمن است زیراافعال درباب- های"ثلاثی مُجرد" یا "مَزیدٌ فیه" درقالب های معینی صرف می شوند. به ناروا، بجای زبانهای تحلیلی، نام نامربوط اسطوره ای: زبانهای آریائی، و نیزسیاسی- جغرافیائی: زبانهای هندواروپائی (هندوایرانی) وبجای زبانهای قالبی یا تصریفی، نام اسطوره ای- دینی: زبان های سا می گذاشته اند.درموردترکی نیزنام ژئوپلیتیک"ارال وآلتائی"را بجای "پیوندی" یا "التصاقی"  ویا "پسوندی" جعل و وضع کرده اند! 

 

اما آنچه باعث تعجب من شد این بود که چرااستاد گرامی که دوستخواه اند نه دشمن خواه، واژۀ خارج ازنزاکت "ژاژخائی" را دربارۀ آن شخص محترم بکاربرده اند. می توانید هرچه دل تنگتان میخواهد بگوئید وبنویسید،اما مؤدبانه وادیبانه: یکی ازتوانمندی- های ادبیات، همین جا است. جناب استاد، این نوع "کلید واژه ها"را بدست حریفان ندهید. هرچندکه گفته اند: "حکمت آموختن برافلاتون خطااست" ولی بازهم عرض میکنم، لطفا به جلد ششم تریبون چاپ سوئد" واژه و زبان درفارسی" تألیف آقای الف- تربیت رجوع فرمائید.

 

آقای دکتر جلیل دوستخواه:

براستی اسباب حیرت من شد وقتی نظروقضاوت شما را در مورد"دانشمند نامدارربع اول قرن  بیستم ایران، زنده یادسید احمد کسروی تبريزي" یعنی آذری یا زبان باستان آذربایگان" دیدم.  درمورد آن کتابِ بظاهر"علمی"ودرواقع"ایدولوژیک"مرقوم داشته بودیدکه آن کتاب:" بربنیاد پژوهشی ژرفکاوانه، زبان دیرین مردم آذربایجان را با تمام سامان (کذا) وساختارش به ایرانیان و   جهانیان شناسانده است. این اثردرخشان علمی وخدمت بزرگ فرهنگی که درهمۀ جهان با پذیره گرم دانشمندان زبانشناس روبرو گردیده است"

 

آخرشمااستاددانشگاه بودید،واثری چون (اوستا ۱۳۷۰- کهن ترین سرودهای ایرانیان، گزارش وپژوهش جلیل دوستخواه، انتشارات مروارید) اززیردست شما بیرون آمده است! صرف نظر از فارسی سره نویسی خاصی که دارید، که لغاتی چون "خندستانی" در آن بنظر میرسد، این مطلق گرائی آخوندی ومؤبدی ودید مذهبی، چه معنی دارد که درزمینۀ تحقیقات تاریخی در ایران تبلیغ می فرمائید! من نیززنده نام کسروی را میشناسم وبه دعوت جبهۀ ملی"هامبورگ"، درپنجاهمین سا ل تروراو، سخن رانی کرده ام. کتاب"سرنوشت ایران چه خواهد بود" کسروی را با امضای (ناخدا) تجدید چاپ نموده ام. اما بعرض عالی میرسا نم که اولاً اوسیدکاملاًصحیح النسبی بوده است!، لذا، واژۀ انیرانی(که یکی ازمعانی آن پدرنشناس است) در مورد كسروي صادق نیست، ولی بهرحال، اصل اوازهمان تازیان و سامیهای سوسمارخوار است که باخون ترکان بیابانگرد درهم آمیخته ولذا ، بنابه تصورآریائیها، بایدذاتاًمثل سایرترکان واعراب، بقول فردوسی:"بدگوهرودیوزاد"بوده، وخلاصه آدم خطرناکی تلقي شود.اصول آریائی خودرابامصلحت اندیشی بهم نریزید، به اپورتنیسم:(سازشکاری) و، رویزیون یسم: (تجدیدنظرطلبی وبدعت گزاری) تن درندهید! وکسروی ترک وعرب تباروغیرآریائی "نژاد" را، آهورائی ننامید، زیرانیکی آریائی به نژادوگوهروتباراست،نه به هنروداد واندیشه!بقول سعدي اونيزچون "بنيادِ ترک وعرب"اش "بد"است ، پس پرتو "نيكان" را،كه منحصر به "مدعيان"يعني آريائي هاي ما است،نخواهد گرفت.(راستي معني و مفهوم علمي آن پرتو ادعائي چيست؟).

 

کسروی، چون نه جامعه شناسی می دانست و نه درآن زمان علم ژنتیک کشف شده بود:

 کسروی در سال( ۱۳۲۴ ه.ش= ۱۹۴۵ م.)  شهید شد و طرح علمی علم ژنتیک با کشف( دِ- اِن- آ. =  آ- دِ- اِن: آسيد دز اُكسي ريبو نوكائيك) درسال(۱۳۳۲ ه.ش= ۱۹۵۳م) ممکن شد، و رازژنتیکی انسان را دراکتبرسال ۲۰۰۰میلادی درآلمان، آمریکا و فرانسه کشف کردند: که بنابرآن"انسان تنها یک نژاد است" ونژاد موهوم آریائی و سامی وترک و..که هیچ، حتی  نژادسفید وسیاه و زرد وسرخ نیزجنبۀ فنوتیپی و ظاهری دارند ونه ژنوتیپی وواقعی. لذاسخنان آن زنده یاد در" آذری یا زبان باستان آذربایگان" که شما کتاب"علمی"اش نامیده اید،علاوه بردومشکلاساسي: "معرفت- شناسی وروش شناسي علمي" ،به قول شما:" اشکا لهایبنیادین" هم به لحاظ ساختار،هم دیدگاه وهم کلید واژهدارد. 

 

استادگرامی، قبل ازپرداختن به این موضوع، لازم بذکراست که: واژه ها نیزمثل انسانها، پس ازمدت زمانی اقامت وسکونت درمیان مردمان سرزمین دیگر، دارای حق ملیت جدید هم میشوند، مگرآینکه بفرمائیدکه: درقاموس"مذهب"شعوبیۀجدید ما:(پان آریانیسم +پان فارسیسم)  مثل سایرمذاهب، دو موضوع "قانون مرور زمان" و" قانون عطف به ماسَََبَق نميشود"معنی ندارد. آقای دکتر، بر سر توهمات وتقسيمات من درآوردي، اینهمه خود را باواژه سازیهای خاص به زحمت نیاندازید! نه واژه هائی که شما ها مدعی فارسی وآریائی بودن همۀ آنها هستید شناسنامه ای دردست دارند، و نه لغات عربی که قصد جانشان راکرده اید ومیخواهید به پیروی ازسید احمد کسرویها وابراهیم پورداوود ها، عربی: (تازی)- زدائی ازفارسی بکنید، درواقع آن لغات صد درصد سامی وانیرانی میباشند. مثلاًواژۀ " دبیر"  کنونی فارسی، ازریشۀ لغت " تپیر" ایلامی، که به همان معنی "کا تب ومحرر" است، اخذ شده است. با این منطق بیمار(خلوص- گرائی نژادپرستانه دررنگ و جنس لغات!) چون زبان ایلامی مثل زبان ترکی، یک زبان " پیوندی "یا "التصاقی" است، پس واژۀ "دبیر"راهم مثل واژۀ "آسوری یعنی سامیِ ِ"پارس"(بمعنی سرزمین کناره) و"ماد "(بمعنی سرزمین میانه)، بایستی بدورانداخت، با چنین منطقی، مطمئناً دیگراز"زبان  اشارتی و باطنی " فارسی چیزی برجای نخواهدماند. بنظرمن زبان اشارتی وسَمبلیک فارسی، که مناسب شعر(ونه فلسفه وعلم) است، بسبب محدودیت افعال بسیط (۶۰ ۳ تائی) آن، مجبورشده است، بصورت خاص یعنی بدورازمنطق ومناسبت معقول، لغات مرکبی بسازد که معانی آنها بطنی و باطنی بوده وازقاعدۀ دلالت الفاظ برمعانی، اغلب بدوراست. زبان فارسی باساختن افعال مرکب، اندکی جبران کمبود دستگاه گرامری ناقص خود رادرلغت سازی کرده، وتوانسته است تا حدی فقرشدیدِ افعال ِبسیطِ خود رارفع  نماید: لطفاً به معنی تک تک اجزاءاین افعال مرکب، و رابطۀ آن اجزاء بامعنی و برداشتِ کلی ِشنونده،ازکل آن توجه کنید،واین جستجوگروپژوهندۀ گمراه را درمورد توانمندی های زبان فارسی هدایت فرمائید:

 

زمین خوردن، مُچ گرفتن، دست انداختن، پا ئیدن وپا شدن، زانوزدن، سرسپردن،سرسری گرفتن، روکردن وپشت کردن، چشم زدن، دید زدن ، نگاه داشتن، نظرکردن، گوش کردن وگوش دادن، دل دادن ودل بُردن، گردن نهادن، لب ریزشدن، زبان زد شدن، پوست کندن، جا زدن،ريش- خندكردن، و دل- ريش بودن و... راستی تصورنمی کنید، این که ما اغلب،"همه چیزرا به همه چیز"ربط میدهیم، و ازاستدلال ومنطق، ودقت وعقل، گریزانیم وبه خرافات واسطوره و دین وعرفان مشتاق میباشیم، درکل، این پدیدۀ اجتماعی وعمومی، ربطی به عد م  دلالت الفاظ برمعانی درزبان فارسی ندارد؟ با توجه به اینکه زبان مادری، چهارچوب معرفت بخود وعالم هستی است، ودرعین حال ابزاراندیشیدن ومعنی دادن به وجود وهستی هم هست، وتعداديعنيغنا وفقرلغات ذخيره، ومنطق درست حاكم برارتباط واژه ها و طرز همنشيني و تركيب آنها، قدرت تفكر، تجزيه وتحليل ونتيجه گيريرا درنوباوگان تقويت يا تضعيف ميكند،  آیا درذهن کسانی که ازکودکی درچهارچوب زبان فارسی می اندیشند، این عدم دلالت الفاظ برمعانی، نوعی هرج ومرج وآشفتگی دراندیشیدن را بهمراه نمی آورد؟ که بعد هابایستی برآن غلبه کرده وفائق آمد! ووقتی اینهمه را، برفقرلغوی، وعدم دقت واژگان درفارسی بیافزائیم، بیلان خدمات کوشندگانی که با حسن نیت میخواهند"زبان پاک"و"فارسی سره" ازاین زبان "اشاره وشعر"ونیز"زبان با طنی واستعاره ای"و بسيار فقير(از نظر لغات ذخيره)، ابداع کنند بیشترازپیش آشکارخواهدشد؟ براینهمه نقاط ضعف ذاتي، کاربُردغیرفنی ونادرست خط "نَسخ"ِ عربی"عبدالله ابن مُقله"رادرنوشتن فارسی اضافه کنید،وآنگاه همچون"مدعیان"(سعدی وحافظ) ،توصیه کنید تا، مقلدان "پان فارسیسم" یک قلم برطبل ادعا بکوبند وگوش فلک را کرسازند، و به فرهنگ- کُشی در ایران همچنان ادامه دهند. برگردم بر سرموضوع اصلی:

 

زنده یاد کسروی تصورمیکرد ملت را "نژاد" و"زبان" و "تاریخ" پدید می آورد: (سرنوشت ایران چه خواهد بود، انتشارات مهرونوید – آلمان۱۹۸۸،صفحۀ ۸۶). این کتاب درهمان سا ل شهادت او(۱۳۲۴) نوشته شده وازآخرین کتابهای اواست. کسروی گمان می کرد، نژاد وابسته به زبان است. درکتاب "آذری" می نویسد (صفحۀ۳۹): " ما امروز بهترین راه برای شناختن نژاد یک توده، زبانایشان را می شناسیم" اما اگربراين اشتباه "معرفت شناسي"کسروی به سبب عدم کشف علم ژنتیک درآن زمان برای نوشتن این نوع عبارت های"بی معنی" وازروی "جهل مرکب"، حَرَجی وایراد چندانی وارد نبود، اما ازاستادانتظار نمی رود که آنرا بعد ازشصت سا ل برای ما چون یک کتا ب "علمی" امروزی تبلیغ فرمایند. بقول جُرج سارتُن(تاریخ علم):"یادگیری وتغییر زبان برای کودکان بخصوص، کارآسانی است اما تغییرژن ها،درکروموزومهای انسان غیرممکن است"! یعنی نژاد را نمی توان ازراه زبان توضیح داد. کسروی برای اثبات این تعریف نادرست، با تجاهل العارف می نویسد : "تاریخ ایران ازآمدن آریاها به این پُشته میان (فلات) آسیا آغازمی شود. نمیدانم سه هزاریا چهارهزارسال پیش بوده که سه تیره بزرگ از نژاد "آری"- بنام های ماد  و فارس و پارت به این پشته میان آسیا آمده نشیمن گرفته اند":(سرنوشت ایران چه خواهد بود صفحه۸۶).

 

مورخ وقتی "نمی داند" بقول شیخ اجل"خَموشی"پیش میگیرد! زنده یاد کسروی برای تاریخ مردم آذربایجان، باجانشینی"ماد وپارس آریائی" و با حذ ف "گوتی وماننا وآسورو اورارتو"ی غیرآریائی ِتاریخ آذربایجان (از۲۲۰۰ق. م تا ۸۰۰ ق.م که برابربا هزاروچهارصدسال است)، میخواهد،وحدت تاریخی ونژادی، برای آن جعل کرده وبسازد- که مورد نیاز ایدئولوژی حاکم پهلوی بود- وقتی ادعای آریائی بودن مردم آذربایجان چون فرض مسلمی تلقی شد، می ماند وحدت زبانی آن، اما چون کسروی ملاحظه میکند که زبان مادری خوداو و مردم آذربایجان، ترکی آذربایجانی است وازطرف دیگر بنابه فرمول خود وی درهمین کتاب آذری (صفحه۳۹) "بهترین راه برای شناختن نژاد یک توده زبان ایشان را میشناسیم ! " لذا كسروي توجیه و یا تفسیری میباید ابداع وجعل کند که بنا بر آن: با وجوداینکه نژاد وتاریخ مردمان خطۀ آذربایجان، تنها ازآمدن آریا- ها(بقول خودش: آری ها) شروع شده ونژادشان هم که مسلماً (؟)،"آری" یا "آریائی"بوده ومانده است،حل بايد اين مسألهْ(خود ساخته)را حل كردكه:

"چگونه وازکی زبان ترکی درآذربایجان راه یافته"وشایع (وبه گفتۀ پیروان كسروي: تحمیل) شده است، بی آنکه به خلوص نژادآریائی وتاریخی آذربایجانی ها خدشه ای وارد شود! یعنی تنها دراین مورد بخصوص، تغییرزبان باعث تغییرنژاد نشده، ودرآریائی بودن و آریائی ماندن اهالی غیورخطۀ آذربایجان، نباید کسی كوچكترين تردیدی بخود راه دهد! بازهم درفرمول نژادشناسی کسروی اززبان، موردآذربایجان: استثنائی برقاعده است،که خود دلیل قاعده است و نه ناقض آن!. این سید صحیح النسب، وجوداينكه لهجه ها وزبان آذری را دلیل غلبهْ نژاد والای آریائی وبقاء ابدی آن درآذربایجان تلقی میکند ودراین کتاب بنا به اقتضای سیاست حاکم، بازگو نمی کند که این معجزۀ تغییرزبان، با آمدن قبایل ترک حاکم، چگونه حتی دردورترین روستاهای آذربایجان رخ داده است؟! ازاین خطای"معرفت شناسي"ومربوط به"روش تحقيق"كتاب "آذري"كسروي و اشتباهات عمدی، علمی وتاریخی موجود در آن، د ر مقالات عربی وی، درمجلۀ "العرفان" که به تاریخ دوم نوامبر۱۹۲۲(۱۱ آبان ۱۳۰۱) نوشته است،اثری دیده نمیشود. تاریخ تألیف اين مقاله ها، سه سال پیش ازنوشتن کتاب"آذری يازبان باستان آذربایگان"است. کتاب آذری، کاملاًدرهمسوئی بااستراتژی"پان فارسیسم" و"پان- آریانیسم": (ضدعرب و ضدترک) رژیم پهلوی قراردارد. نوشتن کتاب آذری يازبان باستان آذربایگان، بعدازمقالۀ "ترکی ستایانۀ مجلۀ العرفان، ازتناقضا ت،ودو گونه نويسي هاي عجیبِ زندگی سیاسی وحیات فکری کسروی است. درمقالات مجلۀ العرفان وی ازروی آگاهی ودانش متکی به مقایسه، احاطه وتجربه در سه زبان :تركي،فارسي وعربي، معتقد است که:

"ترکی آذربایجانی درحد خود به استقلال، زبانی است جامع، زایا، توانا و واجد تمام ویژگیهای یک زبان پرورده، مترقی وتکامل یافته، وگرچه تا کنون درنوشتاروتألیف وتصنیف، چندان مورد استفاده قرارنگرفته است، دارای خصوصیات ومزیتهای منحصر به فردی است که آنرا از اکثرزبانهای پیشرفتۀ دنیا ممتازمیکند. "آنگاه اودرهفت مورد به برتری گرامری ترکی آذربایحانی برعربی ونیزفارسی می پردازد (نگاه کنید به "احمد کسروی"زبان ترکی درایران "ترجمۀ پروفسور محمدعلی شهابی شجاعی و ویراستاری"احمد امیرفرهنگی" که به کوشش وهمت آقای همراز بفارسی چاپ شده است ۱۳۸۴ه.ش = ۲۰۰۵م) صفحۀ۴۶. درحالیکه درکتاب "آذری زبان باستان آذربایگان"صفحۀ۵۷ -۵۶ مدعی است که "با آنکه زبان کنونی فارسی بسیارنارسا است و بسیاری از معنی هائی که به ترکی توان فهمانید این زبان(فارسی) بفهمانیدن آن توانا نیست و ازهرباره بر یک آذربایجانی سخت است که با این زبان سخن راند با اینهمه درآذربایجان آرزوی رواج فارسی درمیان خاندانها ازسالها روان است."(؟!)،علت این تمایل مرموز، باوجودکمال زبان ترکی ونقص زبان فارسی کنونی، آیا دلیل بروجود نوعی عارضۀ روانی درهمولایتی های آذربایجانی کسروی است؟ ویا اجبار توأم با تحقیروزندان رژیم مبتلا به بیماری مزمن و مُسری پان فارسیسم و پان آریانیسم، باعث وعلت آن است؟! که خود آن زنده یادهم ازجملۀ گرفتاران وناشران آن بیماری بوده است. بنابراین استادعزیزآقای دکترجلیل دوستخواه، متوجه هستید که: کسروی باحذ ف تاریخ باستانی واقعی آذربایجان وجعل تاریخ میانه بجای تاریخ باستان، ونیزادعای نژادآریائی ِ(ترکی زبان شده) درآن خطه، بایستی به رفع "تنا قضاتی بپردازدکه خوداوباطرح نادرست مسأله،آنها را ساخته وپرداخته است، ولذا اوباید مدعی شودکه این تغییرزبان باعث تغییر نژادوتاریخ نمی شود! کسروی درکوشش برای ایجاد یک ملت هم تاریخ وهم نژاد، مجبوربه تأ لیف این کتاب "ایدئولوژیک" شده است، لذا نمی توان آنرا"علمی" نامید، چنانکه امروزاین کتاب هنوزدرخدمت همان ایدئولوژی وپادوها و مرشدهای بعدی آن، یعنی مدعیان پان فارسیست و پان آریانیست قراردارد. اگرعمری باقی بود به نقد کتاب" آذری یا زبان باستان آذربایگان"خواهم پرداخت ومنتظرنقد ویا انتقاد های عزیزان خواهم بود. بنظر من هرایدئولوژی، درنوشتن تاریخ انتخابی خود، بخش مزاحم تاریخ (ایلام، گوتی، ماننا، کاسی، لولوبی واورارتوو..) راحذف،بخش لازم (هخامنشی وساسانیان وصفویه) رادرزیرپرتو نورافکن"بودجهْ دولتي" میگذارد، وبخشغیرضروری آنرا درسایه قرارداده وکم رنگ میکند: (سلجوقیان ..و ایلخانیا ن، قره وآق قويونلوو...) . زنده یاد کسروی که به دنبال شعارایجاد: یک ملت واحد با یک زبان، و یک آئین:(مقصود دینی که خوداواصول آنرادر کتاب"ورجاوند بنیاد" بر- شمرده بود) ویک نژاد ویک تاریخ بود، درراستای همین ایدئولوژی، هم آذری یازبان باستان آذربایگان را نوشت، هم" تاریخ پانصدساله خوزستان"را وهم کتاب تحقیقی ولی باز هم ایدئولوژیک "شهریاران گمنام" را. کوشش تحقیقی ورنگ ولعاب علمی او، ایدئولوژی بشدت ارتجاعی و ضدبشری وی را، که پشت آن احساس رسالت وپیغمبری اش هم نهفته بود نمی پوشاند. "علمی" پنداشتن و قلمداد کردن این کتابها، بی توجه به جنبۀ تبلیغی وایدئولوژیک آنها،ازیکسو، وبی توجهی به تغییرات دانش بشری اززمان کسروی تا بامروز یعنی درمدت هشتاد سال ازتألیف کتاب" آذری" وشصت سال پس ازشهادت فجیعش ازسوی دیگر، بی اختیارخواننده رابازهم بیادسخن"اُتوهان" فیزیکدان آلمانی می اندازد که گفته بود: " ماوراء الطبیعه چون جستجوی گربه سیاهی ایست دراطاقی تاریک که در آن اصلاً گربه ای وجود ندارد."دراین کتاب، روح علمی وجود ندارد، ایدئولوژی است وآنچه ازداده های علمی وتحقیقی هست همه درخدمت نژاد موهوم آریائی، تاریخ مشترک سراسری که وجود کلیشه ای ومرحله ای در تاريخ دورودراز اين سرزمين داشته است، وبالاخره زبان فارسی و باستان گرائی که تاریخ این پُشته میان (فلات) را ازآمدن آری (آریائی)های ماد و پارس وپارت تلقی می کند، حال آنکه خوداو، با آشنائی به تاریخ سِرپرسی ساکس، تاریخ ایران باستان و نیز آشنائی وی به زبان های انگلیسی وفرانسه وعربی وترکی استانبولی (ازجمله تاریخ مشهور احمدرفیق عصرعثمانی) کسروی مسلماًازوجودتمدن هفت هزارسالۀ ایلامی وسلطنت دوهزار ساله اش درکشورایران مطلع بود،همچنا نکه ازتمدن گوتی ها درآذربایجان آگاهی داشته است. وقتی"میرزادۀ عشقی" شاعرآزاده درهمان اوایل پادشاهی رضا شاه،و سال نوشتن كتاب"آذري" ایران را شش هزارساله می شناسد ومیشناساند: 

 

مرا چه کار یک عمر آه و ناله کنم                   که فکر مملکت شش هزار ساله کنم. 

 

 آیاممکن است که کسروی مورخ، آنرانشناسد، یاازآن بیخبرباشد؟ درصورت بی خبری مؤلف ازتاریخ پیش ازمادها وپارسها نیزارزش علمی کتاب بسبب نقص داده های اساسی وکمبود دانش مؤلف، زیرسؤال میرود. کسروی طوری ازبومیان حرف میزند که گوئی از"پیگمن"ها سخن میگوید! درحالیکه آن ساکنان قبلی تمدن های دردرخشانی داشتند ودر معني درست كلمه نسبت به دو ايل مهاجربراستي متمدن بودند. بنا به شهادت تاريخ با سلطهْ مادها وبخصوص پارسها ، دوازده قرن سکوت فرهنگی درتمدنهای موجود درسرزمین ابران کنونی آغازشد، ازتمدن شصت وچهارسالۀ مادها،هنوزاثروخبرچندانی دردست نیست!دردانشمندبودن کسروی،  کسی تردید ندارد، اما بخشی ازدانش هردانشمندی (اگر گرفتار ایدئولوژی و اغراض شخصی  وگروهی نباشد، که او بود) شامل مرورزمان میشود. اِشکال کسروی درکتاب "آذری یا زبان باستان آذربایگان" اِشکا ل معرفت شناسی وعدم رعايت اصول روش شناسي علمي است، لذا داده هاونکات فرعی، آن نمی تواند نوری به علمی شدن، یا علمی بودن آن کتاب بیندازد، درست مانند آنکه با فرض زمین مرکزی بتوانیم خسوف وکسوف را پیش بینی کنیم. این پیش بینی ها وداده های تجربی، اساس معرفت شناسی نادرست ومبتني برخطاي آنرااصلاح نخواهد کرد. جمله "اتوهان" بيان ديگري، درمورد اشتباه معرفت- شناسی و عدم رعايت اصولروش شناسي علمي کسروی، درمورد كتاب"آذری"اواست: اساساً نژادی بنام نژادآریائی وجود ندارد واصولاًنژاد بازبان ربطی ندارد(!)كه درتاريك خانهْ"اوهام"آنهم ازطريق زبان، كسروي سيد بدنبال آن براي اهالي ترك آذربايجان ميگردد. جعل یاحتی داشتن تاریخ مشترک هم "ملت مدرن"نمی سازد. درضمن وارونه نویسی دراین کتاب که سه سا ل بعدازمقالۀ عربی"زبان ترکی در ایران" که به مجلۀ "العرفان"نوشته بود، بیانگرآنست که وی دراین دوره از زندگی فرهنگی خویش،با "تجاهل العارف"، تحت تأثیرجو" ناسیونالیزم افراطی" زمانش قرارگرفته، وحتی میخواسته به ایدئولوگ آن مبدل شود، وحقیقت وخِرَد را دربرابرمصلحت وزور، مسکوت گذاشته ومطرح نسازد.درحادثۀ دهکدۀ "اوین" ومحکوم کردن رضاشاه، کسروی چهره ای شجاع وقابل احترام ازخود بجاگذاشت.

 

استادعزیز: راستی "زبان ایرانی"تلقی کردن آن"زبان آذری" بنظرشمامعنی اش آنست که ترکی همانند زبان عربی، زبان ایرانی نیست: یعنی اززبانهائی که بخشی ازایرانیان در کشور ایران کنونی حرف میزنند. آیا ازگروه بندی زبانشناسی به واقعیت جغرافیائی وسیاسی، جهش معجزه آسا انجام نمی دهید ؟ بیگانه قلمداد کردن بخشی از ایرانیان (ترکها،ترکمنهاواعراب) آیا به صلاح ایران مورد نظر شمااست؟و"تالی" فاسد ندارد.

 

 اگرزبان عربی وترکی جزوزبانهای ایرانی (بمعنی زبان بخشی ازایرانیان واقعی) نیستند، در حقیقت شما خودتان تجزیه طلبید!واستقلال طلبان عرب وترک با وجود شما وامثال شما، حق دارند که مِثل شمابیاندیشند. آقای دکتردوستخواه، به قول مولوی "یک سینه سخن دارم زان شرح دهم یا نه؟...".چون به قول اُدَبای قدیم، مقاله ام دارد به "اِطنابِ مُمِل" تبدیل می شودكه از"ايجاز مُخُل"بهتر است. به نتیجه گیری  کوتاه می پردازم چرا که درهر بخش نتایج سخن را نوشتم و چون اهل اشارت هستید" پس سخن کوتاه باید و السلام"

 

استاد گرامی آقای دکتردوستخواه: تمام زبانهای موجود درسرزمینی که امروزه ما، ایران اش می نامیم وگویا دراصل لغت اِر+ان ( به کسرهمزه) بوده و "آن" در پهلوی نشانه صفت است یا مضاف الیه صیغه جمع کلمه "اِر" یا " آریا "است. میدانیم که درکتاب "اراتسفن" بشکل آریان آمده واسترابون ازاواخذ کرده است که حدودوثغورهیچیک از آنهامعلوم نیست! ولی این کشوروسرزمین کنونی ما بعد ازتمدن سومر(مَهدِ قدیمی ترین تمدن بشری) صاحب قدیمترین تمدن یعنی تمدن ایلامی است، و چون درچهارراه مهاجرت واسکان وحملۀ جهانگشایا ن از همان آغازقرارداشته، لذا دائماً اقوام جدیدی باین کشور(که امروزایرانش مینامیم) آمده و زبان آنها یا درزبان های محلی تحلیل رفته، یا با آن ترکیب شده و یا آنها را درخود تحلیل برده و عناصری ازآنها راجذب کرده است.  زبانهای پیوندی گوتی ها، ماننا ها، اورارتوها یعنی زبان باستان آذربایگان بقول کسروی وشما، به وسیلۀ زبانها ولهجه های تحلیلی(هندو ایرانی) یعنی زبان های میانه آذربایجان بهمان سرنوشتی دچارشدند، که زبان ها و لهجه ها اخیر دربرخورد با زبان ترکی. آن زبانها ولهجه های واقعی یا ادعائی همگی درآخرین زبان مستقر در آذربایجان، جذب وحل گردیدند. هرچند استاد یحیی ماهیار نوابی مدعی بودند که این زبان یا"لهجه ای" که در آذربایجان، هم امروز صحبت می شود " هست و نیست اش ازفارسی است!" امادکترنوابی با ذکراین نکته، درواقع ناآشنائی (نمی گویم جهل مرکب) خود را به زبان ترکی اظهارمی داشت ونمی دانست که: درترکی آذربایجانی فقط یک فعل بی قاعده که فعل "بودن" است وجود دارد و یک فعل دستورصرف وفعل سازی برای تمام افعال بسیط ۲۲۰۰۰ گانۀ ترکی است.  حال آن که درفارسی هیچ فعلی دستور لغت سازی برای فعل دیگرنیست (افعال بسیط فارسی تنها ۳۶۰ عدداست). درفارسی همواره با وجود استثناء ها،جزافعالی که به "ایدن= ئیدن"(با استثناء :گُزيدن) وگاه "دن" ختم می شوند، تقريباً هیچ فعلی دستور صرف و فعل سازی برای هیچ فعل بسیط دیگر نیست. درترکی ازهرفعل بسیط معمولاً پنج وگاه شش فعل بسیط دیگرمی توان ساخت که برای اكثرآنها مترادف فارسی جزدرموارد استثنائی وجود ندارد و بیان آنها به جمله سازی نیازمند است. مثلاً: از"یازماق" (نوشتن): "یازیلماق"(نوشته شدن)، "یازیشماق " (مکاتبه کردن که مترادف باب مُفاعلهْ عربی است که بین دویا چندنفرمیگذردودرزبان فارسی موجودنیست، (آیندۀ نزدیک = "یازارام"نیزوجودندارد)،"یازدیر- ماق" (نویسانیدن)وبالاخره،"یازدیدیرماق"(بزورنویسانیدن یا گفتن به کسی که اوكاتب را بنویساند) ميايد. درمورد فعل"یوماق "(شستن) شکل ششم فعل بسیط ترکی را داریم که  "یووونماق " است، یعنی آنچه درفارسی با جملهْ "خود را شستن" بیان می کنیم. درفارسی ازفعل "خوردن"، خوراندن و خورانیدن می آید اما از"رفتن" نمی توان رفتاندن  ورفتانیدن، و از گفتن،گفتاندن وگفتانیدن و... آورد!

 

میتوانیدازهمان کسروی دانشمند، درمورد برتری زبان ترکی درمقایسه بازبان فارسی به کتاب – های: "زندگانی من و ده سال درعدلیه- صفحات ۲۳۲-۲۳۱" و "زبان پاک" صفحۀ ۲۸ و "آذری یا زبان باستان آذربایگان" صفحات ۵۷-۵۶ مراجعه فرمائید كه البته به نفع كليشه سازي رايج مذهب "پان فارسيسم"نمي باشد واز"اسرار مگو"شمرده ميشود! اگرحوصله داشتید به کتاب کسروی: "زبان ترکی درایران" بکوشش آقای رضاهمرازمراجعه کنید: صفحۀ ۴۸ --۴۶ كه در قاموس مذهب شعوبيهْ جديد ما "كفر محض" و" ارتداد مطلق" شمرده ميشود. استاد اجازه بدهيد تا به قول سرکارخانم مهری بهفر طوردیگری هم ببینیم و یا باعینک دیگری هم کسروی واقعی را مثل فردوسي حقيقي تماشا کنیم. کسروی مورد دلخواه ایدئولوژی شما،بخشي ازكليت كسروي راارائه ميدهد، بياد داشته باشيم كه: "حقيقت ناقص، همواره دروغ كامل است". سخن را با این شعرترکی تمام کرده و چکیدۀ ترجمۀ آنرا تقدیم جناب استاد دکترجلیل دوستخواه میکنم که دوستخواه فرهنگ ها باشند هرچند من طبع شعرندارم که مضمون عالی آنرابه فارسی درآورم چراکه فارسي، زبان شعروتشبیه واستعاره است ونه زبان علم وفلسفه وتشریح وتحلیل. شعراز طاهرزاده:"صابرشروانی"است که ازآغازگران رُنسا نس شعرمُدرن درخاورمیانه بشمارمیرود. وی ازپیشگامان طنزانتقادی واجتماعی یعنی شعر     "سا تیریک"مدرن میباشد (درمورد" صابر شروانی" رجوع به لغت نامه دهخدا – چاپ اول - طاهرزاده شود). 

 

چالخالاندیقجا دولاندیقجا زامان نِهرهَ کیمی            یاغی یاغ اوسته چیخار اِیرانی اِیراینلق اولور

 کیمسه اینسانی سِئورعاشیقی حوریت اولار          دئمک حوریت اولان یئرده اینسانلیق اولور

 

 شاعر، تشبیه شاعرانه و درعین حا ل عمیقی ازتأ ثیردوگانهْ زمان، یعنی بهم خوردن و در هم آمیختن وتحول یافتن ازیکسو، همراه باگردش ودَوَران ومرورزمان ِجُداساز آن ازسوی دیگررا بیان میکند، که باعث ظهوروجدائی مفیدونیک از، زائدوبد وانساندوستیهاازفرومایگیها میشود، آنگاه نتیجه میگیرد که:

 

هرکسی که انسان رادوست داشته باشدعاشق آزادی(ودموکراسی)میشود                                  

آری آنجا که آزادی(ودموکراسی) باشد انسانیت(حقوق بشر) هم ممکن است.

 

آقای دکترجلیل دوستخواه! با پان فارسیسم توأم با خمینیسم:(ولایت فقیه)، آزادی وآزادی- خواهی ممکن نیست.هردو، مذهبِتامیت- گرا وبدعت ِنِسبتاٌجدیدی هستندکه سِرشت- شان بر آزادی- کُشی وتعصب کور، وعقل ستیزی؛و تمايز طلبي استواراست.پان آریانیسم ازهردوبد نام تر و ضد انسانی تراست. 

 

بجاي مرشد وامام وپيشوا ي مذهب درگذشته ودوباره ازگورقرون برخاستهْ "پان فارسیسم" و "پان آريانيسم" شدن، بهتراست ازمناديان واقعي: حقوق بشر، دموكراسي وآزادي- خواهي وبرابري انساني درمقابل قانون، با "خمينيسم" همراه با "پان فارسیسم"حاكم مقابله كنيم.    آقای دکترجلیل دوستخواه گرامي براي دوستان وپيروان خود: فيلسوف خردگرا وجهل ستيزي باشيد، وبعد از"ختم نبوت"، ديگر نخواهيد كه مريدان متعصب، شما را به پيغمبر كينه ها و تعصبات باستاني و ماقبل تمدن، مبدل سازند!

 

به امید روزی که انسانها و نیزدین و زبان وعقیده سیاسی شان در ایران آزاد شود.                          

هوشمند و هوشیار باشیم! به حرفهایشان گوش فرادهیم ولی ازاعمالشان قضاوت کنیم. 

 

پاریس -  ضیاء صدرالاشراف

منبع: http://www.durna.se