مسئله اين است كه در مورد عقب ماندگي صحبتي در سطح ملي نداشته ايم. ما به بينش ملي در اين مورد احتياج داريم. البته همه ما ايرانيان در اين مورد كلي بافي داريم ؛ زيرا علاقه به پيشرفت كشورمان داريم. ولي تا آنجا كه ميدانم اصول توسعه فردي نميتواند باشد. براي اين كار ما به سازمان نياز داريم. مثلا با اين كه توسعه يكي از رشته هاي مربوط به اقتصاد ميتواند باشد؛ حداقل لازم بوده است كه در دانشكده هاي اقتصاد رشته توسعه فعال باشدو در اين مورد سياست هاي حاكم بر توسعه را در جهان و ملل توسعه يافته ارائه داده و ملت را نسبت به همه امور آگاه كند. البته از حق نميتوان گذشت كه چون دولت هاي قبل و بعد انقلاب اعمالشان در جهت خلاف توسعه بوده است از چنين مطالعاتي استقبال نكرده اند و استقبال هم نميكنند.
ولي بر همه روشن فكران ايراني فرض است كه در رشته خود اين مطالعات را علمي را داشته باشند و ارائه دهند. ما در تمام زمينه ها اين كمبود ؛ مطالغات علمي را داريم. در تاريخ كشور ؛ در تاريخ اسلام؛ در بررسي هاي مختلف اجتماعي و سياسي ما با كمبود تحقيق مواجه ايم.
خلاصه هر قدر كار كنيم ؛ كم است و غرب با كار و فعاليت هاي سازمان يافته اين كار ها انجام داده و به پيروزي رسيده است.
در ابتداي روي كار آمدن خاتمي ايشان در راديو و تلويزيون بحثي در مورد توسعه داشتند و از مردم هم نظر خواسته بودند كه بنده وقتي با راديو تماس گرفتند از من پرسيدند كه آيا ما امكان توسعه داريم؟
بنده عرض كردم كه توسعه احتياج به كار هم آهنگ و زير بنایی دارد. مثلا يك زير بناي توسعه موجود بودن دستگاه قضايي سالم است؛ كه ما نداريم. اگر در كشور دارنده قدرت سياسي قادر باشد كه براي خودش قدرت اقتصادي(مال و ثروت) جذب كند؛ ما هيج گاه توسعه نخواهيم داشت