دلایل آخوند خراسانی در رد حکومت علما و فقیهان.

ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺁﺧﻮﻧﺪ
ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﯽ
ﺍﻭﻝ : ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﻋﻼﯾﻖ ﺩﯾﻨﻰ ﺷﯿﻌﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺁﻥ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ –

ﻭ ﻧﯿﺰ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﮐﻠﯿﻪ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺷﺮﻉ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺗﺸﯿﻊ –
ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺗﺸﮑﯿﻞ  ﭼﻨﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ، ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﻭ

ﻣﺬﺍﻫﺐ ﺭﺍ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎﯾﻰ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻌﺼﺒﺎﺕ ﺩﯾﻨﻰِ
ﺿﺪﺷﯿﻌﻰ – ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺁﻥ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻨﻰ ﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ – ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ،

ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺷﺮﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﻨﺪ.

ﻭ ﺁﻥﮔﺎﻩ ﺧﻄﺮ ﺁﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ، ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍ؟ 

ﭼﻮﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎﻯ ﻓﻌﻠﻰ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﯾﻦ
ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﻋﻮﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﻧﺰﺍﻉ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﻣﺎ ﻭ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺗﻌﺎﺭﺽ ﻭ ﺗﺰﺍﺣﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺩﯾﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﺩﺭﺁﯾﯿﻢ. ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ
ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺒﺎﺕ ﺩﯾﻨﻰِ ﻏﯿﺮﺷﯿﻌﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺁﻥﻫﺎ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻨﻰِ ﻏﯿﺮﺷﯿﻌﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺼﺪﺍﻕ
» ﺑﻌﺾ ﺍﻟﺸﺮّﺍﻫﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﻌﺾ« ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺯﯾﺮﺍ حکومتهای نوع اخیرحتی به اندازه حکومتهای غیر شیعی فعلی نیز ، ما و جامعه شﯿﻌﻰ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﯾﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ. ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺻﻔﻮﻯﻫﺎ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻌﺼﺒﺎﺕ ﺷﯿﻌﻰ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺷﯿﻌﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ
ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﺁﻥﭼﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻮﺩ، ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. ﻭ ﯾﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﺩﻩﻫﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﯿﻌﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﻠﯿﻢ ﺩﺭ
ﻗﻠﻤﺮﻭ “ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻰ ” ﺍﺳﺖ .  ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﻗﺪﻡ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ، ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﮐﺎﺳﺘﻰﻫﺎﯾﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ
ﻭﺿﻮﺡ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻰ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﺷﺪﯾﻢ، ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﮐﺎﺳﺘﻰﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﻭﺿﻮﺡ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ . ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺴﻰ، ﻫﻤﺎﻥ
ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﻋﯿﻮﺏ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻋﯿﻮﺏ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ – ﺧﺼﻮﺻﺎً ﺍﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ – ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺩﯾﺪﻥ ﻋﯿﻮﺏ ﺧﻮﺩ
ﻭ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ .ﺁﻥﮔﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻣﻰ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ
ﮐﺴﻰ ﻭ ﻫﺮ ﺗﺸﮑﯿﻼﺗﻰ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻃﺒﯿﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺧﻮﺑﻰ
ﻭ ﻋﯿﻦ ﮐﻤﺎﻝ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﻭﮐﺎﺳﺘﻰ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻋﯿﻮﺏ ﻭ  ﻧﻮﺍﻗﺺ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ
ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭﻣﻰﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻘﺪﺳﻰ ﮐﻪ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ، ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎﻯ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ،
ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺍﺻﻞ ﺩﯾﻦ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ، ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎﻯ ﺁﻥ، ﻭﻇﯿﻔﻪ ﻭ
ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﺮﻋﻰ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﻣﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﺮﻭﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﺎً ﻓﺴﺎﺩﻫﺎﻯ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ
ﺣﮑوﻣﺘﻰ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻮﻯ  ﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ…… ﺑﺎﺭﻯ
ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﺍﻣﺖ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺁﻥ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻋﺪﻡ ﺗﻔﻮﯾﺾ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ .

ﺳﻮﻡ : ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﻣّﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺭﺍﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ، ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺸﻮﯾﻢ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺆﻝ
ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻧﻤﻰ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ . ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮﺭﻯ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺍﻣﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﻭﺭﻕ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ . ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﻤﺎﻥ
ﻣﺮﺩﻣﻰ ﮐﻪ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎﻯ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺷﻮﯾﻢ، ﻫﻤﺎﻥ
ﻣﺮﺩﻡ، ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﻣﻔﺎﺳﺪﻯ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﺆﻝ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺆﻝ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺁﻥﭼﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺎ
ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﻣﻔﺴﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻔﺴﺪﻩ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ
ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﺆﺑﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺍﮐﺎﺳﺮﻩ

)ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ ( ﺗﺒﺎﻫﻰﻫﺎﻯ ﺑﺴﯿﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺁﻥ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺠﻮﺱ )ﺯﺭﺗﺸﺘﻰ ( ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺸﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻭ ﺍﻓﻮﻝ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﺠﻮﺳﯿﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻭﺭ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻭ ﺑﻮﺩﺍﯾﻰ ﮔﺮﻯ ﻭ ﺗﺴﻠﻂ ﭘﺎﭖﻫﺎ ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ،
ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻭ ﻓﺠﺎﯾﻌﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺁﻥ ﺳﻘﻮﻁ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻭ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﻋﺎﻣّﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺍﺯ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﻮﺩ؛ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﺎ
ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﻣﺆﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﭖﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺷﺪ

ﭼﻬﺎﺭﻡ: ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ، ﯾﮏ ﻓﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺍﻡ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﺭﻋﯿﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﻰ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﻦ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻔﺴﻰ، ﺑﺎﻟﺼﺮﺍﺣﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻢ . ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﯾﻘﯿﻦ
ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﯾﺪﻩ ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﻭ ﻇﺮﺍﯾﻒ ﺳﯿﺎﺳﺖ، ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺳﺖ
ﭘﯿﺸﮕﺎﻥِ ﻏﯿﺮﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻭ ﺣﺘﻰ ﻏﯿﺮﻣﺘﺪﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ . ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎﻯ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﻓﻼﻥ
ﺣﺎﮐﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩﯾﻢ، ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺩﻭ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ
ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﻓﻼﻥ ﮐﺲ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺑﺎﺗﻘﻮﺍﯾﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﺩ ﻓﻰ ﺳﺒﯿﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﺪﻡ ﺑﻮﺩﻩ، ﭘﺲ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺤﺼﯿﻞ
ﻋﻠﻮﻡ ﺩﯾﻨﻰ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻭ ﻣﻔﺘﻰ ﺑﺸﻮﺩ، ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﯾﺪ . ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ، ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﻧﯿﺎﺯِ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﯿﺪ
ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻓﻘﻪ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﺣﻮﺯﻩ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﻯ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻓﺎﻗﺪ ﺁﻥ ﻋﻠﻢ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ
ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﺆﻝ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﻭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪﯾﻢ، ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻓﻘﻪ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ
ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﻣﻔﺘﻰ ﻭ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺑﺸﻮﯾﻢ . ﺷﻤﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﯿﺮ ) ﻉ( ﺑﻪ ﻣﯿﺜﻢ ﺗﻤﺎﺭ )ﮐﻪ ﻓﺮﺩﻯ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ 
ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺳﺮﺳﺨﺘﻰ ﺩﺭ ﻭﻻﻯ ﻋﻠﻰ ) ﻉ( ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﯿﺪ( ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ
ﻧﮑﺮﺩ . ﺩﺭﺣﺎﻟﻰﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩﺑﻦ ﺍﺑﯿﻪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻰ ﺭﯾﺸﻪ ﻭ ﺑﻦ ﻭ ﻋﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺩﯾﻨﻰ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺧﻼﻓﺖ
ﺍﻣﯿﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ )ﻉ ( ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﻣﺎﻡ )ﻉ (، ﺳﻬﻞ ﺑﻦ ﺣﻨﯿﻒ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ
)ﺹ ( ﻭ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﯾﺦ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﺮﮐﻨﺎﺭ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺁﻥ ﺍﯾﺎﻟﺖ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ؛ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ
ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎﻯ ﺯﯾﺎﺩﺑﻦ ﺍﺑﯿﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ، ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﻄﺎﯾﻰ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ )ﺹ(
ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﻭ ﺧﺎﻟﺪﺑﻦ ﻭﻟﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﻯ ﺳﭙﺎﻩ ﻧﺼﺐ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﻰ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺍﺯ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺑﺮﺣﺬﺭ
ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﺭﺕ – ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ – ﺗﻦ ﺩﺭ ﻧﺪﻫﺪ. ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ، ﺯﯾﺮﺍ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ
ﻣﺆﻣﻦ، ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺍﺯ ﺭﻣﻮﺯ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﻨﺪ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ  ﻫﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﺷﺨﺺ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﺩﯾﻦ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ )ﺹ( ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﻭ
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﯿﺮ )ﻉ ( ﺑﺎ ﻣﯿﺜﻢ ﺗﻤﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ، ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﺼﺪﻡ ﺍﺯ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﻰ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﻭ ﻣﯿﺜﻢ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺁﻥﭼﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ )ﺹ ( ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻨﻊ ﮐﻨﺪ ) ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ (
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ ﺍﻭﻟﻰ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﮑﯿﻪ ﺯﺩﻥ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﺭﯾﮑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﻌﺖ،

ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺯ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺼﺪﺍﻕ» ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺑﻪ ﺿﺪﺵ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﺸﻮﺩ « ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻣﺮﯼ،

ﺗﻀﯿﯿﻊ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﯾﺶ .

ﭘﻨﺠﻢ : ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﺁﻥ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻭ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ
ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﻯ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﮑﻔﯿﺮ ﻭ  تﻔﺴﯿﻖﻫﻢ ﻣﻰ ﮐﺸﺪ، ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ
ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﻗﺎﺑﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺳﺘﯿﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﻭ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻰ ﮔﯿﺮﺩ، ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻭ ﺩﻋﻮﺍ ﺑﯿﻦ
ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ) ﻉ( ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺎﻣّﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﻨﺪ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻨﻰ ﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺑﻮﺩﻥ
ﻣﻨﺼﺐﻫﺎﻯ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﺩﻧﯿﻮﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻧﺰﺍﻉ ﻫﺎ، ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻨﻰ ﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﺩﯾﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺩﺭ
ﺩﺳﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﯾﺎ ﯾﮏ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﺪ
ﻣﻌﻘﻮﻟﻰ ﺍﺭﺝ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ؛ ﻧﻪ ﮐﺴﻰ ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﺩﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ) ﻉ( ﻣﻰ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ
ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻭ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭ ﺍﺳﺖ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﻰ ﺁﯾﺪ ﻭ ﮐﻔﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ! ﻧﻪ ﮐﺴﻰ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺎﻯ ﺷﻤﺮ
ﺟﺎ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﮐﻠﯿﻪ ﺣﻘﻮﻗﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﺎﻟِﻢ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﻯ ﻭ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ! ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻪ
ﺩﺳﺖ ﯾﮏ ﺗﻦ ﯾﺎ ﯾﮏ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻫﺎ ﺑﻪ
ﻫﻢ ﻣﻰ ﺭﯾﺰﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺎﻓﻮﻕ ﻣﻌﺼﻮﻡ) ﻉ( ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﺷﻮﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺎﺩﻭﻥ ﺣﯿﻮﺍﻥ. ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ
ﮐﻪ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻌﺼﻮﻡ، ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺧﻼﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻥ، ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ
ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺧﻼﻑﻫﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﻮﺍﻯ ﺩﯾﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭﻧﺪ؟
ﺑﺎﺭﻯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﯿﺮﺯﺍ ﺣﺴﯿﻦ ) ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻧﺎﺋﯿﻨﻰ( ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ )ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﯽ ( ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺻﺐ
ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﻪ ﺩﻋﻮﺍﻫﺎﻯ ﻣﺘﺪﯾﻨﯿﻦ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﻋﻠﻤﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ، ﺗﺼﻮﺭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ
ﻗﻀﯿﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻋﻮﺍﻫﺎ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ، ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﻰ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ، ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺒﻌﺎﺕ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﻮﺀ ﻇﻦ ﻋﺎﻣﻪ
ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺎ ﻭ ﺿﻌﻒ ﻣﺒﺎﻧﻰ ﺍﯾﻤﺎﻧﻰ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ، ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻥﭼﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﺮﻭﯾﺞ ﺩﯾﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ .
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺗﺼﺪّﻯ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ، ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻮﺭ ﻭ ﮐﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻣﺆﮐﺪ ﻭ ﻏﻼﻅ ﻭ ﺷﺪﺍﺩ – ﺩﺭ ﻧﻬﻰ
ﺍﺯ ﺗﮑﻔﯿﺮ ﻭ ﻣﺘﻬﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ – ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺼﻮﺹ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻰ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻣﺎﺭﺕ، ﻃﻮﻕ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻭ
ﺑﺮﺩﮔﻰِ ﺩﻧﯿﺎ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺳﻤﻰ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩﻩ، ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻩﻫﺎ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺤﺬﯾﺮ ﺍﺯ
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻯ ﺗﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﻣﻰ ﮔﯿﺮﯾﻢ! ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻕ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺷﺸﻢ: ﺍﯾﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻪ » ﺍﮔﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﺻﻼﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ «، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﻰ ﻗﻄﻌﻰ
ﻭ ﯾﻘﯿﻨﻰ؛ ﺁﻥﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝِ ﺍﺻﻼﺡِ اﻭﺿﺎﻉِ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻥ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ، ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪﻥ
ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎﻯ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ، ﯾﮏ ﺍﻣﺮ ﻗﻄﻌﻰ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﯾﮏ ﻧﻔﻊ
ﻣﺤﺘﻤﻞ – ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺧﻼﻑ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ – ﯾﮏ ﺿﺮﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﯾﻘﯿﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ . ﺧﻼﺻﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻋﻘﻼﯾﻰ
ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻠﯿﻤﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﻦ .. 

ﻫﻔﺘﻢ: ﻣﺸﮑﻞ ﺩﯾﮕﺮ، ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻮﺍﺷﻰ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻭ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﺎ، ﻫﺰﺍﺭ
ﺟﻮﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻼﻑ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﻣﺎ ﻭ عﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﺎﺭﯼﻫﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺎﻥ ﺳُﺴﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻓﻼﻥ ﺁﻗﺎﺯﺍﺩﻩ ﺗﻬﺮﺍﻧﻰ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ . ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻓﻼﻥ ﺁﻗﺎ ﭘﻮﻝ
ﻣﻰ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪ . ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﺁﻗﺎﯾﯽ ﻣﻰ ﺭﯾﺰﻧﺪ ﻭ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺣﺎﻓﻆ
ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ، ﯾﮏﺭﻭﺯ ﻣﯿﺮ ﻓﺘّﺎﺡ اقازﺍﺩﻩ ﻣﯿﺮﺯﺍ ﯾﻮﺳﻒ ﺁﻗﺎ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﯾﻰ ﻣﺠﺘﻬﺪ ﺗﺒﺮﯾﺰﻯ – ﺑﺎ ﺭﻭﺱﻫﺎﻯ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻫﻢﺩﺳﺖ ﻣﻰ
ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻥﻫﺎﻯ ﻣﺮﻧﺪ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻥﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ
ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﯿﺮﺯﺍ، ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﺱ
ﻣﻰ ﮔﺸﺎﯾﻨﺪ؛ ﻭ ﻣﯿﺮﻓﺘﺎﺡ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﮔﻮﯾﻰ ﺑﻪ ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺭﻭﺱﻫﺎ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ، ﺍﺯ
ﺳﻮﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ ﺍﺷﻐﺎﻟﻰ  ﻨﺼﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﺰﺍﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ
ﺑﻪ ﻗﻔﻘﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﯾﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻔﻠﯿﺲ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥﺟﺎ ﺭﻭﺱﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺑﺎﻍ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﭘﺲ ﻣﻰ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝﻫﺎ
ﺁﻥﺟﺎ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﻧﻮﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻔﻠﯿﺲ ﺑﻮﺩ . ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺁﻗﺎ ﻧﺠﻔﻰ ﺍﺻﻔﻬﺎﻧﻰ، ﻣﺴﺆﻝ ﺗﺤﻘﯿﻖ
ﺩﺭﺑﺎ ﻩ ﺩﻭ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺍﺯﻟﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻭ ﺩﻗﺖ، ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﯾﻀﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﯾﺾ
ﺍﻟﻬﯿﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ  ﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ، ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺳﺪﻫﻰ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺩﯾﮕﺮ، ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺁﺩﻡ ﺑﺨﺖ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻔﺖ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻣﻰ ﺯﻧﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻫﻢ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ  ﺴﺆﻝ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﺎ ﻫﻢﺩﺳﺘﻰ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﯾﺰﺩ، ﻣﮑﺎﺗﺒﺎﺗﻰ ﺑﺎ ﯾﺰﺩ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﻭ
ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﺜﯿﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻓﺎً ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﻧﺎﺣﻖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻰ ﮔﺮﻯ، ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﺠﺮﯾﺎﻥ
ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﻗﺎﻧﺠﻔﻰ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﻯ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﯾﮏ ﻣﻄﺮﺏ ﻭ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮ، ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺻﺪﻫﺎ
ﻣﻨﮑﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، ﺩﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﻯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﮑﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﺤﺶ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻀﺮﻭﺏ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺍﺳﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﺁﻥ ﺩﺭ  ﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻣﺎ، ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﻭ ﭘﻠﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﻭ ﺩﺳﺘﯿﺎﺑﻰ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻯ ﺩﻧﯿﻮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻕ ﻧﺎﻣﺸﺮﻭﻉ، ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻧﯿﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺑﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ، ﺁﯾﺎ ﻋﻘﻞ ﺍﯾﺠﺎﺏ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ
ﺧﻮﺩ، ﻭ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﺒﻌﺎﺕِ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺩﻧﯿﻮﻯ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﻯ ﺁﻥ، ﺷﺮﺍﯾﻄﻰ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﯿﺎﻭﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻤﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯ
ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺳﺘﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﯾﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻣﯿﺮﺯﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺁﻣﯿﺮﺯﺍ ﻣﻬﺪﻯ ﻭ ﺁﻣﯿﺮﺯﺍ ﺍﺣﻤﺪ )ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ

ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺁﺧﻮﻧﺪ( ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺍﺕ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯﺍﺕ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ
ﺍﻭ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﻮﻧﺪ؟
ﺑﺎﺭﻯ ﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥﮐﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﻨﯿﻢ، ﺍﻭﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻥﻫﺎ
ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎﻥ )ﻉ ( ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺍﺷﺘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ »: ﺣﺎﮐﻢ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻰ
ﺍﻧﺤﺼﺎﺭﻃﻠﺒﻰ ﻭ ﺗﻌﺪّﻯ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺩﺍﺩﻥﻫﺎ، ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﺍ ﮐﻢﺗﺮ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ. ﻋﻮﺍﻣﻠﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ
ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺗﻌﺪﯾﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﻦ ) ﺗﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺗﺨﻠﻒ ﻭ ﺗﻌﺪﻯ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ( . ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺖ ﺯﻣﯿﻨﻰ ﺭﺍ 

ﻣﺒﺨﺶ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻃﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﯾﮏ ﺣﻖِ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻭ
ﮐﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻯ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡِ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ . ﮐﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺳﺖ
ﻧﻪ ﺗﻮ، ﻭ ﻋﯿﺐ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺗﻮ
ﺭﺍ ﮔﯿﺮﺩ «.
ﻭ ﮔﻮﯾﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ، ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﻋﻤﻮﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﯿﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻭ
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﮐﺎﻓﻰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺳﺨﻨﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﻟِﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺷﺎﺭﺡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﺍﺑﻦ ﻣﯿﺜﻢ
ﺑﺤﺮﺍﻧﻰ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﻰ ﮐﻨﯿﻢ: ﻭﻯ ﺩﺭ ﺫﯾﻞ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﻣﺎﻡ )ﻉ ( ﺑﻪ ﻋﻤﻮﺯﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮐﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﻧﻮﯾﺴﺪ »: ﺍﻣﯿﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ )ﻉ ( ﻫﺮ ﺟﺎ ﭘﺎﻯ ﺣﻖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ
ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩ )ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﺶ( ﻧﻤﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ «. ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎﺩ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ » ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﮔﺮ
ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﮐﺎﺭﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺁﻣﯿﺰ ﺗﻮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺣﻖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻧﺎﺭﻭﺍﯾﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺘﻢ
ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻡ، ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻭﻯ ﺁﺷﺘﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺩﯾﺪﻧﺪ. ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻯ ﺣﻘّﻰ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮ
ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﯾﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﯿﺮﺩ «. ﺍﻣﺎﻡ )ﻉ ( ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﮑﻮﻫﺶﻫﺎﻯ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ
ﺍﮐﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻭﻯ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ
ﺷﻤﺸﯿﺮﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺸﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﻓﺖ . 

- ﻫﺸﺘﻢ: ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻓﺮﯾﺒﮑﺎﺭﻯ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻰ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﯾﻰ ﻭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﺍﺩﻥ
ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ؛ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﺍﻣﻮﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺭﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ
ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻯ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺠﺎﺯ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﻪ
ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺑﺎ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻨﺎﻓﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ) ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ( ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﺻﺐ
ﺑﭙﺮﻫﯿﺰﻧﺪ،ﺯﯾﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻭ ﺪﺍﻗﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻣﻮﺭﺷﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺭﺩ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﺍﻥ، ﻫﺮﺟﺎ
ﮐﻪ ﺻﻼﺡ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺪﻫﻨﺪ؛ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﻭ ﺧﻄﺮ ﺑﺰﺭﮒ  ﺩﺍﺭﺩ؛ ﯾﮑﻰ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺮﺩﻩ ﺧﺮﺩﻩ ﻗﺒﺢ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﺭ
ﻧﻈﺮﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﻘﯿﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﻰ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ
ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺎﻟِﻢِ ﺩﯾﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦ
) ﺑﺎ ﻫﺮ ﻋﺬﺭﻯ ﻭﻟﻮ ﻣﻮﺟﻪ ( ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻨﺪ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﻬﻪ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﻣﻰ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ ﻧﮑﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﯾﮕﺮ،
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺩﯾﻨﻰ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧﯿﺰ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻋﺬﺭﻫﺎﻯ ﻭﻟﻮ ﻣﻮﺟﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻨﺪﻭﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﭼﻨﯿﻦ
ﺗﺼﻮﺭﻯ ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﻤﺂﻝ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺩﻯ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺩﯾﻨﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺷﺪ. ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻍ )ﻭﻟﻮ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ( ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ، ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺣﺎﻧﯿﻮﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ
ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ،ﻧ ﯿﺠﺘﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﯾﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ) ﻭﻟﻮ ﻣﻮﺟﻪ  ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ( ﻣﯿﭙﻨﺪﺍﺭﻧﺪ.. 

ﻧﻬﻢ: ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺳﯿﺪ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩﻯ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ: » ﺳﯿﻞ ﺗﺠﺪﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﻕ ﺟﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ  

ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻧﻰ ﺍﺳﺖ، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻰ ﺍﺳﺎﺱ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ کﻮﺷﯿﺪ .« ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ
ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺧﻂ ﻣﺸﻰ ﻫﺎﻯ ﺳﯿﺪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟَﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻗﺮﻥ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﻰ
ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﮎ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ، ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺩﺍﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺄ
ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﻇﻠﻢﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﺣﺪ ﻭ ﺣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻰ شدیم ﺗﺼﺮﻓﺎﺕ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ، ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻘﯿﺪ ﺑﻪ
ﻗﯿﺪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﯾﻢ.
ﺍﻣّﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﻠﻞ ﻧﻤﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻗﺮﯾﺐ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﮐﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ، ﺍﯾﻨﮏ ﻋﻘﻼ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺎﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺯﯾﺎﻥﻫﺎﻯ ﻧﺎﺷﻰ ﺍﺯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ، ﺍﺯ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻫﻤﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ – ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ
ﻻﯾﺴﺌﻞ ﻋﻤﺎ ﯾﻔﻌﻞ – ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﻯ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺩﺭﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺼﺮﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﻰ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ
ﮐﺘﺎﺏ ﺣﮑﺎﻡ ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ، ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﻢ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮﻭﻋﻪ ﺭﺍ،) ﻣﺜﻞ ﻗﺮﺁﻥﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﺍﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎﻥ )ﻉ ( ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﯿﺰﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ( ، ﻋﻠﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺮﯾﻢ ﺷﺮﯾﻌﺖ
ﺣﻔﻆ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﻭ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺮﮐﻮﺏِ ﺁﻥ ) ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﺻﻐﯿﺮ ( ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺮﯾﻢ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻭ
ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﺍﻟﻬﯿﻪ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﻮﺷﺸﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ،
ﻓﻘﻂ ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺼﺮﻓﺎﺕ ﻣﺴﺘﺒﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﻰ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﻧﻔﻮﺱ ﺧﻠﻖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ؛ﭼﻮﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ
ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ، ﻓﻘﻂ ﻟﮕﺎﻡ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﭼﻤﻮﺷﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ، ﻭ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻧﺎﻣﺸﺮﻭﻉ ﻭ ﺣﺮﮐﺎﺕ
ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﺴﺘﺒﺪﺍﻧﻪ ﺍﻭ ﻭ ﻋُﻤّﺎﻝ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺯﯾﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺗﻮﺩﻩﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ . ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ، ﻟﮕﺎﻡ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ
ﺳﺘﻢﮐﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﻣﻬﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﯾﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﮕﻨﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺷﻮﻩ ﻭ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕﻫﺎﻯ ﻏﯿﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻭ ﭘﯿﺸﮑﺶﻫﺎﻯ ﺍﺟﺒﺎﺭﻯ، ﭼﯿﺰﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ .. ﺁﺭﻯ ﻫﺪﻑ ﻧﻬﺎﯾﻰ ﺍﺯ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ 

ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﺍﻻﻣﮑﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. ﺧﻼﺻﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺷﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻄﺎﻥ
ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺖ، ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻬﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﺘﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺭﺍ
ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺳﺘﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻋﻤﻠﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﺪّﻯ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ
ﺑﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﺪ، ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻓﺠﺎﯾﻌﻰ ﮐﻪ ﻋُﻤّﺎﻝ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺣﻮﺯﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﻫﺮ ﮐﺴﻰ ﻣﺠﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥِ ﻭﺍﺣﺪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮔﺬﺍﺭ ﻭ
ﻗﺎﺿﻰ ﻭ ﻣﺠﺮﻯ ﺣﮑﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭﺿﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺼﺎﺩﯾﻖ ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻗﺎﺿﻰ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ
ﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻯ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ، ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻣﺮﺯ ﻗﺎﻧﻮﻥِ ﻣﻮﺿﻮﻋﻪ ﻭ ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺍﺷﺪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ..
ﺩﻫﻢ : ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﺑﯿﻤﺎﺭﻯﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻰ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ
ﺑﯿﻤﺎﺭﻯ ﺍﺵ ﻋﻼﺝ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﻧﻤﻰ ﮔﯿﺮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺩﻋﺎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺆﻝِ ﺷﻔﺎ ﺩﺍﺩﻥِ
ﺑﯿﻤﺎﺭﻯﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺩﯾﻦِ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﺁﻥﮐﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺩﯾﻦ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﯿﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺩّﻋﺎﯾﻰ ﺑﮑﻨﯿﺪ، ﺑﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﯾﻨﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﻣﺴﺆﻟﯿﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﻯﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﺷﻤﺎﺭ
ﻣﺪﺍﻭﺍ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻭ ﺩﯾﻨﺘﺎﻥ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺪ . ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻧﯿﺰ ﻗﻀﯿﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﯿﻮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻃﺮﺡ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺠﺮﻯ ﻃﺮﺡ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ
ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻯ ﻭ ﺳﯿﺎﺳﻰ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﯿﻢ . ﺗﻮﻗﻌﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰﻫﺎﻯ ﺧﻠﻖ ﺧﺪﺍ
ﻭ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺍﺟﺤﺎﻓﻰ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻰ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ .. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﮐﺎﺭﻯ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ
ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﺣﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻓﺴﺎﺩﻯ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﯾﺎﺍﻟﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ، ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺎ
ﻭ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺣﻞ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﻣﻔﺎﺳﺪ
ﻫﻢ ﯾﮑﻰ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺗﺎ ﻭ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭﺗﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺗﺄﺳﯿﺲ
ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻓﺎﺿﻠﻪ، ﺟﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺴﻂ ﯾﺪ ﻣﻌﺼﻮﻡ ) ﻉ( ، ﺍﻣﺮﻯ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﺻﻼﺡ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﯿﺰ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺣﮑﻤﺎ ﻭ
ﻋﻠﻤﺎ ﺷﺪﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺪﻧﻰ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ) ﻉ( ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥﺣﻀﺮﺕ ﺷﺪ ﺭﺩ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩ . ﻣﻰ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ
ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ )ﻉ ( ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩ، ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﻮﺩ، ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ »:ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻦ – ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﻣﻦ – ﻧﯿﺴﺘﻰ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﺮﺍ؟ ﻣﮕﺮ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﮐﻪ ﺻﻼﺡ ﻭ ﻓﻼﺡ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً 
ﻫﻢ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ، ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﻪ، ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺻﺎﻟﺢ،
ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺻﺎﻟﺢ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ، ﺍﮔﺮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺁﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺻﺎﻟﺢ
ﺑﻮﺩﻥ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ، ﺍﻣﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻣﺎﻡ )ﻉ ( ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻭ ﯾﺎ
ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﺬﯾﺮﺩ، ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻣﻘﺘﻀﯿﺎﺕ ﻭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺗﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥﻣﻮﻗﻊ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻌﺼﻮﻡ )ﻉ

( ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﻘﺘﻀﯿﺎﺕ ﻭ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ، ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ، ﺁﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺍﻣﺎﻡ ﻭ

ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﻰ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺑﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﯾﻰ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﺷﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﻣﺎﻡ تﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺗﮑﯿﻪ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻭ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ، ﺗﺎ ﺁﻥﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ
ﺟﻬﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻥ ﺳﻄﺢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻋﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﺵ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﺗﺸﮑﯿﻼﺕ ﻭ ﻧﻈﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﺎﻡﻫﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﻭ “ ﻧﻈﺎﻡ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ، ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎﺳﺖ ”، ﺯﯾﺮﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ
ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ )ﺹ (: »ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ « ﻭ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ) ﻉ( »:ﺑﺮﭘﺎﯾﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ
ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺗﻮﺩﻩﻫﺎ  مﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ «. ﻭ ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻰ ﺩﺭ ﺗﻮﺩﻩﻫﺎ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻟﺬﺍ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻭﻯ ﺍﺯ
ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ ﻋﻠﯿﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﯿﻢ »: ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﻮﻋﺪ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺑﺒﺎﺭ ﻣﯿﺂﻭﺭﺩ «.
ﺑﺮﭘﺎﯾﻰ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣﻘﻪ ﻭ ﺷﺮﻋﻰ، ﻭ ﺗﺄﺳﯿﺲ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻓﺎﺿﻠﻪ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﻇﻠﻢﻫﺎ ﻭ ﻓﺴﺎﺩﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻏﯿﺒﺖ، ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ
ﻫﺪﻑﻫﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﯿﻢ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﯿﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ، ﮐﺴﺎﻧﻰ
ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭﻗﺘﻰ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺣﺎﺻﻠﻰ ﺟﺰ ﺧﺴﺎﺭﺕﻫﺎﻯ ﻣﻬﻠﮏ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ، ﯾﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﻭ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺳﺮﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ، ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭ ﺷﺮﻉ ﺑﺪﺑﯿﻦ
ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﻯ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﻭ ﺿﺪﯾﺖ ﺑﺎ ﺷﺮﻉ ﻭ ﺣﻖ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺩﺭﻣﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ
ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞ ﻋﻘﻼﯾﻰ ﺭﺍ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﻢ. ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻭﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺗﻤﺎﻥ، ﮐﻪ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺪﻑ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ، ﺍﺻﻼﺡ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻭ ﺣﻞ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﺗﻤﺎﻣﻰ
ﻣﻔﺎﺳﺪِ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺣﻞ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻋﺎﻟَﻢ، ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﺳﺖ . ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻭ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ
ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺍﺻﻼﺡ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺣﻞ ﺷﺪ، ﺩﻟﮕﺮﻡ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ
ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺁﯾﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﻫﺪﻑ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣﻘﻪ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﮑﺘﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻞّ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻋﻼﻡ
ﮐﻨﯿﻢ، ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺪﻓﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﻢ؛ ﺍﻭﻻ: ﻋﻘﻼﯾﻰ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﮑﺘﻤﺎﻥ
ﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ . ﺯﯾﺮﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﻋﻘﻼﯾﻰ ﻭ ﻋﻤﻠﻰ ﻧﯿﺴﺖ، ﻭ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ
ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﮐﻼﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ) ﻉ( ﻣﻰ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ »: ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، ﺑﻬﻔﻤﻰ ﮐﺴﻰ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﺳﺖ
ﯾﺎ ﻧﻪ، ﺩﺭ ﻻﺑﻪ ﻻﻯ ﮔﻔﺘﻮﮔﻮﻫﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ،  اﻣﻮﺭﻯ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﻭ ﻧﺎﺷﺪﻧﻰ ﺍﺳﺖ، ﻣﻤﮑﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻩ. ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮﺩ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺳﺖ «. ﺛﺎﻧﯿﺎً: ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ )ﻉ ( ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ
ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ) ﻉ ( ﺻﺮﯾﺤﺎً ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »: ﻓﺮﺝ ﻭ ﮔﺸﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ
) ﻉ( ) ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣﻘﻪ ( ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻰ ﻫﯿﭻ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛
ﺗﺎ ﮐﺴﻰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻰ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ، ﻋﺪﺍﻟﺖ ﭘﯿﺸﻪ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﯾﻢ «. ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﻰ ﻗﻄﻌﻰ ﻭ ﻧﻈﺎﯾﺮ ﻣﺘﻌﺪﺩ
ﺁﻥ، ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﯾﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣﻘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺗﻰ ﺑﺰﻧﯿﺪ؟!
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺩﻋﺎ، ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ، ﺟﺰ ﺗﮑﺬﯾﺐ ﮐﻼﻡ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﻣﻌﺼﻮﻡ) ﻉ( ﻣﻌﻨﺎﯾﻰ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻭ ﺁﯾﺎ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺩﻋﺎﯾﻰ
ﮐﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺁﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻋﻤﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻯ ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﺪ، ﻣﭻ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺻﺪﻕ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ )ﻉ ( ﺑﺮ ﻫﻤﻪ
ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ) ﻉ( ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺍﺩﻋﺎ ﻭ
ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣﻘﻪ ﻭﺍﺿﺢ ﺷﻮﺩ؟ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﻂ، ﻣﯿﺎﻧﻪ
ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﮔﯿﺮﯾﻢ. ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﻏﯿﺒﺖ، ﺩﻣﯿﺪﻥِ ﺭﻭﺡِ ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ ﻭﺍا      اﺳﻼﻣﯿﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺣﮑومت، امریاز قبیل استرداد جوانی به پیر سالخورده و فرتوت است